Αν όχι τώρα, τότε πότε;

Αγκυλώσεις δεκαετιών, κομματικά συμφέροντα και, κυρίως, παραπληροφόρηση της κοινής γνώμης, εύρισκαν επιχειρηματολογική ασπίδα πίσω από το άρθρο 16 του Συντάγματος. Ενός αναχρονιστικού άρθρου που οψέποτε επιχειρήθηκε να αλλάξει, έβρισκε τοίχο αντιδράσεων από φοιτητικές κομματικές οργανώσεις, διαδηλώσεις από την Αριστερά που είχε μια ιδεολογική ηγεμονία επί του θέματος και τελικά οι πρωτεργάτες της αναθεώρησης του εν λόγω άρθρου έκαναν πίσω υπό το βάρος του πολιτικού κόστους.

Ετσι, φτάσαμε στο 2024 και παραμένουμε ακόμα η μοναδική χώρα σχεδόν σε όλη την Ευρώπη που δεν επιτρέπουμε τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων εγνωσμένου κύρους, αλλά επιτρέπουμε τα διάφορα κολέγια και τα πάσης φύσεως ΙΕΚ που προσφέρουν αμφιβόλου ποιότητας γνώσεις σε παιδιά που είτε δεν ήθελαν να υποστούν τη βάσανο των Πανελλαδικών Εξετάσεων είτε απέτυχαν σ’ αυτές.

Σήμερα, σχεδόν 40.000 Ελληνόπουλα σπουδάζουν στο εξωτερικό, εκ των οποίων τα 20.000 στην Κύπρο. Αρκετά από αυτά τα παιδιά ενδεχομένως είναι από εύπορες οικογένειες που ούτως ή άλλως θα πήγαιναν στο εξωτερικό γιατί το κόστος δεν είναι πρόβλημα. Των περισσοτέρων όμως οι οικογένειες «ματώνουν» για να σπουδάσουν στη σχολή της επιλογής τους και όχι σε αυτήν που τους εντάσσει το περίφημο μηχανογραφικό για τα δημόσια ελληνικά πανεπιστήμια.

Η πρωτοβουλία της κυβέρνησης, με αρωγό την ευρωπαϊκή οδηγία, να παρακάμψει το άρθρο 16 φρονώ πως είναι μια μεταρρύθμιση με θετικό περιεχόμενο. Κι αλίμονο αν έχανε κι αυτή την ευκαιρία και κλωτσούσε το τενεκεδάκι πιο πέρα. Τώρα που κανείς δεν αμφισβητεί την πολιτική της ηγεμονία και είναι η χρυσή ευκαιρία να αποδείξει στην πράξη πως υπηρετεί την πρόοδο και τον εκσυγχρονισμό του ελληνικού κράτους. Να αποδείξει στην πράξη ποιες πολιτικές δυνάμεις είναι στ’ αλήθεια προοδευτικές και όχι με αυθαίρετους αυτοπροσδιορισμούς αλλά με έργα. Οι αντιδράσεις είναι αναμενόμενες από τα αριστερά κόμματα και μερίδας πανεπιστημιακών που θέλουν την πλήρη ακινησία στα φέουδά τους και τον προνομιακό τους χώρο.

Δεν πρέπει όμως να κάνει πίσω. Αν όχι τώρα, τότε πότε;

Και φυσικά δεν πρέπει να μείνει μόνο στα ιδιωτικά παραρτήματα πανεπιστημίων. Ο ελληνικός λαός που μόλις πρόσφατα επαναβεβαίωσε την εμπιστοσύνη του σε αυτή την κυβέρνηση έχει επενδύσει διά της ψήφου του μεγάλες προσδοκίες για να κάνει την Ελλάδα μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα που δεν θα έχει να ζηλέψει τίποτα από τις άλλες.

Τώρα θα πρέπει να επιβληθεί η διαρκής αξιολόγηση σε όλο τον δημόσιο τομέα. Τώρα πρέπει να παταχθούν η γραφειοκρατία και ο πατερναλισμός των συνδικαλιστών που συνδιοικούν οργανισμούς του Δημοσίου. Τώρα πρέπει να μετατραπεί ο δημόσιος τομέας από δυνάστη των πολιτών σε υπηρέτη του και αρωγό στις υγιείς ιδιωτικές πρωτοβουλίες. Τώρα πρέπει να γίνει σαφές από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο πως ο ιδιωτικός τομέας είναι αυτός που παράγει πλούτο σε αυτή τη χώρα από τον πρωτογενή τομέα, τις υπηρεσίες ως τη μεταποίηση και το εμπόριο και είναι αυτός που με τους φόρους του συντηρεί το κράτος για να μπορεί να κάνει έργα και υποδομές κοινής ωφέλειας, αλλά και για να πληρώνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι που είναι απαραίτητοι για τη λειτουργία του κράτους.

Τώρα είναι η ευκαιρία να πεισθούν και οι πιο δύσπιστοι ξένοι επενδυτές πως στη χώρα μας πλέον θα αντιμετωπίζονται με φιλικό και εποικοδομητικό τρόπο, όπως και σε όλες τις ανταγωνίστριες χώρες.

Τώρα είναι η ευκαιρία να εκσυγχρονιστεί η Δικαιοσύνη του αραμπά και να γίνει ένας πραγματικός και ουσιαστικός πυλώνας της Δημοκρατίας και όχι μόνο κατ’ όνομα.

Τώρα είναι η ευκαιρία να εκσυγχρονιστεί και να αναδιοργανωθεί η Αστυνομία με τρόπο που να δημιουργεί αίσθημα ασφάλειας στους πολίτες.
Και τώρα είναι η ευκαιρία να διαχυθεί η ανάπτυξη και τα δημοσιονομικά περισσεύματα στην κοινωνία που έβαλε πλάτη και γονάτισε εδώ και πάνω από 10 χρόνια για να σταθεί όρθια η χώρα. Αυτή η τετραετία δεν πρέπει να πάει χαμένη γιατί μετά δεν ξέρουμε αν θα υπάρξει πολιτικά τόσο «βολική» περίοδος.