Βασίλης Στεφανακίδης

Η ζημιά είναι δεδομένη. Αν είναι μικρή ή μεγάλη θα φανεί σε μεταγενέστερο χρόνο. Ζημιά που δεν έχει να κάνει τόσο με την κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή όσο με την εικόνα της σταθερότητας της κυβέρνησης και κατά πόσο αυτή τραυματίστηκε.

Κι αυτό δεν είναι ένα μειωμένης αξίας γεγονός, γιατί εκείνο που δεν γνωρίζουμε όλοι καλά, είναι πως η σταθερότητα μιας κυβέρνησης, είναι μια ανεκτίμητη αξία. Κι είναι αυτή σε μεγάλο βαθμό η κινητήριος δύναμη για όλα όσα έχουν γίνει στα τελευταία 5,5 χρόνια, είτε καλά είτε άστοχα.

Τη σταθερότητα της κυβέρνησης εξετάζουν πρώτα απ’ όλα οι υποψήφιοι επενδυτές πριν αποφασίσουν να τοποθετήσουν τα χρήματα τους σε μια χώρα και έπονται όλοι οι άλλοι λόγοι όπως το επενδυτικό περιβάλλον, η γεωστρατηγική θέση, η φορολογία, οι μισθοί , η απόδοση της επένδυσης κλπ.

Από την σταθερότητα της κυβέρνησης εξαρτώνται οι αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές, δημόσιες δομές και υποδομές, εκσυγχρονισμό, μεταρρυθμίσεις και όλες εκείνες οι απαραίτητες πρωτοβουλίες για εύρυθμη λειτουργία του κράτους.
Όλοι έχουμε πρόσφατες μνήμες από εύθραυστά κυβερνητικά σχήματα που δημιουργήθηκαν εξ ανάγκης και για να λειτουργήσουν ακόμα και στα πιο απλά καθημερινά ζητήματα έπρεπε να παζαρεύουν τη συναίνεση με αυτούς που κρατούσαν στα χέρια τους την πλειοψηφία στη Βουλή, δηλαδή την άνοδο ή την πτώση της κυβέρνησης.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ευτύχησε μέχρι σήμερα τουλάχιστον, ως προς τη σταθερότητα της, καθώς δεν είχε αξιόμαχη αντιπολίτευση κι ούτε ένοιωσε μέχρι στιγμής( αύριο δεν ξέρουμε) την απειλή κάποιου άλλου κομματικού σχηματισμού να την ξεπεράσει και γι’ αυτό κατά τη γνώμη στάθηκε με επάρκεια σε όλα τα μεγάλα προβλήματα που παρουσιάστηκαν από την πανδημία, τα Ελληνοτουρκικά, την οικονομία, τους πολέμους στην ευρύτερη γειτονιά μας κλπ. Σταθερότητα που δεν κλονίστηκε ούτε με το σκάνδαλο των υποκλοπών, ούτε με το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών αλλά και όλα τα άλλα τα μικρότερα προβλήματα πού είτε φέρει ευθύνες είτε έσκασαν στη βάρδια της.

Σήμερα λοιπόν, την ώρα που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης διαλύεται και δεν ξέρουμε για πόσο ακόμα θα φέρει θεσμικά αυτόν τον τίτλο και το αναβαπτισμένο ΠΑΣΟΚ απέχει 9-10 μονάδες για να την απειλήσει σοβαρά και με αξιώσεις, βλέπουμε τον πρώην πρωθυπουργό Σαμαρά να επιδιώκει να κάνει αυτό που δεν κατάφεραν τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Να πριονίσει την πρωτοκαθεδρία του κόμματος που τον ανέδειξε στα ύψιστα αξιώματα της χώρας και να διαταράξει την σταθερότητα που τόσο ανάγκη έχει ο τόπος αυτός που έχει δοκιμαστεί πλειστάκις από εμμονές και προσωπικές ατζέντες πολιτικών που για το μόνο που νοιάζονταν ήταν οι προσωπικοί και ενίοτε ιδιοτελείς στόχοι τους.

Συμμερίζομαι τις απόψεις που λένε πως ναι μεν ο Μητσοτάκης τάχει καταφέρει καλά με τα μεγάλα προβλήματα που ανέκυψαν στη θητεία του αλλά είναι ελλειμματικός σε ό,τι έχει να κάνει με τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο πολύς κόσμος με την ακρίβεια, την ασφάλεια, τη δημόσια υγεία, την παιδεία αλλά και την εφαρμογή νόμων που ψήφισε η δική του πλειοψηφία.

Όμως από την άλλη, έτσι όπως εμφανίζεται το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό της χώρας, νοιώθει κανείς σιγουριά πως τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα αν αναλάβουν τώρα, κάποιοι από τους διάσπαρτους αντιπολιτευόμενους; Ή μήπως υπάρχει ο κίνδυνος μιας επανάληψης όλων εκείνων που μας οδήγησαν στη χρεωκοπία, από τα δεινά της οποίας δεν έχουμε ξεφύγει ακόμα; Λέτε να δοκιμάσουμε για να πεισθούμε πως όντως άλλαξαν μυαλά και έχουν διδαχθεί από τα λάθη τους; Είναι κι αυτό μια άποψη αλλά με υψηλό ρίσκο.