Τα χαλιά και τα χάλια τους

Οι αυξήσεις μισθών στο Δημόσιο, οι αντίστοιχες στον κατώτατο μισθό, οι αυξήσεις στους υγειονομικούς και τους ένστoλους, η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, η αύξηση των οικογενειακών επιδομάτων, το πρόγραμμα «Ανακαινίζω», το πρόγραμμα «Σπίτι μου», που δίνει την ευκαιρία σε 20.000-30.000 νέα ζευγάρια να αποκτήσουν σπίτι με σχεδόν άτοκο δάνειο, οι αυξήσεις στις συντάξεις, η κατάργηση του τέλους επιτηδεύματος και πολλές άλλες επιμέρους παροχές σε κοινωνικές ομάδες. Αναμφίβολα όλα αυτά μπορεί να μην είναι εντυπωσιακά γιατί όλοι μας θέλουμε κάτι παραπάνω αλλά εντέλει δεν τα πετάς στο καλάθι των αχρήστων. Γίνεται μια προσπάθεια στο πλαίσιο των δημοσιονομικών αντοχών και των υποχρεώσεων της οικονομίας να μοιραστεί στην κοινωνία έστω ένα μικρό μέρισμα από την απόδοση της οικονομίας κι αυτό πρέπει να το ομολογήσουμε.

Πλην όμως, ο κόσμος έξω ελάχιστα έως καθόλου δεν συζητά αυτές τις παροχές γιατί προφανώς τα προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει στην καθημερινότητά του είναι υπέρτερα.

Και πέραν αυτού, όλα τα θετικά μέτρα -ώ του θαύματος- επισκιάζονται από τις ανοησίες κάποιων υπουργών που την ώρα που ο πρωθυπουργός ξύνει τον πάτο του βαρελιού για να δώσει ό,τι μπορεί στην κοινωνία, εκείνοι θεωρούν ότι είναι η κατάλληλη περίοδος να ανακαινίσουν το υπουργικό τους γραφείο.

Αναφέρομαι στην κυρία Κεφαλογιάννη που αποφάσισε να ανανεώσει τα χαλιά του γραφείου της, τα έπιπλα, τις κουρτίνες κ.λπ. και να αγοράσει ένα καινούριο coffee table με μάρμαρο Διονύσου στέλνοντας τον λογαριασμό των 87.000 ευρώ στους φορολογούμενους. Θα πει κανείς, μα αυτές οι 87.000 θα σώσουν την κατάσταση; Οχι φυσικά. Ποιο μήνυμα, όμως, περνάει στην κοινωνία η κυρία Ολγα με αυτή της την απόφαση; Οτι λεφτά υπάρχουν. Προφανώς όχι για όλους αλλά τουλάχιστον γι’ αυτούς που διαχειρίζονται προϋπολογισμούς ενός κρατικού φορέα.

Ναι, αυτά τα έπιπλα και χαλιά δεν θα τα πάρει στο σπίτι της όταν φύγει. Είναι και θα παραμείνουν ως περιουσία του Δημοσίου. Θα παραμείνει, όμως, για πάντα και η εντύπωση ότι κάποιοι μέσα στην κυβέρνηση δεν έχουν καμιά ενσυναίσθηση και δεν καταλαβαίνουν πόσο κακό κάνουν συνολικά στην εικόνα της στα μάτια του κόσμου που τα φέρνει δύσκολα.
Η δε απάντησή της και του έρμου του κυβερνητικού εκπροσώπου, που προσπάθησε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, κάνοντας λόγο για τις υψηλές επιδόσεις του τουρισμού και το συνάλλαγμα που εισρέει στη χώρα, περί φιλόξενου χώρου στο υπουργείο όπου έρχονται σημαντικοί παράγοντες και διάφορα τέτοια ανόητα, έφερε τις εξής απορίες:

Η τρέχουσα χρονιά, που κλείνει οσονούπω με πολύ καλή επίδοση, πώς τα κατάφερε με τα παλιά έπιπλα και χαλιά της υπουργού; Αλλά και πέρυσι, που ήταν μια εξίσου καλή χρονιά και στο γραφείο αυτό καθόταν ένας άλλος υπουργός, πώς τα κατάφερε με εκείνα τα παλιοέπιπλα;

Προφανώς τώρα που οι μεγαλοπαράγοντες συνομιλητές της υπουργού που θα φιλοξενούνται και θα πατάνε στα παχιά μπορντοροδοκόκκινα χαλιά της Μοιραράκη την επόμενη χρονιά θα μας οδηγήσουν σε νέα ρεκόρ!

Κι αν όχι, μήπως θα φταίνε οι αισθητικές επιλογές της κυρίας Ολγας;

Είναι για γέλια και για κλάματα και όχι κατινιές που είπε ο Αδωνις για να προστατέψει τη συνάδελφό του.

Οπως κι εκείνος ο αλήστους μνήμης Αυγενάκης που ήθελε στο γραφείο του στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης κάθε μέρα και μια νέα σύνθεση λουλουδιών, επιβαρύνοντας τον προϋπολογισμό του υπουργείου με 7.000 ευρώ. Και μη βιαστείτε να πείτε σιγά το ποσό. Η μετέπειτα συμπεριφορά του φανέρωσε το πραγματικό ποιόν του χαρακτήρα του από τον οποίο όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς. Και φαντάζομαι ότι δεν είναι οι μόνοι. Απλά δεν αποφάσισαν ακόμα να τους καρφώσουν αυτοί που ξέρουν!

Οι εντυπώσεις λοιπόν είναι αυτές που μετράνε κι αυτό δεν έχει να κάνει με μικροπολιτική και φθηνό λαϊκισμό. Διότι την αμετροέπεια και την έπαρση κάποιων λίγων τις πληρώνει στο σύνολό της η κυβέρνηση. Το δε χαμηλό προφίλ που ζήτησε ο πρωθυπουργός από την πρώτη μέρα από τους υπουργούς του και τη σεμνότητα, την αποφυγή προκλήσεων στις δημόσιες εμφανίσεις φαίνεται πως κάποιοι κάθονταν μακριά στο τραπέζι του Υπουργικού Συμβουλίου και δεν τα άκουσαν. Μήπως όμως είναι τώρα η ώρα να τα ακούσουν μια και καλή;