Από λαϊκισμό πάθαμε, αλλά μάλλον δεν μάθαμε

Διαβάσαμε προχθές το πρόγραμμα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την οικονομία και τρίβαμε τα μάτια μας. Παροχές, μειώσεις φόρων, καταργήσεις ΦΠΑ, αυξήσεις μισθών, συντάξεων και ό,τι μπορεί να βάλει ανθρώπου νους για να ζούμε όλοι όπως ο κ. Κασσελάκης, που έχει λύσει το οικονομικό του πρόβλημα εφ’ όρου ζωής, κατά δήλωσή του.

Και ειλικρινά αναρωτιέμαι, όλοι αυτοί που κυβέρνησαν και κυβερνούν τη χώρα είναι τόσο αδαείς περί τα οικονομικά που δεν σκέφτηκαν τόσα χρόνια αυτά που έμαθε μέσα σε λίγους μήνες ο νεόκοπος πολιτικός της Αριστεράς, για να προλάβουμε, βρε αδερφέ, να ζήσουμε κι εμείς λίγο στο Ελ Ντοράντο που ανακάλυψε ο Κασσελάκης.
Ενα πρόγραμμα που μπροστά του το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης του Τσίπρα (που όσο το είδατε εσείς, άλλο τόσο το είδαμε κι εμείς) μοιάζει τόσο μίζερο που δεν του ρίχνεις δεύτερη ματιά!

Κι όμως, αν και μπορεί να γελούν και τα μικρά παιδιά με αυτές τις ανόητες μπαρούφες που λέγονται επειδή ποτέ δεν θα κληθεί να τις εφαρμόσει, είναι κάποιοι που τις πιστεύουν και τις επικροτούν, όπως για παράδειγμα ο κ. Πολάκης, ο οποίος «για πρώτη φορά άκουσε ένα τόσο ρεαλιστικό αριστερό πρόγραμμα»! Προφανώς ο τελευταίος δεν άκουσε ποτέ εδώ και δεκαετίες τα προγράμματα του ΚΚΕ που είναι ακόμα πιο προωθημένα γιατί απαιτούν τα κέρδη των επιχειρήσεων να μοιράζονται ακριβοδίκαια στους εργαζόμενους και οι επιχειρηματίες να αναλαμβάνουν τις ζημιές κι ενδεχομένως ένα μισθό απλού υπαλλήλου!

Δυστυχώς η πολιτική σκηνή της χώρας βρίθει από τέτοιες αερολογίες, οι οποίες όσο υιοθετούνται μόνο από μικρό κοινό ή από κάποιους στοιχειωδώς οικονομικά αμόρφωτους, οι υπόλοιποι δείχνουμε συγκατάβαση και ανεκδοτολογούμε.

Ομως όταν διευρύνεται το κοινό και από αριστερά και από ακροδεξιά κι έρχονται πάλι στην επιφάνεια τα λεφτόδεντρα, τότε πρέπει να ανησυχούμε. Οταν κανείς από όλους αυτούς τους επικίνδυνους λαϊκιστές δεν μιλά για δουλειά, για παραγωγικότητα, για δεξιότητες, για ανταγωνισμό, για στόχους, για ανάπτυξη συγκριτικών πλεονεκτημάτων, για διαρκή αξιολόγηση, για bonus παραγωγής έργου, παρά μόνο για απαιτήσεις, τότε το πράγμα δεν πάει καλά.

Δείτε ένα παράδειγμα. Σήμερα στη χώρα η επίσημη ανεργία κινείται περί το 10% ή σε αριθμούς 450.000-500.000 άτομα.

Την ίδια ώρα, κατασκευαστικές εταιρείες, τουριστικές επιχειρήσεις, αγροτική παραγωγή, εστίαση κ.λπ. αντιμετωπίζουν σημαντικότατο πρόβλημα λειτουργίας από την έλλειψη 250.000 και πλέον υπαλλήλων και εργατών διαφόρων ειδικοτήτων.

Και προς τούτο πιέζουν την κυβέρνηση να συνάψει διακρατικές συμφωνίες για να φέρουν αλλοδαπούς υπαλλήλους με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Μήπως εκείνη η παλιά ρήση που έλεγε πως όταν έχεις ανάγκη καμία δουλειά δεν είναι ντροπή δεν ισχύει πια; Είμαστε πλέον όλοι γεννημένοι για διευθυντές και προϊστάμενοι ή έχουμε βρει άλλους τρόπους επιβίωσης; Εκτός κι αν αυτοί οι άνεργοι θεωρούν ή και μπορεί να είναι overqualified, οπότε καλώς κάνουν και εμπιστεύονται τους λαϊκιστές πολιτικούς των δύο άκρων, γιατί είναι κι αυτό μια κάποια λύση, όπως έλεγε και ο Αλεξανδρινός.

Στα σοβαρά, όμως, από τη μακρά εμπειρία ζωής, έχω μάθει να μην εμπιστεύομαι αυτούς που προτείνουν εύκολες και άκοπες λύσεις μόνο και μόνο για να αποκτήσουν ακροατήριο (αμφιβόλου αντιλήψεως) και κυρίως επειδή το ξέρουν πως κανείς δεν θα τους καλέσει να το εφαρμόσουν. Κι αν παρ’ ελπίδα αυτός ο λαϊκισμός τους εμποτίσει μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και τους αναθέσει τη διακυβέρνηση, δεν έχουν παρά να εφαρμόσουν το δοκιμασμένο manual Τσίπρα! Τότε που τρώγαμε με χρυσά κουτάλια, αλλά, ως αχάριστοι, τον στείλαμε σπίτι με την πρώτη ευκαιρία, και τώρα ψάχνουμε φθηνές απομιμήσεις του!