Οι ευθύνες της Κομισιόν για τα εμβόλια δεν είναι ταμπού

Πλέον οι όποιες ενστάσεις και διαφορετικές προσεγγίσεις, έστω και σε αυτού του τύπου το άνοιγμα, μένει να αποδειχθούν ή να απορριφθούν στην πράξη.

Η ατομική ευθύνη ενός εκάστου από εμάς και πάλι στην πρώτη γραμμή και από αυτή θα φανεί αν ορθώς άνοιξαν τα μαγαζιά και αν αυτό θα πάρει μορφή μονιμότητας ή θα ανακληθεί η απόφαση, κάτι που φυσικά όλοι το απεύχονται. Και τούτο γιατί αυτές τις ημέρες βλέπουμε τι έχει γίνει στη Γαλλία και τη Γερμανία, όπου το άνοιγμα των οικονομιών τους δεν διαφυλάχθηκε όπως έπρεπε από τους πολίτες τους και αναγκάζονται σε νέο γενικό lockdown.

Είναι σαφές επίσης ότι τόσο στην επιστημονική κοινότητα όσο και στην κυβέρνηση υπάρχει διάχυτος φόβος για τα μελλούμενα, καθώς η πανδημία όχι μόνο δεν έχει ελεγχθεί, αλλά φαίνεται να μας επιφυλάσσει κι άλλες δυσάρεστες εκπλήξεις. Ο Απρίλιος θα είναι ένας κομβικός μήνας τόσο για τη σταδιακή αποκλιμάκωση της υγειονομικής κρίσης όσο και για τη μεγάλη αύξηση των εμβολιασμών που θα μεγαλώσουν την ασπίδα προστασίας του γενικού πληθυσμού. Θέλουμε να ελπίζουμε ότι η υπομονή όλων μας για μερικές εβδομάδες ακόμα θα είναι αρκετή ώστε από τον Μάιο να επανέλθουν όλες οι οικονομικές δραστηριότητες σε κανονικούς ρυθμούς. Με νέους όρους και πρωτόκολλα μεν, αλλά όχι ξανά αυτό το ακορντεόν των μέτρων που μας έχει εξουθενώσει όλους.

Ολες αυτές όμως οι παρατάσεις του μαρτυρίου των Ευρωπαίων πολιτών, όπως αποδεικνύεται εν τοις πράγμασι, δείχνουν έναν υπεύθυνο και δεν είναι οι εθνικές κυβερνήσεις, αλλά η ηγεσία της Ε.Ε.

Με τις παλινωδίες της Κομισιόν, τις γραφειοκρατικές της αγκυλώσεις και την ευθυνοφοβία των γραφειοκρατών των Βρυξελλών έφτασε η Ευρώπη να σέρνεται πίσω από τα γεγονότα, να μην καταφέρνει να προμηθευτεί τις απαραίτητες ποσότητες εμβολίων για τους πολίτες της και να πληρώνει ένα ακριβό τίμημα σε θανάτους αλλά και νοσηλείες ασθενών.

Η ηγεσία της Ε.Ε. αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων στην αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης, γι’ αυτό και οι αριθμοί των εμβολιασμένων υπολείπονται τόσο πολύ σε σύγκριση με τις ΗΠΑ, την Κίνα όσο και με άλλες μεμονωμένες χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, το Ισραήλ, η Νότια Κορέα και η Ιαπωνία.

Και είναι πάντα εύστοχο αυτό που είχε πει κάποτε ο Χένρι Κίσινγκερ, πως όταν υπάρχει ένα πρόβλημα με την Ευρωπαϊκή Ενωση, κανείς δεν ξέρει ποιον πρέπει να πάρει τηλέφωνο για να το λύσει.

Μια οικονομική ένωση χωρών όπου όλες προσπαθούν να προσποριστούν όσο περισσότερα οφέλη μπορούν εις βάρος των άλλων, ένα διαρκές παζάρι από τα μικρά μέχρι τα μεγάλα και στο τέλος δειλές, φοβικές και άτολμες αποφάσεις που είναι πάντα αποτέλεσμα συμβιβασμών για να μη διαλυθεί.

Με διορισμένη διοίκηση από τους ισχυρούς, η οποία για το μόνο που νοιάζεται είναι να μη δυσαρεστηθούν αυτοί που τη διόρισαν. Μια διοίκηση που διαχρονικά δεν έχει καταλάβει ότι εκπροσωπεί και αντλεί δύναμη από 400 εκατομμύρια Ευρωπαίους πολίτες και άρα οι συνομιλητές της, είτε είναι ηγέτες άλλων χωρών, είτε είναι εταιρείες (όπως οι φαρμακευτικές, εν προκειμένω), πρέπει να τη σέβονται και να τη φοβούνται γιατί είναι μια οικονομική υπερδύναμη.

Τα γεγονότα των τελευταίων μηνών με τα εμβόλια ελπίζουμε να αποτελέσουν αφορμή για ανασύνταξη της Ε.Ε. και οι ηγεσίες των χωρών-μελών να προβληματιστούν για το ποια Ευρώπη θέλουμε, γιατί στα χρόνια που ακολουθούν οι προκλήσεις θα είναι διαρκείς σε παγκόσμιο επίπεδο και όχι μόνο στον οικονομικό τομέα. Κι ελπίζουμε η «Γηραιά Ηπειρος» να μην αποδειχθεί στην κυριολεξία γηραιά και χωρίς μέλλον.