Ο κακομαθημένος τζίτζικας και το αηδιαστικό μυρμήγκι

Μια εβδομάδα πριν από τις κρισιμότερες εκλογές της Νεότερης Ιστορίας μας και ο δημόσιος διάλογος εξαντλείται σε θέματα όπως «ποιος θα καταγγείλει λιγότερο ή περισσότερο το μνημόνιο», «ποιοι μπορούν να συνεργαστούν με ποιους», «ποιοι είναι προοδευτικοί και ποιοι γερμανοτσολιάδες και προσκυνημένοι», «αν τα διαφημιστικά σποτ είναι απαράδεκτα ή αποδεκτά και ποιος μπορεί να κάνει την πιο θεαματική κωλοτούμπα στις θέσεις του».

Την ίδια ώρα η χώρα χαροπαλεύει στην κυριολεξία και το μέλλον της κρέμεται από μια κλωστή. Οι τράπεζες στεγνώνουν από ρευστό καθώς πανικόβλητοι καταθέτες σπεύδουν να σηκώσουν ό,τι μπορούν για τις δύσκολες ώρες που βλέπουν να ’ρχονται. (Οι πλούσιοι φρόντισαν να διώξουν τα λεφτά τους πολύ έγκαιρα.)

Αρρωστοι με χρόνια νοσήματα εκλιπαρούν για τα φάρμακά τους, οι επικεφαλής των ασφαλιστικών ταμείων ιδρώνουν και ξαναϊδρώνουν καθώς δεν μπορούν να μαζέψουν λεφτά για τις επόμενες συντάξεις, οι επιχειρηματίες, όσοι τέλος πάντων απομείνανε ενεργοί, βρίσκονται σε απόγνωση γιατί δεν μπορούν να δουλέψουν, αφού δεν υπάρχουν πρώτες ύλες, ούτε ρευστότητα, αλλά μόνο φέσια, οι ελλείψεις σε μια σειρά από προϊόντα εισαγωγής είναι αισθητές και αποτελούν μια πρόγευση για το τι μας περιμένει αν γίνει το ατύχημα.

Τα πανεπιστήμια ξέμειναν από λεφτά και σε λίγο μπορεί να έχουμε διακοπές ρεύματος επειδή η ΔΕΗ έχει το κακό της το χάλι οικονομικά και δεν μπορεί να πληρώσει το φυσικό αέριο, η απόφαση της απόσυρσης των δύο εταιρειών που ασφάλιζαν τις εισαγωγές προϊόντων στην Ελλάδα σύντομα μπορεί να επιφέρει και ελλείψεις στα καύσιμα, τα οποία ούτως ή άλλως συναγωνίζονται την τιμή του χρυσού, τα ενεχυροδανειστήρια και οι σαράφηδες κάνουν χρυσές δουλειές με τον πόνο των συνανθρώπων μας που σκοτώνουν όσο-όσο τα τιμαλφή και τα κειμήλιά τους, καθώς η ανεργία τούς οδηγεί στην απελπισία.

Οι τουρίστες, στους οποίους είχαμε στηρίξει κάποιες ελπίδες, δεν θα λύσουν κανένα πρόβλημα, απλώς γιατί θα είναι λιγότεροι, τα ραβασάκια από τις εφορίες διαδέχονται το ένα το άλλο και οι εργοδότες σηκώνουν τα χέρια ψηλά όταν ερωτώνται για πότε βλέπουν πληρωμή των δεδουλευμένων.

Την ίδια ώρα σύμπασα η ανθρωπότητα έχει στραμμένη την προσοχή της πάνω μας και αναρωτιέται τι πάμε να κάνουμε στις 17 Ιουνίου. Σε όλους τους τόνους και με όλα τα χρώματα μας έχουν περιγράψει πως αυτό που ζούμε δεν είναι τίποτα μπροστά σ’ αυτό που θα ζήσουμε αν επιλέξουμε την έξοδο από την ευρωζώνη.

Εμείς όμως επιμένουμε να ακούμε και να πιστεύουμε τις γλυκόλαλες σειρήνες που μας υπόσχονται επιστροφή στην προ 2009 ευδαιμονία.

Οσοι μιλούν για ανάγκη γκρεμίσματος αυτού του στρεβλού και μοναδικού παγκόσμιου συστήματος του αραχτού τζίτζικα οδηγούνται στην πυρά. Οσοι μιλούν για υποχρεώσεις και όχι μόνο απαιτήσεις είναι υποτακτικοί της Μέρκελ. Οσοι ψελλίζουν κάτι για παραγωγικότητα, ανταγωνιστικότητα, επαναπροσδιορισμό της παραγωγής της χώρας είναι το λιγότερο μίσθαρνα όργανα της Λαγκάρντ. 

Οσοι τολμούν να πουν πως πρέπει να διορθώσουμε τα λάθη μιας 30ετίας που μας έφεραν στο χείλος της αβύσσου βρίσκονται αντιμέτωποι με το «ακλόνητο» επιχείρημα ότι «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».

Και, τέλος, όσοι μπορούν και βλέπουν ότι ο δρόμος της εξόδου από το ευρώ είναι χωρίς επιστροφή, τους ακολουθεί η ρετσινιά του κινδυνολόγου και του εχθρού των λαϊκών συμφερόντων. Ομως, φτάνει πια! Μπουχτίσαμε από λαϊκισμό, δεξιό και αριστερό και αηδιάσαμε από την περίσσια ανευθυνότητα του χειρότερου πολιτικού προσωπικού που πέρασε από τη χώρα στην κρισιμότερη στιγμή της Ιστορίας μας.

Ολοι ξεβολευτήκαμε, όλοι ματώνουμε, όλοι υποφέρουμε, όλοι αγωνιούμε και αγανακτούμε, αλλά αλίμονο αν η απελπισία μάς οδηγήσει στην εθνική αυτοκτονία. Ναι, εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχει εύκολος δρόμος. 

Ας γράψουμε λοιπόν σε ένα χαρτί από τη μια τα υπέρ και από την άλλη τα κατά, κι ας τα ζυγίσουμε με ευθυκρισία, χωρίς τις παρεμβολές των εθνοσωτήρων και χωρίς τις κομματικές παρωπίδες. Αν το κάνουμε αυτό όλοι, τότε ίσως να μην έχουν χαθεί όλα.