Βασίλης Στεφανακίδης

Αρκεί αυτοί που αποφασίζουν να μη νοιάζονται αν θα σπάσει το αυγό!

Διαβάζω λοιπόν πως η επέκταση και η υποχρεωτικότητα της χρήσης των POS σε μια σειρά επαγγελματιών, έφερε στα ταμεία του κράτους από την αρχή του χρόνου 1 περίπου δισ. ευρώ σε φόρους από ΦΠΑ. Φόροι που εισπράττονταν από τους καταναλωτές και προφανώς δεν αποδίδονταν ενώ τώρα με τα POS είναι δύσκολο να κρύψει κανείς τα έσοδα του αλλά και τους αναλογούντες προσωπικούς φόρους.

Φρονώ δε, πως τα περιθώρια για ευρύτερη χρήση αυτού του τρόπου πληρωμής στις συναλλαγές, είναι τεράστια, γιατί οι περισσότεροι καταναλωτές πληρώνουν ακόμα πολλές αγορές υπηρεσιών και προϊόντων με μετρητά και στις περισσότερες περιπτώσεις δεν παίρνουν απόδειξη. Κυκλοφορεί ακόμα πολύ αδήλωτο χρήμα εξ ου και η υπολογιζόμενη φοροδιαφυγή αγγίζει τα 60 δισ. ευρώ ετησίως, σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδος.

Υπάρχει ακόμα μεγάλος πειρασμός για τους πολίτες, όπου μπορούν να αποφύγουν την επιβάρυνση του υψηλότατου ΦΠΑ στην τελική τιμή που πληρώνουν σε μια σειρά συναλλαγών και γίνονται συνεργοί στη φοροδιαφυγή του επαγγελματία που δεν κόβει νόμιμη(και άρα φορολογούμενη) απόδειξη.

Όμως έστω κι έτσι, με την αύξηση των συναλλαγών μέσω POS, βλέπουμε θεαματικά αποτελέσματα στα κρατικά ταμεία κι έτσι δημιουργούνται πλεονάσματα. Βέβαια θα πει κανείς αυτά τα πλεονάσματα στο μεγαλύτερο μέρος τους πάνε στην αποπληρωμή του τεράστιου χρέους της χώρας και τα λίγα μοιράζονται ως κοινωνικό μέρισμα στους πολίτες.

Σωστά. Όμως δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως αν δεν υπήρχαν αυτές οι φορολογικές αποδόσεις, οι πληρωμές τους χρέους και πάλι θα γίνονταν από τον προϋπολογισμό και προφανώς από κάπου θα κόβονταν. Κάποιες δημόσιες δαπάνες θα ψαλιδίζονταν, κάποιες κοινωνικές παροχές δεν θα γίνονταν. Έτσι απλά. Και τούτο γιατί στα τελευταία χρόνια με τις αυξήσεις μισθών και τις μειώσεις φόρων, πιστέψαμε αφελώς πως τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας έχουν τελειώσει και πως εφεξής πρέπει να πάρουμε πίσω όσα μας έκοψαν τα μνημόνια και να επιστρέψουμε στις εποχές της «αφθονίας» πριν τη χρεοκοπία!

Αυτή η πλάνη όμως πρέπει να διαλυθεί και κάποιοι από τους πολιτικούς ταγούς πέραν από τον αυτοθαυμασμό, για το πόσο καλά τα παγαίνουν, να μας υπενθυμίζουν πότε-πότε πόσες εκατοντάδες δισ. χρωστάμε στους δανειστές, πότε απαιτούν να τα πάρουν πίσω, πόσους τόκους πρέπει να πληρώνει η χώρα και ποιες δόσεις τρέχουν ετησίως για τα πολλά επόμενα χρόνια.

Δυστυχώς με τη λήξη των μνημονίων δεν εξαφανίστηκε το χρέος μας, δεν μας έκανε κανείς σκόντο, απλά μας έκαναν ρυθμίσεις επιμηκύνοντας το χρόνο αποπληρωμής.

Οι δόσεις όμως πρέπει να πληρώνονται στην ώρα τους γιατί διαφορετικά υπάρχουν ρήτρες. Ναι, είμαστε σε πολύ καλύτερη κατάσταση από το 2019 καθώς η συνεχιζόμενη ανάπτυξη αυξάνει κάθε χρόνο το ΑΕΠ και μειώνει ποσοστιαία τη σχέση χρέους-ΑΕΠ. Ναι, με ην απόκτηση της επενδυτικής βαθμίδας μπορούμε και δανειζόμαστε με χαμηλότερο επιτόκιο. Ναι, μέχρι το 2028, καλώς εχόντων των πραγμάτων, η οικονομία μας δεν φαίνεται να αντιμετωπίζει πρόβλημα με το χρέος. Πλην όμως , πάντα υπάρχει ο κίνδυνος της απρόβλεπτης αναποδιάς, της μείωσης της ανάπτυξης ή ακόμα και της ύφεσης οπότε θα ξεπροβάλλει και πάλι το τέρας του χρέους με απειλητικές διαθέσεις που κανείς δεν θέλει να σκέφτεται.

Γι’ αυτό και η πλειοδοσία των κομμάτων σε παροχές και αύξηση των κρατικών δαπανών σε όλους τους τομείς είναι επικίνδυνη γιατί δημιουργεί στην κοινωνία μια επίπλαστη εικόνα ισχυρής οικονομίας και εισάγει στους πολίτες μια κουλτούρα απαιτήσεων, οι περισσότερες των οποίων δεν μπορούν να ικανοποιηθούν από την κυβέρνηση αλλά η αντιπολίτευση το εκμεταλλεύεται υποσχόμενη πως αυτή θα το κάνει, αποκομίζοντας πολιτικά οφέλη. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική και αλίμονο σε αυτούς που δεν το καταλαβαίνουν ή χειρότερα σε αυτούς που πιστεύουν τους λαϊκιστές πλειοδότες ενός ανύπαρκτου παράδεισου!