Βασίλης Στεφανακίδης

Είναι αυτοί οι μετακινούμενοι ψηφοφόροι που επιλέγουν κόμμα εξουσίας κρίνοντας ότι τα προγράμματα και οι δεσμεύσεις τους είναι ρεαλιστικά και εφαρμόσιμα, αν και ουκ ολίγες φορές στη συνέχεια μετανιώνουν για την επιλογή τους επειδή θεωρούν ότι έπεσαν θύματα των σειρήνων της εύκολης παροχολογίας.

Οι υπόλοιποι και σαφώς λιγότεροι κινούνται εκ του ασφαλούς (γιατί την επιλογή θα την κάνουν οι άλλοι και άρα αυτοί θα έχουν και την ευθύνη) με πιο προσωπικά και αδιευκρίνιστα κριτήρια, που καθορίζονται από ουτοπικές ιδεολογίες, οπαδικές εμμονές, κληρονομικά κολλήματα έως τον ξεκάθαρο παραλογισμό.

Σήμερα βρισκόμαστε και πάλι ενώπιον της κάλπης, της Ευρωβουλής αυτή τη φορά, και βλέπουμε τα κόμματα να πλειοδοτούν σε οικονομικές υποσχέσεις, παρότι αυτές οι εκλογές δεν αφορούν την επόμενη μέρα στο εσωτερικό της χώρας. Γιατί το κάνουν; Μα γιατί θέλουν να ποντάρουν στο θυμικό του κοινού και σε όλους εκείνους που πλήττονται λίγο ή πολύ από την ακρίβεια και τους καλούν να ενταχθούν σε ένα νέο κίνημα διαμαρτυρίας.

Κανείς εχέφρων, φυσικά, δεν πιστεύει ότι στις 10 Ιουνίου θα αλλάξει η ζωή μας επειδή στείλαμε στην Ευρωβουλή μια πολύχρωμη παλέτα ευρωβουλευτών και θα πανηγυρίζουν μικροί και μεγάλοι για την επιτυχία τους. Ούτε θεωρούν πως κάνοντας το καθήκον τους να στείλουν μήνυμα στην κυβέρνηση για να κάνει κάτι με την ακρίβεια, την ασφάλεια, την Υγεία, τη Δικαιοσύνη, τη λειτουργία των ανεξάρτητων αρχών, τις γυναικοκτονίες και τα μύρια όσα της καταμαρτυρούν, την επομένη με κάποιο μαγικό τρόπο θα επιλυθούν όλα.

Απλά θα το κάνουν με τη βεβαιότητα πως και την επόμενη μέρα θα έχουμε την ίδια κυβέρνηση. Δεν θα μπουν σε κίνδυνο, θεωρούν, αυτά που έχουμε εξασφαλίσει, ούτε θα υποχρεωθούμε άμεσα σε αχρείαστους πειραματισμούς τους οποίους στο κοντινό παρελθόν πληρώσαμε πολύ ακριβά όλοι μαζί. Και λίγο ταρακούνημα στην κυβέρνηση να κάνει καλύτερα τη δουλειά της κρίνουν πως δεν είναι και τόσο κακό. Μπορεί και να έχουν δίκιο όλοι αυτοί.

Τι θα γίνει όμως αν το παρακάνουν και καταστήσουν από τώρα την κυβέρνηση που εξελέγη μόλις πέρυσι «κουτσή πάπια», όπως αποκαλούν στις ΗΠΑ τις απερχόμενες κυβερνήσεις;

Η απάντηση-κλισέ που ακούμε σε τέτοιες περιπτώσεις, ότι στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, δεν νομίζω πως καθησυχάζει και πολλούς.

Αλλά αυτά είναι υποθέσεις εργασίας για το μετά. Στο τώρα και για έναν μήνα έχουμε μια προεκλογική περίοδο με έντονα χαρακτηριστικά εθνικών εκλογών, όπου θα κυριαρχήσει το «ο θάνατός σου, η ζωή μου»! Προσωπικές επιθέσεις, υπερβολές, τοξικότητα σε θανατηφόρες δόσεις και χάιδεμα αφελών αυτιών που θα ακούν αυτά που θέλουν να ακούν από τους μετρ του είδους.

Είχαμε μια αμυδρή έστω ελπίδα ότι ο αμερικανοτραφής αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα έφερνε ένα νέο ήθος στην πολιτική σκηνή της χώρας, μια κοσμιότητα διαφορετική από τους προκατόχους του, αλλά και τους άλλους κατεστημένους πολιτικούς αρχηγούς της μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου. Φευ, όμως, κι αυτός ο «αδιαμεσολάβητος» φαίνεται πως προτιμά την πεπατημένη μέθοδο της λάσπης στον ανεμιστήρα, ποντάροντας στα πιο χαμηλά ένστικτα του ακροατηρίου του. «Υπουργοί που σκοτώνουν παιδιά», απεφάνθη και ζητά επιβεβαίωση της ελαφρότητάς του από προφανώς αλαφροΐσκιωτους ακροατές! Είναι η χειρότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης, αποφαίνεται με σοβαροφάνεια ένας άλλος επίδοξος κυβερνήτης, και πρέπει να φύγει τώρα!

Πλην, όμως, εδώ δεν ισχύει το πιραντελικό «έτσι είναι αν έτσι νομίζετε».

Και, κυρίως, η χώρα δεν κατοικείται στο σύνολό της από λωτοφάγους!