Βασίλης Στεφανακίδης

Παράλληλα όμως, ενέσκηψε και ένας ιδιαίτερα επιβαρυντικός παράγοντας που ακυρώνει σε μεγάλο βαθμό το βιοτικό επίπεδο των πολιτών κι αυτό δεν είναι άλλο από την ακρίβεια και τον πληθωρισμό.

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως επί των ημερών της, μειώθηκαν οι φόροι και αυξήθηκαν σημαντικά οι μισθοί, τόσο ο κατώτατος όσο και ο μέσος μισθός σε σχέση πάνα με ό,τι ίσχυε πριν το 2019. Και επικαλείται τους αριθμούς για να στηρίξει τα επιχειρήματα της μπροστά στη γενικευμένη γκρίνια μεγάλης μερίδας της κοινωνίας που λέει «δεν τα βγάζουμε πέρα»!

Και τι λένε αυτοί οι αριθμοί; Πως το καθαρό ετήσιο εισόδημα των εργαζομένων που αμείβονται με τον κατώτατο μισθό αυξήθηκε στην πενταετία από 7.667 ευρώ σε9.884 ευρώ. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως αυτή η κατηγορία των εργαζομένων καλούνται να ζήσουν μέσα σε αυτή τη λαίλαπα της ακρίβειας και των πλείστων υποχρεώσεων με 706 ευρώ τον μήνα! Και επαίρονται πως το 2017 θα καταφέρουν να τον φθάσουν στα 950 ευρώ μικτά δηλαδή καθαρά λίγο κάτω από τα 800 ευρώ. Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως στην οικογένεια υπάρχει και ένας δεύτερος τέτοιος μισθός, είναι αντιληπτό πως αυτοί η κατηγορία των συμπολιτών μας είναι χαμένοι από χέρι και έξω από κάθε ελπίδα για ουσιαστική βελτίωση της ζωής τους.

Πέραν όμως από αυτή την κατηγορία των συμπολιτών μας που κάποιος κυνικός, θα έλεγε ας φροντίσουν να ειδικευτούν σε μια δουλειά για να αυξήσουν τα έσοδα τους και να μην παραμένουν ανειδίκευτοι, υπάρχει και ένας άλλος μύθος. Αυτός του μέσου μισθού στον ιδιωτικό τομέα που σήμερα καταγράφεται στα 1.251 ευρώ μικτά ή 984 ευρώ καθαρά και όπως έχει δεσμευτεί η κυβέρνηση αυτός ο μέσος μισθός το 2.027 θα φθάσει στα 1.500 ευρώ μικτά.

Όμως τί σημαίνει μέσος μισθός; Πως εγώ που παίρνω 3.000 ευρώ και εσύ 1.000 ευρώ, βγάζουμε ένα μέσο μισθό 1500 ευρώ! Ένα ακόμα θαύμα της Στατιστικής την οποία επικαλούνται για ευνόητους λόγους οι πολιτικοί.

Η ουσία όμως είναι πως στη χώρα μας έστω κι αυτοί οι μέσοι μισθοί υπολείπονται σε σχέση με τις άλλες χώρες της ΕΕ (εξαιρουμένης της Βουλγαρίας και της Ουγγαρίας) κατά πολύ και αμφιβάλλω αν ποτέ στο ορατό μέλλον θα καταφέρουμε να ανέβουμε από τις τελευταίες θέσεις που βρισκόμαστε σήμερα έστω στο μέσον της κατάταξης.

Ενδεικτικά να αναφέρουμε πως ο μέσος μισθός στην ΕΕ είναι 37.863 ευρώ με πρωταθλητές το Λουξεμβούργο 81.600 ευρώ, τη Δανία 67.600 ευρώ και την Ιρλανδία που θυμίζουμε πως πέρασε κι αυτή μνημόνια 58.700 ευρώ ενώ πολύ πάνω από την Ελλάδα των 17.000 ευρώ βρίσκονται χώρες όπως η Πορτογαλία με 23.000, Κροατία με 22.500, Εσθονία με 24.500, Σλοβακία με 19.000 ακόμα και η Ρουμανία υψηλότερα με 17.750!

Με όλα τούτα, προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα πως έχουμε πολύ δρόμο για να γίνουμε κι εμείς μέσοι Ευρωπαίοι πολίτες στα εισοδήματα και το βιοτικό τους επίπεδο. Μπορεί οι πολιτικοί και οι κυβερνήσεις να μην είναι μάγοι και να ασκούν πολιτική ως τέχνη του εφικτού, πλην όμως αυτό το εφικτό πόρρω απέχει από τις πραγματικές και ουσιαστικές ανάγκες των Ελλήνων εργαζομένων.

Και οι ισχυρισμοί πως επιστρέψαμε στην κανονικότητα και ανοίγει ο δρόμος για να επιστρέψουν στη χώρα οι νέοι που έφυγαν στα χρόνια των μνημονίων, περισσότερα ως ευχολόγια μοιάζουν γιατί η πραγματικότητα είναι άλλη και πολύ σκληρή.

Και το χειρότερο είναι πως αυτή η κατάσταση δίνει πολλές λαβές στους πάσης φύσεως λαϊκιστές που μπορούν να υπόσχονται τα πάντα, όπως στην εποχή των λεφτόδενδρων και στο τέλος να ανακόψουν ακόμα κι αυτή την ισχνή βελτίωση που βλέπουμε. Το πρόσφατο παράδειγμα στις ΗΠΑ με τη νίκη Τραμπ που οφείλεται σε μέγιστο βαθμό στην οικονομική κατάσταση απελπισίας που βιώνουν εκατομμύρια νοικοκυριά, ας ελπίσουμε να στείλει ένα ηχηρό μήνυμα στην κυβέρνηση για διορθωτικές κινήσεις για μεγαλύτερο μέρισμα από την ανάπτυξη και όχι υποχωρήσεις στις πιέσεις για γιγάντωση και πάλι του Δημόσιου τομέα.