Το βαθύ κράτος και το στοίχημα Χατζηδάκη

Οχι φυσικά ως προς το αντικείμενο, αλλά από ζημιογόνες, δυσλειτουργικές και με αρνητικό αποτύπωμα στην κοινωνία να τις μετατρέψει μέσω στελεχών από την αγορά, όπως έκανε και με τη ΔΕΗ, που το 2019 βρισκόταν στο χείλος της καταστροφής, σε υγιείς επιχειρήσεις, ανταγωνιστικές και με προοπτικές συνέχισης της λειτουργίας τους στο μέλλον.

Ομως το ρίσκο είναι μεγάλο γιατί προφανώς, ακόμα κι αν βρει ικανούς μάνατζερ από τον ιδιωτικό τομέα προσφέροντάς τους μισθούς αγοράς και όχι του Δημοσίου, αν λάβουμε υπόψη το γενικότερο δημοσιοϋπαλληλικό περιβάλλον που επικρατεί σε αυτές, τότε μάλλον για θαυματοποιούς πρέπει να ψάξει ο κ. Χατζηδάκης.

Οργανισμοί προβληματικοί ως προς την παραγωγή έργου και προσφοράς στην κοινωνία και τον Ελληνα φορολογούμενο, πλην όμως με ισχυρό συνδικαλιστικό κίνημα και κυρίως την προστασία από το Σύνταγμα, πέραν της μονιμότητας, και μια σειρά άλλων προνομίων που απολαμβάνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι που κατέχουν οργανικές θέσεις.

Και δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητα αυτά τα προνόμια που είναι συνταγματικά κατοχυρωμένα, αφού όλοι ανεξαιρέτως οι υπάλληλοι εξελίσσονται μισθολογικά σύμφωνα με τους όρους του νόμου, δεν μπορούν να μετατεθούν χωρίς γνωμοδότηση, ούτε να υποβιβαστούν ή να παυθούν χωρίς απόφαση του Υπηρεσιακού Συμβουλίου, το οποίο αποτελείται κατά τα 2/3 από δημοσίους υπαλλήλους!

Τι σημαίνει αυτό στην πράξη για τους νέους μάνατζερ που σκέφτεται να προσλάβει ο κ. Χατζηδάκης στον ΟΑΣΑ, στα ΕΛΤΑ και τις λοιπές ΔΕΚΟ; Πως θα έχουν δεμένα τα χέρια τους αφού δεν θα μπορούν να μεταθέσουν, να προαγάγουν ή να υποβαθμίσουν κάποιον υπάλληλο, ακόμα κι αν κρίνουν πως είναι ανεπαρκής, άνευ αντικειμένου ή αποδοτικός, αν δεν πάρει σχετική απόφαση το Υπηρεσιακό Συμβούλιο.

Το ίδιο και σε όλο τον δημόσιο τομέα και σε τομείς όπου αντικειμενικά πονάει η δημόσια διοίκηση, όπως η Υγεία, η Παιδεία κ.λπ.

Ποια αξιολόγηση και πράσινα άλογα που ακούμε κάθε τόσο και κάνουμε πως πιστεύουμε πως κάτι γίνεται... Οταν στην πράξη δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, ούτε καν να επιβραβεύσεις τους καλούς και ευσυνείδητους, τους παραγωγικούς και αποδοτικούς, τότε είναι βέβαιο ότι ο ευρύτερος δημόσιος τομέας είναι καταδικασμένος σε χαμηλή παραγωγικότητα και στην ελάχιστη προσπάθεια, και εντέλει στις κακές υπηρεσίες αφού δεν υπάρχει κίνητρο. Ακόμα και το πριμ παραγωγικότητας που έχει αποφασιστεί αμφιβάλλω αν αποτελεί κίνητρο με τους περιοριστικούς όρους που το περιβάλλουν.

Μια ισοπέδωση λοιπόν και μια ισότητα προς τα κάτω, αφού στο τέλος ακόμα και οι πρόθυμοι και εργατικοί καταλήγουν να νοιάζονται για το «μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει» και να περνά ο χρόνος μέχρι τη σύνταξη χωρίς πολλά ζόρια και όσο το δυνατόν πιο χαλαρά!

Μα, θα πει κανείς, ετούτη η κυβέρνηση βγήκε με σημαία τις μεταρρυθμίσεις και τον εκσυγχρονισμό του κράτους, ώστε να πάψει να είναι «βαθύ». Αφού ξέρει τις δυσκολίες, γιατί υπόσχεται ανέφικτα πράγματα και εντέλει σε τι διαφέρει από εκείνους που υπόσχονταν πως θα καταργήσουν τα μνημόνια με έναν νόμο κι ένα άρθρο;

Ναι, σύμφωνοι, μέσα στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης είναι στην τρέχουσα θητεία της να τεθούν οι απαραίτητες αλλαγές στην αναθεώρηση του Συντάγματος και γι’ αυτό το κρίσιμο θέμα, έτσι ώστε στην επόμενη Βουλή, που θα είναι αναθεωρητική, να ψηφιστούν οι αλλαγές.

Ομως, όλα αυτά, ας μου επιτραπεί, είναι... ζήσε, Μάη μου! Δηλαδή να βρεθεί από αυτή τη Βουλή η πλειοψηφία που θα αποφασίσει τις αλλαγές, αλλά, το κυριότερο, να υπάρχει και πλειοψηφία και στην επόμενη Βουλή, που Κύριος οίδε τι εικόνα θα παρουσιάζει και ποιοι θα εκπροσωπούνται.

Με άλλα λόγια, το βαθύ κράτος έχει βαθιές ρίζες και το πιθανότερο είναι ότι θα συνεχίσει για αρκετά χρόνια να λειτουργεί και να μεγαλουργεί με όρους του προηγούμενου αιώνα, τότε που αποφασίστηκε η μονιμότητα για να σταματήσει το κλάμα των απολυμένων δημοσίων υπαλλήλων στην πλατεία Κλαυθμώνος!