Για ποια Ελλάδα, ρε γαμώτο;

Εχουμε συνηθίσει, και δικαίως, να εστιάζουμε την προσοχή μας και την αγωνία μας στα μέτρα εκείνα που έχουν άμεσο ή έμμεσο αντίκτυπο στον προσωπικό προϋπολογισμό και προγραμματισμό ζωής. Ανεξάρτητα όμως από το αν οι νέες περικοπές είναι μικρές οι μεγάλες, ή από το αν μπορεί κανείς να ζήσει με τους όρους που μας επιβάλλουν οι ξένοι και εκτελούν οι ντόπιοι με το μαχαίρι στον λαιμό, υπάρχει και μια γενικότερη ζημιά τεραστίων διαστάσεων που έχει σημειωθεί στην ελληνική κοινωνία και το μέλλον της, που αφορά τους πάντες, είτε είναι πλούσιοι είτε πένητες. Είναι η πλήρης διάλυση του όποιου κράτους είχαμε και η αποσάθρωση σημαντικών αξιών που υπήρχαν σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού, όπως η ευσυνειδησία, ο καλώς εννοούμενος  πατριωτισμός, η αλληλεγγύη, η ειρηνική συνύπαρξη, το καθήκον και ο μόχθος για ένα καλύτερο αύριο. Σήμερα, όπου και να γυρίσει κανείς τη ματιά του, εισπράττει απογοήτευση, απελπισία και άρνηση.

Ο δάσκαλος των 650 ευρώ δεν έχει κέφι να ασκήσει το λειτούργημά του, ο πυροσβέστης των 650 ευρώ δεν έχει καμιά διάθεση να μπει στη φωτιά για να προστατέψει τον συμπολίτη του και την περιουσία του, όπως και ο αστυνομικός για 650 ευρώ να παίξει τη ζωή του κορόνα-γράμματα, ο γιατρός ασκεί ανόρεχτα πλέον το καθήκον του, ο δικαστής είναι εξαγριωμένος, ο πανεπιστημιακός κατεβάζει ρολά και αδιαφορεί αν χάνεται η εξεταστική περίοδος για χιλιάδες φοιτητές, ο εφοριακός συνεχίζει τη λευκή απεργία και αντιμετωπίζει τον φορολογούμενο πολίτη ως εγκληματία, επιβάλλοντάς του χωρίς δεύτερη σκέψη τη μεγίστη των ποινών, οι ελεύθεροι επαγγελματίες επιδίδονται σε έναν ιδιότυπο αγώνα ποιος θα φεσώσει τον άλλον για να σωθεί ο ίδιος και όλοι μαζί καθυβρίζουν τους πολιτικούς που μας κατάντησαν έτσι. Την ίδια στιγμή που έχει περάσει ο Αρμαγεδδώνας  από τις ζωές όλων μας, βασικά προβλήματα και παθογένειες που έπρεπε να είχαμε εξαλείψει από πολλά έτη παραμένουν άθικτα και στο απυρόβλητο, καθώς κανένα μνημόνιο δεν μπορεί να τα βάλει μαζί τους.

Η αναξιοκρατία σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής παραμένει «σταθερή αξία», ο γιος του γιατρού θα γίνει γιατρός με ρουμάνικα πτυχία, ο γιος του καθηγητή θα κληρονομήσει την έδρα του μπαμπά, ο γιος του φορτηγατζή και του ταξιτζή θα κληρονομήσουν τις άδειες, όπως και ο γιος του φαρμακοποιού θα πάρει το πόστο του μπαμπά. Κατά τα άλλα, προσπαθούμε να πείσουμε τους ξένους ότι έχουμε απελευθερώσει τα επαγγέλματα. Οι επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι συνεχίζουν κανονικά την εργασία τους ενώ καταδικασμένοι παιδόφιλοι δάσκαλοι συνεχίζουν να… διδάσκουν στα παιδιά μας. Πολεοδόμοι, εφοριακοί, γιατροί που πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη συνεχίζουν το «θεάρεστο» έργο τους, έχοντας μάλιστα την απαλλαγή κάποιου υπηρεσιακού συμβουλίου που απαρτίζεται από άλλους «γιδοκλέφτες», ενώ οι ρυθμοί της απόδοσης της δικαιοσύνης τελεσιδίκως ξεπερνούν τα… 10 χρόνια!

Εγκληματίες φοροφυγάδες και απατεώνες κυκλοφορούν ανενόχλητοι ανάμεσά μας, πίνοντας στην υγειά των κορόιδων, ενώ την επιβολή της τάξης και της εθνικής κάθαρσης έχει αναλάβει η Χρυσή Αυγή με τα μπρατσωμένα παλικάρια που στις φλέβες τους ρέει ανόθευτο ελληνικό αίμα ανά τους αιώνες! Και το ερώτημα στο οποίο κανείς δεν μπορεί να απαντήσει είναι το εξής: ωραία, παραμένουμε  στην ευρωζώνη και σε μερικά χρόνια καταφέρνουμε να διώξουμε και τους νταβατζήδες δανειστές. Τι θα ’χει απομείνει όρθιο και ποια Ελλάδα θα κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας για να έχουν κίνητρο να μην ξενιτευτούν; Θα είναι μια Ελλάδα των οραμάτων, των ίσων ευκαιριών, της ισονομίας, της τάξης, των στόχων και των ιδανικών ή μια άθλια ψωροκώσταινα που θα καμώνεται την Ευρωπαία καίτοι γριά ρακένδυτη, νηστική και ξεδοντιάρα;