Οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι θέμα ΔΕΘ, αλλά καθημερινή αναγκαιότητα

Eτσι, παραδοσιακά από τα μέσα Αυγούστου, αρχίζουν οι απανωτές συσκέψεις με το οικονομικό επιτελείο, επαφές με τοπικούς παράγοντες και θεσμικά όργανα της Βορείου Ελλάδος και αναζήτηση μέτρων που να ικανοποιούν όσο το δυνατόν ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.

Οι εξαγγελίες αυτές ουσιαστικά διατυπώνουν και την εικόνα της οικονομίας, αφού σε αυτές κατά κανόνα εξαντλούνται τα δημοσιονομικά περιθώρια της χώρας κι όταν αυτά είναι περιορισμένα, όπως στην τρέχουσα συγκυρία, εφευρίσκονται θεσμικές παρεμβάσεις για να κρύψουν το μικρό καλάθι παροχών.

Η εύλογη απορία όμως είναι γιατί αυτός ο πυρετός συσκέψεων, όπου συγκεντρώνονται τα προβλήματα, τα κενά, οι καθυστερήσεις σε μέτρα και έργα, να γίνεται μόνο εν όψει της ΔΕΘ και γιατί όχι σε εβδομαδιαία βάση. Μια διαδικασία διαρκούς εγρήγορσης και παρακολούθησης της πορείας υλοποίησης του κυβερνητικού έργου είτε σε ό,τι αφορά τη μεταρρυθμιστική ατζέντα, είτε στα έργα μακράς πνοής, αλλά κυρίως στα προβλήματα της λεγόμενης καθημερινότητας, έτσι ώστε κάποια από αυτά να μην κακοφορμίζουν και να αντιμετωπίζονται εγκαίρως.

Γιατί, για παράδειγμα, να χρειάζεται μια ΔΕΘ για να διαπιστωθεί ότι το ΕΣΥ έχει προβλήματα, οι μισθοί του νοσηλευτικού προσωπικού είναι χαμηλοί και πρέπει να αυξηθούν; Γιατί πρέπει να περιμένουμε τις εξαγγελίες της ΔΕΘ για την αντιμετώπιση του οικιστικού προβλήματος των νέων ζευγαριών, των φοιτητών και οι όποιες πρωτοβουλίες να μην αποφασίζονται νωρίτερα; Γιατί το δημογραφικό να αποτελεί μέρος ενός πακέτου και όχι ένα αυτόνομο πρόγραμμα ενίσχυσης των γεννήσεων;

Γιατί το κυκλοφοριακό, η εγκληματικότητα, οι μεταφορές με τα Μέσα Μαζικής Συγκοινωνίας και τα όποια μέτρα ανακοινώνονται από τη ΔΕΘ να μην αποτελούν μια καθημερινή έγνοια των αρμόδιων υπουργών και να περιμένουμε έναν τελικό απολογισμό για να ληφθούν μέτρα;

Γιατί οι αυξήσεις στα πάσης φύσεως επιδόματα, στις συντάξεις, στους μισθούς, οι μειώσεις ασφαλιστικών εισφορών κ.λπ. να μην ανακοινώνονται μαζί με τον Προϋπολογισμό που συντάσσεται δύο μήνες αργότερα και που ούτως ή άλλως τίθεται σε ισχύ στις αρχές του επόμενου χρόνου;

Υπάρχει μήπως η λανθασμένη αντίληψη πως η εκάστοτε κυβέρνηση κρίνεται από τις εξαγγελίες της στη ΔΕΘ; Φαντάζομαι πως όχι. Κι αυτό το ξέρουν και το νιώθουν όλοι, ότι η κάθε κυβέρνηση και οι πολιτικές που εφαρμόζει κρίνονται -και μάλιστα αυστηρά- σε καθημερινή βάση και πολλές φορές μεμονωμένα γεγονότα διαμορφώνουν άποψη στους πολίτες-ψηφοφόρους που δεν μπαίνουν καν στη συνολική εικόνα και στο συνολικό έργο της κυβέρνησης, εξ ου και τα δημοσκοπικά ευρήματα που βλέπουμε κάθε τόσο. Τα πολλά μικρά και μερικές φορές ασήμαντα όταν συμποσούνται αλλάζουν δραματικά τα δημοσκοπικά ποσοστά, αλλά και τα εκλογικά όταν έρθει η ώρα.

Την περίοδο αυτή η κυβέρνηση εμφανίζεται συμπιεσμένη σημαντικά. Το είδαμε στις ευρωεκλογές, το βλέπουμε και στις πρόσφατες μετρήσεις κοινής γνώμης. Οι χρονιές που μοίραζε απλόχερα αυξήσεις, μειώσεις φόρων, εισφορών και επιδομάτων παρήλθαν, καθώς τώρα είναι αναγκασμένη να ακολουθεί τους σφιχτούς δημοσιονομικούς κανόνες που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά και η τήρηση των δεσμεύσεων έναντι των δανειστών καθώς το χρέος της χώρας παραμένει τεράστιο, όπως και η εξυπηρέτησή του.

Ομως οι μεταρρυθμίσεις και ο εκσυγχρονισμός του κράτους δεν απαιτούν απαραίτητα μεγάλες δαπάνες. Απαιτούν κυρίως βούληση σύγκρουσης με παρωχημένες αντιλήψεις, κατεστημένα μικροσυμφέροντα ομάδων και αραχνιασμένες πρακτικές στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, σύγκρουση με τους πάσης φύσεως μπαχαλάκηδες, τους ολιγάριθμους διαδηλωτές που κλείνουν άνευ λόγου τους δρόμους κ.λπ.

Και μια σημαντική «μεταρρύθμιση» θα ήταν και η πιστή εφαρμογή των υφιστάμενων νόμων -και κυρίως αυτών που ψήφισε η παρούσα κυβέρνηση!- όποιο κι αν είναι το πολιτικό κόστος, γιατί την ώρα της κάλπης το κόστος θα είναι μεγαλύτερο αν διαπιστωθεί μεταρρυθμιστική και εκσυγχρονιστική κόπωση και αβελτηρία.