Από την ευημερία στην επαιτεία

Η χώρα ετούτη, πολλές φορές στην ιστορία της, έχει βρεθεί σε δύσκολες οικονομικές περιόδους. Ή, μάλλον, όλη η ιστορία της ήταν εκείνη της φτώχειας με μικρά διαλείμματα αισιοδοξίας. Ποτέ δεν ήταν πλούσια χώρα και με σοβαρές προοπτικές διαρκούς ανάπτυξης. Με την ένταξή μας στην τότε ΕΟΚ, νυν Ε.Ε., και τα συνοδευτικά πακέτα πήραμε για πρώτη φορά έπειτα από χρόνια σημαντικές ανάσες, η ανάπτυξη ήταν διαρκής και η άνοδος του βιοτικού επιπέδου  εμφανής από χρόνο σε χρόνο. Οι αγορές ανοιχτές για δάνεια με το τσουβάλι και ο αμετροεπής πολιτικαντισμός, σε πλήρη σύμπνοια με τους εργατοπατέρες, μοίραζε αφειδώς παντοειδείς παροχές στο στερημένο πόπολο, αλλά πάντα με δανεικά, όχι από τα περισσεύματα της ορθής διαχείρισης.

Κάποιοι μέχρι σήμερα υποστηρίζουν «μα γιατί ήταν λάθος οι πολιτικές του στυλ ‘‘Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα’’ αφού επιτέλους ο κόσμος χόρτασε ψωμί και είδε το φως του ήλιου που του στερούσαν για δεκαετίες οι πολιτικοί διαχωρισμοί ανάμεσα σε δεξιούς και αριστερούς;». Είναι όμως έτσι; Κι αν ήταν σωστό, γιατί πρέπει σήμερα να καταδικαστούν οι νέοι στην ανέχεια και τη στέρηση της ελπίδας για τουλάχιστον 20 χρόνια; Με άλλα λόγια, είναι δίκαιο επειδή χόρτασαν ψωμί οι Ελληνες στις τρεις προηγούμενες δεκαετίες, απέκτησαν σπίτια, εξοχικά, αυτοκίνητα και υψηλές καταναλωτικές συνήθειες, αυτές να πληρωθούν από σήμερα και για πολλά χρόνια απ’ αυτούς που δεν είχαν καμιά ευθύνη και συμμετοχή στο φαγοπότι των προηγούμενων χρόνων;

 Δυστυχώς όμως αυτή είναι η κατάσταση και δύσκολα αλλάζει. Οι στρατιές των ανέργων θα μεγαλώνουν, τα καραβάνια της οικονομικής μετανάστευσης θα πληθαίνουν και πολλοί από τους χθεσινούς νοικοκύρηδες θα συνωστίζονται στα  συσσίτια των φιλανθρωπικών οργανώσεων. Η ελπίδα εξαφανισμένη και όνειρα της μιας μέρας όσο να βρεθούν τα άκρως απαραίτητα. Ακούω και βλέπω τις μάχες οπισθοφυλακής του θνήσκοντος πολιτικού συστήματος και αναρωτιέμαι, έχουν καταλάβει άραγε ποια Ελλάδα θα αφήσουν πίσω τους;

Το περίφημο πακέτο, για το οποίο μας έχουν πρήξει και το οποίο μοιάζει με Λερναία Υδρα, καθώς η όποια οπισθοχώρηση της τρόικας γεννάει τρία νέα επώδυνα μέτρα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, πες ότι με τερτίπια, τρικάκια, εκβιασμούς και παρακάλια, θα περάσει από τη Βουλή. Και μετά τι; Θα μας δώσουν τη δόση μας. Και πόσο μπορεί να μας κρατήσει αυτή εν ζωή, αφού εκ των προτέρων ξέρουμε ότι όπως θα τα πάρουμε έτσι θα φύγουν σε τράπεζες και λήξεις ομολόγων. Κάτι ψιλά θα μείνουν για να πληρωθεί μέρος των ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων του Δημοσίου προς τους προμηθευτές και για καταβολή μισθών Δημοσίου και συντάξεις. Και όλοι εμείς οι υπόλοιποι, είτε άνεργοι είτε εργαζόμενοι και πενιχρά αμειβόμενοι, σε τι θα έχουμε να ελπίζουμε;

Πώς θα μπορέσουμε να πορευτούμε στα επόμενα χρόνια χωρίς εργασιακά δικαιώματα, με κατακρεουργημένους μισθούς και δεκάδες φόρους ακόμα;

Και πρέπει να καταδικαστούμε γιατί είχαμε το θράσος να κάνουμε οικογένειες, παιδιά και να  βάλουμε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας; Πρέπει να πληρώνουμε φόρο αίματος εσαεί γιατί πιστέψαμε σε ένα εγκληματικό και φαύλο πολιτικό προσωπικό; Επειδή μας έμοιαζαν για αλήθειες τα ψέματά τους; Ή να κρεμάσουμε τις ελπίδες μας στη λαϊκίστικη Αριστερά που με υλικά από την κατεδάφιση προσπαθεί να δημιουργήσει ρεύμα εξουσίας για να μας οδηγήσει στο παρελθόν, με τους ίδιους συνδικαλιστές και πολιτικούς που μας έφεραν στη σημερινή κατάντια;
‘Ή, ακόμα χειρότερα, καθώς η πείνα και η απελπισία είναι πάντα κακοί σύμβουλοι, να δώσουμε δύναμη στις σκοταδιστικές και εγκληματικές εκείνες δυνάμεις που εν έτει 2012 δεν έχουν ακούσει ακόμα για τις αρχές του Διαφωτισμού που διέπουν τον πολιτισμό και τις αξίες της Δύσης εδώ και σχεδόν δυόμισι αιώνες;