Αντε πάλι κρεμασμένοι από μια κλωστή

Να λοιπόν που η επιλογή του μικρότερου κακού μάς έφερε και πάλι ενώπιον της ολοσχερούς καταστροφής. Εφησυχάσαμε για λίγο με τα καλά λόγια διάφορων ξένων ηγετών και πιστέψαμε πως η τρόικα μετά ταύτα θα είναι πιο διαλλακτική και θα κρύψει για την ώρα το σκληρό της πρόσωπο.

Αφελώς θεωρήσαμε ότι οι παράλογες απαιτήσεις της σε θέματα που ήταν και εκτός ατζέντας διαπραγμάτευσης ήταν καθαρά δικής της εμπνεύσεως «βασανιστήρια». Τώρα, αποδεικνύεται περίτρανα πως οι άνθρωποι δεν κάνουν τίποτ’ άλλο από αυτά που τους υπαγορεύουν τα αφεντικά τους και γι’ αυτό δεν στηρίζονται σε καμία οικονομική λογική, αλλά πρώτα και κύρια σε πολιτικές επιλογές των Σόιμπλε - Μέρκελ για ολοκληρωτική εξαθλίωση της χώρας έτσι ώστε να καταστεί φθηνή και ευκαιρία για τους έχοντες την επόμενη μέρα.

Γι’ αυτό έχουν σκυλιάσει και δεν κάνουν την παραμικρή υποχώρηση μετατρέποντας την έκθεση της τρόικας σε Ιερό Ευαγγέλιο! Εξ ου και ο νέος γύρος εκφοβιστικών και εκβιαστικών δηλώσεων περί ενδεχόμενου ξαφνικού «ατυχήματος», περί εξόδου από το ευρώ, αν δεν εφαρμοστούν μέχρι κεραίας οι απαιτήσεις τους περί ειδικού ταμείου όπου θα πέσει -αν τελικά πέσει- η δόση των 31 δισ., τα οποία θα εκταμιεύονται με δική τους απόφαση, καθώς δεν έχουν εμπιστοσύνη στη δική μας διαχείριση. Γι’ αυτό και οι απανωτές αναβολές λήψης απόφασης από το Eurogroup, μέχρι την ολική υποταγή της τρικομματικής κυβέρνησης στην αυτοκρατορία των δανειστών.
Σαν να μην έφτανε αυτό, όμως, έχουμε και τους εταίρους της κυβέρνησης που, παραζαλισμένοι από τα απανωτά χαστούκια της τρόικας, δεν ξέρουν πλέον πού πατάνε και πού βρίσκονται. Τόσο η ΔΗΜ.ΑΡ. όσο και το ΠΑΣΟΚ, αφού έφαγαν τον γάιδαρο, αποφάσισαν τώρα να κάνουν πίσω μήπως και σώσουν κάτι για λογαριασμό των κομμάτων τους.
Αρνούνται να παραδεχτούν ότι αφού μπήκαν στον χορό θα πρέπει να χορέψουν. Αδυνατούν να καταλάβουν ότι αφού πήραν την απόφαση να μπουν στην κυβέρνηση, η οποία είχε μπροστά της έναν συγκεκριμένο, δύσκολο και λαομίσητο ρόλο, θα πρέπει να τη στηρίξουν μέχρι τέλους και όπου βγει.

Οι επιλογές με ψήφους ανοχής, «παρών» και τα ήξεις αφήξεις είναι χείριστες και έφεραν ξανά τη χώρα να κρέμεται από μια κλωστή. Η δε έξοδος από τις κυβερνητικές ευθύνες είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι θα έχει το ίδιο τίμημα με αυτό του Καρατζαφέρη.

Οχι πως και στο στρατόπεδο της Νέας Δημοκρατίας τα πράγματα είναι καλύτερα. Είναι, ας πούμε, γελοίο σήμερα να βλέπεις ξαφνικά βουλευτές, όπως ο Γιώργος Βλάχος, που πριν από μερικούς μήνες δεν ψήφισαν το δεύτερο μνημόνιο, διαγράφηκαν και στη συνέχεια παρακαλούσαν γονυπετείς να γυρίσουν στο κόμμα τους, να δηλώνουν και πάλι πως θα ψηφίσουν κατά συνείδηση και δεν θα πειθαρχήσουν στην κομματική επιλογή. Δηλαδή, μόνο κάποιοι σαν τον Βλάχο, τον Σκανδαλίδη και τα παρεάκια τους έχουν συνείδηση; Οι λοιποί συνάδελφοί τους έχουν πουλήσει την ψυχή τους στον διάβολο; Και, εν τοιαύτη περιπτώσει, γιατί δεν παραδίδουν όλοι αυτοί οι «ευαίσθητοι» την έδρα τους πριν από την ψηφοφορία και να πάνε στα σπίτια τους με ήσυχη τη συνείδησή τους; Γιατί σώνει και καλά θα πρέπει να μας απασχολούν με τα ψυχολογικά τους και να εξαρτάται η τύχη της χώρας από τα δικά τους χέρια;

Τόσο γρήγορα ξέχασαν ότι ο λαός τούς εξέλεξε δίνοντάς τους τη συγκεκριμένη εντολή να σώσουν τη χώρα; Αποδέχτηκαν αυτά τα καθήκοντα οικειοθελώς και όχι με το μαχαίρι στον λαιμό. Κατά συνέπεια, περισσεύουν οι παλικαρισμοί της τελευταίας στιγμής όταν η άλλη επιλογή, δυστυχώς για μας, είναι η απόλυτη καταστροφή.