Γιατί ξεχνάμε από πού ερχόμαστε;

Βλέπετε, με το να δημοσιολογεί κανείς για τα θετικά που γίνονται κατατάσσεται αυτόματα στους προπαγανδιστές της κυβέρνησης. Μια «ρετσινιά» που δύσκολα αποτινάσσεται. Ενώ η γκρίνια, η μουρμούρα και ο καταγγελτικός λόγος αποτελούν παράσημα αντικειμενικότητας και ορθοκρισίας!

Ομως, κάποια στιγμή πρέπει να λέγονται και να προβάλλονται και οι θετικές αλλαγές που αφορούν την καθημερινότητά μας, χωρίς τον φόβο των ανώνυμων και επώνυμων τρολ, των κακοπροαίρετων και των στρατευμένων με τις παρωπίδες.

Αραγε, αν γυρίσουμε πίσω 5-6 χρόνια και κάνουμε σύγκριση με το σήμερα, θα μπορούσαμε να πούμε πως πριν ζούσαμε καλύτερα; Προφανώς όχι, γιατί στο μεταξύ έχουν γίνει πολλά θετικά και δεν είναι βέβαιο πως αυτά θα γίνονταν ούτως ή άλλως όποιος κι αν ήταν στο τιμόνι της διακυβέρνησης. Μειώθηκαν δεκάδες φόροι και εισφορές με θετική επίδραση σχεδόν σε όλη την κοινωνία. Είναι αρκετά αυτά ή χρειάζονται και άλλα; Προφανώς και χρειάζονται, γιατί ακόμα το διαθέσιμο εισόδημα της πλειονότητας δεν επαρκεί για μια αξιοπρεπή διαβίωση. Ομως να μην ξεχνάμε και από πού ερχόμαστε.

Είμαστε ικανοποιημένοι από την κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία και από τη λειτουργία του ΕΣΥ; Προφανώς όχι και χρειάζεται συστηματική δουλειά και κυρίως περισσότερα κονδύλια. Η σύγκριση όμως με το κοντινό παρελθόν δεν μας δίνει μια καλύτερη εικόνα στο πριν.

Σήμερα ολοκληρώθηκε σε όλη τη χώρα το Κτηματολόγιο, ένα έργο εκσυγχρονισμού που σερνόταν 30 χρόνια και στην υπόλοιπη Ευρώπη το έχουν κατακτήσει εδώ και πολλές δεκαετίες. Πρέπει διαρκώς να γκρινιάζουμε για τις καθυστερήσεις και τα λάθη του παρελθόντος ή να το καλωσορίσουμε που, έστω κι έτσι, είναι πλέον μια πραγματικότητα;

Χθες εγκαινιάστηκε το Μετρό της Θεσσαλονίκης με καθυστέρηση 30 χρόνων. Ολα αυτά τα χρόνια χύθηκαν τόνοι μελάνης σε καταγγελτικό λόγο για το νέο γιοφύρι της Αρτας. Τώρα όμως μπήκε σε λειτουργία. Είναι κακό και να μην το λέμε ή να συνεχίσουμε να επικρίνουμε αυτούς που είχαν την ευθύνη για τις καθυστερήσεις του έργου;

Εμβληματικά δημόσια έργα όπως το αεροδρόμιο του Καστελίου, ο ΒΟΑΚ, ο δρόμος Πάτρας - Πύργου έχουν ξεκολλήσει και προχωρούν με γρήγορους ρυθμούς. Αξίζει να στεκόμαστε μόνο στο παρελθόν και στους λόγους που καθυστέρησαν επί χρόνια την υλοποίησή τους; Τι νόημα έχει να βλέπουμε διαρκώς το ποτήρι μισοάδειο;

Προχθές, έστω και πάλι με καθυστέρηση, ανακοινώθηκε το πρόγραμμα εγκατάστασης καμερών στους δρόμους της Αττικής προκειμένου να περιοριστεί η εγκληματική παραβατικότητα κάποιων οδηγών. Είναι κι αυτό άνευ σημασίας ή πρέπει να υιοθετήσουμε την άποψη κάποιων λίγων, καθολικά διαμαρτυρόμενων και αυτόκλητων υπερασπιστών των ατομικών δικαιωμάτων στην ατιμώρητη παραβατικότητα;

Με αυτά, προφανώς και δεν ισχυρίζομαι πως έχουμε γίνει ως χώρα και ως κράτος ο παράδεισος επί γης και πως οι πολίτες ζουν ζωή χαρισάμενη. Αλλο όμως να λέμε μόνο τα αρνητικά και να εθελοτυφλούμε στα θετικά κι άλλο να αποδίδουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.

Και ο κίνδυνος για την κυβέρνηση είναι να επαναπαυτεί σε αυτά που κατάφερε, γιατί κανείς δεν θέλει μια κουρασμένη κυβέρνηση που απλώς πλέον διεκπεραιώνει τις τρέχουσες υποθέσεις με μια δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία. Τώρα που μπήκαμε στον σκληρό πυρήνα των προβλημάτων πρέπει να δείξει την αντοχή της, την εφευρετικότητα και τη φρεσκάδα της για διαρκή εκσυγχρονισμό παντού. Τώρα θα φανεί αν μπορεί να συνεχίσει να εμπνέει με νέους στόχους για το καλό των πολλών. Τώρα είναι η ώρα να συγκρουστεί και με τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα που έγιναν ισχυρότερα με την ανάπτυξη της οικονομίας και της κατανάλωσης με οιοδήποτε κόστος από το πολεμικό μέτωπο που θα ανοίξει. Τώρα είναι η ώρα να βρει ένα νέο αφήγημα και ένα νέο όραμα για τους πολλούς που θα θέτει τις βάσεις για ένα καλύτερο μέλλον.