Βασίλης Στεφανακίδης

Ενας τέτοιος είναι το κυκλοφοριακό μέσα στην Αττική που όντως έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις και απασχολεί σχεδόν όλο τον πληθυσμό της πρωτεύουσας. Τα ατέλειωτα μποτιλιαρίσματα σε όλους τους κεντρικούς άξονες είναι ένα καθημερινό φαινόμενο που τρώει ατέλειωτες εργατοώρες από τους αυτοκινούμενους, σπαταλιούνται καύσιμα και διαταράσσεται η ψυχική υγεία των ανθρώπων που βλέπουν να φεύγουν οι ώρες και οι ημέρες μέσα σε ένα ακινητοποιημένο αυτοκίνητο.

Είναι όντως ένα πρόβλημα που δεν ξέρω αν υπάρχουν εύκολες λύσεις για οιαδήποτε κυβέρνηση για μια πόλη που χτίστηκε και χτίζεται χωρίς μελέτες, σχεδιασμό και πρόβλεψη για τα συνεχώς αυξανόμενα αυτοκίνητα που μπαίνουν στην κυκλοφορία. Χτίζονται, για παράδειγμα, πολυκατοικίες, κτίρια γραφείων, ακόμα και τώρα με προβλεπόμενες θέσεις πάρκινγκ όσα και τα διαμερίσματα, όταν είναι γνωστό πλέον πως τα αυτοκίνητα είναι όσα και τα μέλη μιας οικογένειας που θα μπει στο διαμέρισμα.

Ακόμα και μεγάλα έργα υποδομής, όπως η Αττική Οδός, που πριν από μερικά χρόνια έδινε ανάσες στη μετακίνηση, τα τελευταία χρόνια έχει ξεπεράσει τις αντοχές της και το μποτιλιάρισμα πλέον σε κάποια σημεία της είναι καθημερινό φαινόμενο γιατί, όπως λένε οι ειδικοί, όταν σχεδιάστηκε το έργο δεν μπορούσε να προβλέψει την τόσο γρήγορη αύξηση του στόλου των αυτοκινήτων των Ελλήνων. Αρα, μάπα τα σχέδια.

Και το βασικότερο είναι ότι πλέον τώρα δεν υπάρχει κανένας σχεδιασμός από την Πολιτεία πώς μπορεί να ξεπεραστεί αυτή η κατάσταση, καθώς είναι σχεδόν ανέφικτο να φαρδύνει ο αυτοκινητόδρομος ή να διαπλατυνθούν οι κρίσιμες έξοδοι, όπως αυτή της εθνικής οδού, που γίνεται μέσα από μια μονίμως μποτιλιαρισμένη λωρίδα, καθώς δίπλα ακριβώς υπάρχουν κτίρια που δύσκολα μπορούν να γκρεμιστούν.

Το ίδιο και στον Κηφισό. Δεν υπάρχει δυνατότητα περαιτέρω διαπλάτυνσης και το πρόβλημα θα διαιωνίζεται καθώς όλοι οι αρμόδιοι, όταν ερωτώνται, σηκώνουν τα χέρια ψηλά.

Δεν ξέρω τι λένε οι μελέτες των συγκοινωνιολόγων και πόσο εφαρμόσιμες είναι, αλλά το ανησυχητικό για μένα είναι που δεν ακούω κουβέντα από κυβερνητικά χείλη για κάποιες πρωτοβουλίες έστω και της ανάθεσης κάποιας μελέτης ή κάποιων κονδυλίων από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων για έργα βελτίωσης της κυκλοφορίας. Ακόμα και το μετρό που επεκτείνεται και δαπανώνται χρήματα, στην ουσία τι κάνει;

Οι γραμμές του είναι ουσιαστικά ένα νοητός σταυρός κάτω από το Λεκανοπέδιο και ουσιαστικά μπορεί να εξυπηρετεί αυτούς που μένουν κοντά ή πηγαίνουν κοντά σε κάποια από τις τέσσερις πλευρές του σταυρού. Χώρια που στους περιφερειακούς σταθμούς δεν υπάρχει καμιά πρόβλεψη για πάρκινγκ ώστε να εξυπηρετούνται όσοι δεν μένουν κοντά σε κάποιον από αυτούς. Ετσι αναγκάζονται να παίρνουν τα Ι.Χ. τους και να προστίθενται στους μποτιλιαρισμένους δρόμους όπου εγκλωβίζονται και τα υπέργεια μέσα μαζικής μεταφοράς. Και για να μην αναρωτιόμαστε γιατί γίνεται μποτιλιάρισμα θα πρέπει κάποτε να καταλάβουμε ότι εμείς είμαστε το μποτιλιάρισμα. Απλώς, ο κεντρικός σχεδιασμός της Πολιτείας δεν μας αφήνει πολλά περιθώρια ώστε να μην αποτελούμε μέρος του προβλήματος.

Για να επανέλθω όμως στους 8 από τους 10 πολίτες που είναι απογοητευμένοι από την κυβέρνηση, θεωρώ πως θα ήταν χρήσιμο να ερωτηθούν σε κάποια μέτρηση με ποιον από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό θεωρούν πως θα περιορίζονταν τα προβλήματα της εγκληματικότητας, το κυκλοφοριακό, η ακρίβεια, η αύξηση των μισθών, η βελτίωση της ζωής μας, θα προσφέρονταν καλύτερες υπηρεσίες από το Δημόσιο Σύστημα Υγείας κ.λπ. Σε ποιο από τα προγράμματα όλων των κομμάτων υπάρχουν συγκεκριμένες προτάσεις και λύσεις ρεαλιστικές και όχι απλές ουτοπικές εκθέσεις ιδεών. Γιατί με τα λόγια, που λέει και ο λαός, χτίζεις ανώγεια και κατώγεια!

Εν κατακλείδι, πάντως, και με βάση όσα δεν βλέπουμε και δεν ακούμε ούτε ως σκέψεις, θα μπορούσε κάποιος κυνικά να πει πως πρέπει να αποδεχθούμε ότι τίποτα δεν φαίνεται να αλλάζει στο ορατό μέλλον και ότι πρέπει να μάθουμε να ζούμε (αν γίνεται αυτό) και με αυτά τα νέα προβλήματα της καθημερινότητας!