Βασίλης Στεφανακίδης

Ελάχιστοι από όσους εκφράζουν σήμερα δημόσια γνώμη και άποψη ένθεν κακείθεν γνωρίζουν τη διαμορφωμένη πραγματικότητα και ειλικρινά απορώ γιατί δίνεται τέτοια έμφαση από την κυβέρνηση στο να φέρει επειγόντως νομοσχέδιο για ψήφιση, όταν θα μπορούσαν να λυθούν τα υπαρκτά προβλήματα με την προσθήκη ενός ή δύο άρθρων στην ήδη υφιστάμενη νομοθεσία.

Και τούτο για όσους δεν γνωρίζουν:

1 Με τον νόμο για το Σύμφωνο Συμβίωσης που ψηφίστηκε επί ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ ετερόφυλων και ομόφυλων ζευγαριών. Οσοι υπογράφουν το σύμφωνο κατοχυρώνονται νομικά και αποκτούν όλα τα δικαιώματα που προβλέπονται τόσο στον θρησκευτικό όσο και στον πολιτικό γάμο (κληρονομικά, ασφαλιστικά, ακόμα και αναδοχή τέκνων κ.λπ.).

2 Για τα ομόφυλα ζευγάρια δεν προβλέπεται η δυνατότητα υιοθεσίας (δεν το τόλμησε ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν θα το ψήφιζε ούτε το ΚΚΕ), αλλά αυτό θα μπορούσε να λυθεί τώρα με την προσθήκη ενός άρθρου στον συγκεκριμένο νόμο.

3 Η υιοθεσία (ή τεκνοθεσία, σύμφωνα με τον επίκαιρο νεολογισμό) στην Ελλάδα σήμερα είναι ένας αβάσταχτος γολγοθάς για τα ζευγάρια που επιθυμούν να αποκτήσουν παιδί μέσω ενός ιδρύματος. Λίγοι, πολύ λίγοι, είναι αυτοί που αντέχουν αυτή την πολύχρονη δοκιμασία με τις ατέρμονες διαδικασίες, με κοινωνιολόγους, ψυχολόγους που κρίνουν αν το υποψήφιο ζευγάρι είναι ικανό να αναθρέψει και να μεγαλώσει ένα παιδί!

Γι’ αυτό και τα περισσότερα παιδιά από τα ιδρύματα που δίνονται σε ζευγάρια είναι μερικών ετών και σχεδόν πάντα με μνήμες του ιδρυματισμού. Η απλοποίηση της υιοθεσίας και η σύντμηση του χρόνου ολοκλήρωσης θα ήταν όντως εκσυγχρονισμός με ευαισθησία στα παιδάκια.

Κι όμως, υπάρχουν πολλά παιδιά που υιοθετούνται από οικογένειες εκτός των ιδρυμάτων. Πώς γίνεται αυτό; Κυρίως μέσω γυναικολόγων που αντιμετωπίζουν ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, οι οποίοι φέρνουν σε επαφή την εγκυμονούσα με το ζευγάρι που θέλει να υιοθετήσει και στη συνέχεια όταν γεννιέται το παιδί δίνεται για υιοθεσία από την πρώτη μέρα μέσω συμβολαιογραφικού εγγράφου και αργότερα με δικαστική απόφαση με τη συναίνεση της βιολογικής μητέρας. Φυσικά υπάρχουν και πολλές περιπτώσεις με οικονομικό κίνητρο, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

4 Από τη νομοθεσία επιτρέπεται η υιοθεσία από μη ζευγάρια. Ενας άντρας ή μια γυναίκα μπορούν να υιοθετήσουν παιδί και να δημιουργήσουν μονογονεϊκή οικογένεια με όλες τις προβλέψεις και τα δικαιώματα του Οικογενειακού Δικαίου και της ασφαλιστικής νομοθεσίας.

5 Οντως σήμερα υπάρχουν πολλά παιδιά που μεγαλώνουν με ομόφυλα ζευγάρια και όντως αυτά δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα με τα άλλα παιδιά. Και σε περίπτωση της απώλειας του ενός, με τον οποίο είναι συνδεδεμένο νομικά το παιδί, τότε αυτό δεν μπορεί να μείνει με τον άλλον γονιό και θα οδηγηθεί σε ίδρυμα, εκτός βέβαια αν ο/η έτερος-η του ζευγαριού το υιοθετήσει κι αυτός. Αυτό το θέμα όμως θα μπορούσε να επιλυθεί μέσα από την προσθήκη του άρθρου με δικαίωμα υιοθεσίας στον νόμο για το Σύμφωνο Συμβίωσης που προαναφέραμε.

6 Το θέμα με τις παρένθετες μητέρες.

Με άλλα λόγια, την ενοικίαση μιας γυναικείας μήτρας για κυοφορία και αναπαραγωγή του DNA κυρίως ομόφυλων αντρικών ζευγαριών. Από μόνο του αυτό το θέμα έχει απασχολήσει ευρέως την επιστημονική κοινότητα και εκφράζονται ποικίλες απόψεις σχετικές με τη βιοηθική. Νομικά επιτρέπεται και εφόσον τηρούνται αυστηρά οι προϋποθέσεις που ορίζει ο νόμος. Το ερώτημα είναι κατά πόσο είναι επαρκής ο έλεγχος και πόσες τέτοιες γεννήσεις πραγματοποιούνται στο ημίφως και με παχυλά οικονομικά συμβόλαια και πάντως μακριά από τη νομιμότητα.

Κατόπιν όλων αυτών, αναρωτιέμαι γιατί αυτή η σπουδή από την κυβέρνηση να έρθει αντιμέτωπη με την κοινωνία, την Εκκλησία και τους βουλευτές της, αναλαμβάνοντας ένα αχρείαστο στην ουσία πολιτικό ρίσκο και κόστος;

Και για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, η άρνηση του υπό κατάρτιση νόμου να συμπεριλάβει την τεκνοθεσία μέσω παρένθετης μητέρας είναι υποκριτική. Αν ένα ζευγάρι ομόφυλων αντρών θέλει να αποκτήσει με αυτό τον τρόπο παιδί, απλά θα το κάνει και δεν θα το διατυμπανίσει. Απλά η παρένθετη μητέρα θα εμφανιστεί στο δικαστήριο, θα δηλώσει πως το τέκνο είναι αγνώστου πατρός και θα δώσει τη συναίνεσή της για υιοθεσία στο εν λόγω ζευγάρι από τη στιγμή που θα επιτραπεί με τον α’ ή τον β’ τρόπο η τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια. Τόσο απλά.

Γιατί, για να μη στρουθοκαμηλίζουμε, όταν τα ιδρύματα βγάζουν το λάδι στα ετερόφυλα ζευγάρια, δεν μπορώ να φανταστώ τι θα κάνουν με υποψήφια ομόφυλα ζευγάρια για να δώσουν παιδί για υιοθεσία!

Επομένως, η όλη υπόθεση, όσο κι αν ακούγεται αιρετικό, δημιουργεί άνευ λόγου περισσότερα προβλήματα απ’ αυτά που επιχειρεί να λύσει.

Και τελικά σε πολλές περιπτώσεις η κοινωνία είναι πολύ μπροστά από τους πολιτικούς που έρχονται εκ των υστέρων και καταϊδρωμένοι να επιλύσουν προβλήματα που η ζωή τα επιλύει με τους δικούς της τρόπους, είτε νόμιμους είτε παράνομους.