Ο θάνατος της ελληνικής κοινωνίας σε... δόσεις!

Μπορεί η κυβέρνηση λόγω της εμπλοκής της δόσης να έχει στρέψει όλη της την προσοχή στην Ευρώπη για να δει, τέλος πάντων, πώς θα ξεπεραστεί το πρόβλημα, εν τούτοις το μεγαλύτερο πρόβλημα κατά την άποψή μου βρίσκεται στο εσωτερικό, καθώς η πράξη αποδεικνύει πως ναι μεν τα μέτρα ψηφίστηκαν όπως-όπως, αλλά η εφαρμογή τους είναι μια ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση. Και τούτο γιατί τόσο η κοινωνία όσο και οι διάφορες συντεχνίες και τα συνδικαλιστικά όργανα δεν είναι διατεθειμένα να παραδώσουν τα όπλα αμαχητί και να αποδεχτούν τις οδυνηρές αλλαγές που συνεπάγονται οι δεσμεύσεις προς την τρόικα. Ενα πρώτο δείγμα γραφής βλέπουμε τις τελευταίες μέρες με τους εργαζομένους στους δήμους, οι οποίοι έχοντας στο πλευρό τους και τους δημάρχους αρνούνται να συναινέσουν στο μέτρο της διαθεσιμότητας. Δεν μπαίνω στη λογική Φούχτελ «πόσοι υπάλληλοι κάνουν την ίδια δουλειά στη Γερμανία», ούτε με ποια λογική θα συνταχθούν οι λίστες των προς διαθεσιμότητα υπαλλήλων.

Στέκομαι όμως στο γεγονός της κοινωνικής αναταραχής και των αντιδράσεων από το σύνολο των εργαζομένων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Και δεν χρειάζονται ειδικές μελέτες για να αποδείξει κανείς ότι σε πολλούς δήμους της χώρας το προσωπικό είναι υπεράριθμο και ότι το κόστος λειτουργίας ενός δήμου είναι ευθέως δυσανάλογο με το παραγόμενο έργο. Χώρια που οι προσλήψεις στους δήμους ιστορικά δεν μπορούν να διεκδικήσουν δάφνες αξιοκρατίας. Αν λοιπόν για να βγουν στη διαθεσιμότητα 1.000-2.000 δημοτικοί υπάλληλοι πρέπει να πνιγούμε όλοι στα σκουπίδια, να κλείσουν οι δημοτικοί σταθμοί και οι υπηρεσίες των δήμων, φανταστείτε τι μας περιμένει, και κυρίως τι περιμένει την κυβέρνηση όταν θα κληθεί να εφαρμόσει και τις άλλες δεσμεύσεις της σε όλο το φάσμα του Δημοσίου, όπως το κλείσιμο οργανισμών, οι συγχωνεύσεις, οι ιδιωτικοποιήσεις και οι απολύσεις από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Εχει, με άλλα λόγια, τεράστια μέτωπα ανυπακοής και αντιδράσεων μπροστά της, που ειλικρινά δεν ξέρω πώς θα τα αντιμετωπίσει, όταν μάλιστα θα επικρέμαται από πάνω της η δαμόκλειος σπάθη της μη επίτευξης των στόχων και της αυτόματης λήψης νέων μέτρων.
ΟΙ τεχνοκράτες της τρόικας και οι πολιτικοί ηγέτες της Ευρώπης δέχονται με ικανοποίηση τις νομοθετικές ρυθμίσεις που έχουν ψηφιστεί για τη μείωση του κράτους και τον εκσυγχρονισμό του σε ανταγωνιστικές βάσεις, κρίνοντας ίσως από τις δικές τους χώρες, όπου ο νόμος είναι νόμος και ουδείς τολμά να τον αμφισβητήσει. Υστερα από τόσα χρόνια, όμως, δυστυχώς γι’ αυτούς δεν έχουν καταλάβει τίποτα για τον τρόπο λειτουργίας της ελληνικής πολιτείας, όπου η κυρίαρχη πρακτική είναι το «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη»! Ούτε μπορούν να αντιληφθούν ότι 100-200 διαδηλωτές μπορούν να «αιχμαλωτίσουν» μια ολόκληρη πόλη και να εκβιάζουν μια ολόκληρη κοινωνία είτε με τα σκουπίδια είτε με το κλείσιμο δρόμων. Κι αυτά σε ειρηνικές περιόδους. Σε φορτισμένες μέρες όπως αυτές που ζούμε, δεν ξέρω τι άλλα μέσα αντίδρασης θα δούμε, αφού τώρα δεν μιλάμε για μισθολογικές διεκδικήσεις αλλά γι’ αυτές καθαυτές τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων με τις οικογένειές τους.

Ανεξάρτητα λοιπόν από τη δόση και την επίλυση της βιωσιμότητας του χρέους, όπου πιστεύω ότι θα έχουμε μια θετική κατάληξη, η κόλαση έχει στηθεί εντός των συνόρων. Και αν η κυβέρνηση δεν ρίξει όλο της το βάρος στην ανακούφιση -με κάθε τρόπο- των βαρύτατα πληγέντων συμπολιτών μας και εξακολουθήσει να τους αντιμετωπίζει απλώς σαν νούμερα σε μια τεράστια λίστα υπεραρίθμων, τότε πολύ φοβούμαι πως τις σκηνές της Αργεντινής με το πλιάτσικο στα σούπερ μάρκετ και το κάψιμο δημοσίων κτιρίων και τραπεζών θα τις ζήσουμε πολύ σύντομα και εδώ.