Κροκοδείλια δάκρυα των πολιτικών

Στη συνήθη τραπεζική πρακτική όταν μια επιχείρηση δεν πληρώνει το δάνειό της και αυτό «κοκκινίζει», η τράπεζα το περνάει στα επισφαλή και το αναπληρώνει από τα ίδια κεφάλαιά της, ενώ παράλληλα κινείται η διαδικασία κατάσχεσης των εγγυήσεων του δανειολήπτη.

 Τι γίνεται όμως στην περίπτωση όπου αντί για επιχείρηση έχουμε ένα κόμμα;

Και μάλιστα όταν η τράπεζα είναι κρατική; Εχει μήπως το κόμμα πάγια στοιχεία για κατάσχεση; Οχι. Κομματικά στελέχη, βουλευτές και κομματική πελατεία διαθέτουν τα κόμματα και τίποτε άλλο.

Επομένως, τώρα που η BlackRock πέρασε στα επισφαλή δάνεια της ΑΤΕ αυτά των δύο μεγάλων κομμάτων, τι πρέπει να κάνει για να διασφαλίσει τα συμφέροντα της τράπεζας ο διοικητής της; Να βγάλει στο σφυρί τον κ. Παπανδρέου, τον κ. Σαμαρά και τα επιτελεία τους;

Και να μπορούσε να το κάνει, πολύ φοβούμαι ότι δεν θα έπιανε και πολλά. Την ίδια ώρα, μία άλλη κρατικού ενδιαφέροντος τράπεζα, η Attica Bank, ανέλαβε την προεξόφληση μελλοντικών επιχορηγήσεων των κομμάτων, αλλά με βάση την εκλογική τους δύναμη το 2009, που φυσικά έχει αλλάξει άρδην σήμερα.

Οταν όμως οι πολιτικοί ομιλούν για διαφάνεια, για καταπολέμηση της διαφθοράς και για καθαρές λύσεις πρώτα πρέπει να κοιτάξουν τα του οίκου τους.

Διαφορετικά, είναι κροκοδείλια τα δάκρυα που ρίχνουν για τα προβλήματα του πολίτη και τα βάρη με τα οποία τον φορτώνουν καθημερινά.