Ο θυμός και η οργή είναι πάντα κακοί σύμβουλοι

Αναρωτιέμαι, συζητώντας με πολλούς γνωστούς και φίλους το τελευταίο διάστημα, αν αυτός ο θυμός και η οργή που εκδηλώνουν απαξάπαντες για τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα που μας έφεραν σε αυτή την ελεεινή κατάσταση θα μας βγάλουν σε καλό ή στο τέλος θα επιβεβαιωθεί η λαϊκή ρήση «θύμωσε ο αγάς και έκοψε τα...».

Μας χωρίζουν μόνο δύο εβδομάδες από τις κρισιμότερες εκλογές της Μεταπολίτευσης και η εικόνα αλλά και η αίσθηση που εισπράττουμε μοιάζουν με σκηνές από τη Βαβέλ. Μιλάνε όλοι μια ακατανόητη γλώσσα, και κυρίως δεν ακούει κανείς τον άλλο, με αποτέλεσμα μέσα στη γενική θολούρα να ετοιμάζονται να διαβούν τις πόρτες της Βουλής ακόμα και εκπρόσωποι του ναζισμού και του νεοφασισμού!

Και ακούω βερεσέ αυτούς που ακόμα ισχυρίζονται ότι η δημοκρατία μας είναι ισχυρή και δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Αυτό που συμβαίνει είναι ακριβώς το αντίθετο και είναι λάθος να εφησυχάζουμε ζαλισμένοι από την αηδία για το πολιτικό μας σύστημα. Ιστορικά και κοινωνιολογικά πάντα, η οικονομική κατάρρευση ενίσχυε τα εθνικιστικά και φασιστικά φαινόμενα, αλλά και τους ακραίους πολιτικούς σχηματισμούς. Τη Βαϊμάρη διαδέχτηκε ο Χίτλερ, τη χρεοκοπία του 1932 η δικτατορία του Μεταξά, ενώ το πολιτικό αλαλούμ του 1965 έφερε τους πραξικοπηματίες του 1967. Βρίθει η Ιστορία της ανθρωπότητας από τέτοια παραδείγματα. Κι όμως, όσο κι αν φαντάζει ανέφικτη μια εκτροπή στις μέρες μας, όντες μέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας, ας κρατήσουμε κάποιες επιφυλάξεις στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας.

Αλλωστε η Ευρώπη με τη στάση της και με τις δηλώσεις διαφόρων αξιωματούχων της μοιάζει να καθοδηγεί τα πολιτικά πράγματα σε εκτροπή. Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς τις προχθεσινές δηλώσεις του προέδρου της Κομισιόν, κ. Μανουέλ Μπαρόζο, ο οποίος παρουσιάζοντας την έκθεση για την Ελλάδα προανήγγειλε την περαιτέρω μείωση των μισθών του ιδιωτικού τομέα κατά 15% και την κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού;

Δηλαδή παραμονές των εκλογών από τις οποίες θα κριθεί αν η Ελλάδα θα μπορέσει να κρατηθεί εντός του ευρώ και εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης, έρχονται και λένε στον ελληνικό λαό ότι αυτά που έχετε υποστεί μέχρι σήμερα δεν είναι τίποτα μπροστά σ’ αυτά που θα κληθείτε να εφαρμόσετε μετά.

Με άλλα λόγια, μην ψηφίσετε τα μνημονιακά κόμματα και κάντε το μπάχαλο ψηφίζοντας τους ακροδεξιούς και αριστερούς θιασώτες της δραχμής και της αλβανοποίησης της χώρας.

Στο ίδιο μήκος κύματος και η Λαγκάρντ του ΔΝΤ, να μας κουνάει απειλητικά το δάχτυλο και να επιμένει ότι τα μέτρα που έχουν παρθεί μέχρι σήμερα δεν επαρκούν και γι’ αυτό ο Μινώταυρος του χρέους απαιτεί κι άλλες θυσίες.

Οχι πως τρέφουμε αυταπάτες ότι το κακό τελείωσε και ότι μπορούμε να πορευτούμε εφεξής μ’ αυτά που μας απέμειναν. Ξέρουμε πολύ καλά πως ακόμα κι αν καταφέρουν Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ να συγκυβερνήσουν, είναι αναγκασμένοι να βαδίσουν μέσα σε αχαρτογράφητο ναρκοπέδιο.

Πλην, όμως, κάτω από πολλές προϋποθέσεις και αν υπάρχει μια μικρή έστω ελπίδα να γυρίσουμε σελίδα. Σε διαφορετική περίπτωση, ποιος ξέρει να μας πει ποια θα είναι η επόμενη μέρα; Χωρίς καμία διάθεση τρομολαγνείας και καταστροφολογίας, μπορώ βασίμως να εικάσω, γνωρίζοντας πρόσωπα και καταστάσεις (λίγο πολύ όλοι γνωριζόμαστε), πως αν επαληθευτούν τα γκάλοπ με 10 κόμματα στη Βουλή, αν μη τι άλλο, θα κλάψουμε πικρά.

Και δεν θα φταίνε μόνο οι ξένοι, αλλά και τα δύο κόμματα εξουσίας που μέχρι την τελευταία στιγμή δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να θυμίζουν και να αναπαράγουν τον χειρότερο εαυτό τους. Με τις αγκυλώσεις, τους παρεϊσμούς τους, την απόκρυψη της κοινής λογικής, την άρνηση συγγνώμης και αυτοκριτικής, θαρρείς και οδεύουν στην αυτοδιάλυσή τους. Με πολιτικές κόντρες και τσαλιμάκια βγαλμένα από το παρελθόν, αρνούνται να δουν όλα αυτά που έχουν συντελεστεί. Και ο χρόνος που απομένει είναι πολύ λίγος. Θα προλάβουν να συνετιστούν ή θα τρέχουμε και δεν θα φτάνουμε στις 7 Μαΐου;