Προς μια κοινή ευρωπαϊκή συνείδηση

Η «ταυτότητα» άλλωστε ενός εκάστου Ευρωπαίου ήταν, είναι και θα είναι, μια πληθυντική έννοια. Ένας άνθρωπος για παράδειγμα που γεννήθηκε στη Γάνδη, στις Βρυξέλλες ονομάζεται «ghentois». Στη Λιέγη «Φλαμανδός». Στο Παρίσι «Βέλγος» και στο Τόκιο ή στη Βομβάη, «Ευρωπαίος». Αντίστοιχα, κάποιος που γεννήθηκε στα Χανιά, στο Ηράκλειο ονομάζεται «Χανιώτης», στην Αθήνα «Κρητικός», στη Ρώμη «Έλληνας» και στη Μόσχα ή στη Νέα Υόρκη, «Ευρωπαίος».
 
Με τη συγκεκριμένη ερώτηση, το όργανο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, προσπαθεί φυσικά να καταγράψει τη σχέση των Ευρωπαίων πολιτών με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Άλλωστε η έννοια του «πολίτη», δεν είναι μεταφυσική, ούτε έχει καμία απολύτως σχέση με τον τόπο και το χρόνο γέννησης. Η έννοια του «πολίτη» είναι ένας νομικός δεσμός. Μια σχέση δηλαδή μεταξύ ενός φυσικού προσώπου και ενός νομικού προσώπου από την οποία απορρέουν δικαιώματα και υποχρεώσεις.
 
Υπάρχει όμως περίπτωση οι Ευρωπαίοι πολίτες, είτε προέρχονται από κάποια πόλη του Βελγίου ή της Ελλάδας, είτε ακόμα από τη Βιέννη, το Τορίνο, το Ελσίνκι, το Βερολίνο και τη Μαδρίτη να αποκτήσουν μια κοινή αίσθηση της ευρωπαϊκής τους ταυτότητας;
 
Μετά την τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι, για πρώτη ίσως φορά στην Ε.Ε. φάνηκε κάτι που φαντάζει με κοινή ευρωπαϊκή συλλογική αίσθηση. Το σοκ των φρικτών εκτελέσεων δημοσιογράφων και αστυνομικών δεν ήταν απλώς η αφορμή για ένα hashtag στο twitter και μια ευκαιρία να δηλώσουν άπαντες ”Je Suis Charlie”. Ούτε η συγκέντρωση όλων των ηγετών της Ε.Ε. -του Ζαν – Κλοντ Γιούνκερ, του Ντόναλντ Τουσκ και του Μάρτιν Σουλτς, δίπλα σε όλους τους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων των κρατών – μελών- ήταν αρκετή.
 
Οι χιλιάδες όμως άλλοι Ευρωπαίοι πολίτες που συγκεντρώθηκαν στο Βερολίνο, το Λονδίνο, το Μιλάνο, το Λουξεμβούργο, στις Βρυξέλλες, στην Αθήνα, το Όσλο και σε δεκάδες άλλες πόλεις της Ευρώπης, ήταν απλώς η λογική συνέχεια. Η λογική συνέχεια της κατανόησης του κοινού μας  μέλλοντος στην Ε.Ε.
 
Από την αρχή της Κρίσης μέχρι σήμερα, και την πρώτη πανευρωπαϊκή προεκλογική περίοδο που υπήρξε ποτέ, η οποία ανέδειξε στην προεδρεία της Κομισιόν τον Ζαν – Κλοντ Γιούνκερ, τα εσωτερικά ζητήματα κάθε κράτους-μέλους μετουσιώνονται σε κοινούς ευρωπαϊκούς προβληματισμούς.  
 

Τα τεράστια σφάλματα της Ελλάδας, η φοβική αντίδραση της Γερμανίας, η κατάρρευση του γαλλο –γερμανικού άξονα και η «θορυβώδης» απουσία της Κομισιόν του Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο το απέδειξαν.   
 
Ακόμα και τα αντιευρωπαϊκά και ευρωφοβικά κόμματα, από τη Μαρίν Λεπεν, τον Νάιτζελ Φάρατζ και τον Μπέμπε Γκρίλο, μέχρι τη ριζοσπαστική Αριστερά,  βρίσκονται σε ένα κοινό πλαίσιο που απευθύνονται πλέον περισσότερο στους Ευρωπαίους, παρά στο πολιτικό κοινό κάθε κράτους-μέλους.

Αυτό απέδειξε άλλωστε και η παρέμβαση της Μαρίν Λε Πεν στις ελληνικές εκλογές, υποστηρίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ. Μια δήλωση στήριξης στον ΣΥΡΙΖΑ η οποία δεν αναδημοσιεύτηκε απλώς από τα μεγαλύτερα ΜΜΕ της Ευρώπης, αλλά υπήρξε αφορμή για δεκάδες αναλύσεις για το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ελλάδα, το οποίο αφορά πλέον ολόκληρη την Ε.Ε..  

Παρόλο που η  Κρίση ήταν μια αφορμή για τους περισσότερους να δικαιολογήσουν τις εμμονές τους και όχι να εντοπίσουν και να επιλύσουν τα δομικά προβλήματα της Ε.Ε και της Ευρωζώνης οι Ευρωπαίοι πολίτες φαίνεται πλέον να κατανοούν πως αντιμετωπίζουν κοινές προκλήσεις που απαιτούν κοινές λύσεις.