Βασίλης Στεφανακίδης

Μπορεί την επικαιρότητα να μονοπωλεί το θέμα της δόσης και της συμφωνίας του Eurogroup, κατ’ εμέ, όμως, η είδηση που επισκιάζει όλες τις άλλες είναι το γεγονός ότι στην Αθήνα του 2012 υπάρχουν 2.000 μαθητές που υποσιτίζονται!
Tη σχετική καταγραφή έκανε, μάλιστα, το αρμόδιο υπουργείο Παιδείας. Ολοι ξέρουμε, ή τέλος πάντων έχουμε ακούσει, για τις ουρές στα συσσίτια των δήμων, της Εκκλησίας και διαφόρων φιλανθρωπικών οργανώσεων, αλλά το γεγονός ότι υπάρχουν Ελληνόπουλα που πηγαίνουν νηστικά στο σχολείο, όχι από παιδικά καπρίτσια ανορεξίας αλλά γιατί οι γονείς τους δεν έχουν τα απαραίτητα, μας γυρίζει πολλές δεκαετίες πίσω. Τότε που με το πακέτο της UNRA στα δημοτικά σχολεία προσφέρονταν σε όλους τους μαθητές της επαρχίας, κυρίως, γάλα σε σκόνη, μουρουνέλαιο, μαρμελάδες και κομπόστες για να πάψουν να υποσιτίζονται.

Αφελώς πίστευα πως αυτά που ζήσαμε εμείς οι παλιότεροι ανήκουν οριστικά στις μαύρες σελίδες της Ιστορίας και πως ευτυχώς τέτοια φαινόμενα δεν θα τα ζήσουμε ξανά στην πατρίδα μας.

Εξω και μακριά από οικονομικούς δείκτες, μνημόνια, δείκτες ανεργίας και περιορισμούς εισοδημάτων, αν μη τι άλλο αυτό το έρμο κράτος θα διασφαλίζει τουλάχιστον ένα πιάτο φαΐ για όλους τους πολίτες του.
Δυστυχώς όμως η σκληρή πραγματικότητα μας επιφυλάσσει και τέτοιες σοκαριστικές ειδήσεις
.
Ενα κράτος διαλυμένο, πτωχευμένο και αναξιόπιστο (αλλά εντός ευρωζώνης!) να μην μπορεί να προσφέρει στα Ελληνόπουλα τροφή και να παραπέμπει το θέμα στις φιλανθρωπικές οργανώσεις της Αρχιεπισκοπής.

Τι να τα κάνω τα εύσημα από τους Ευρωπαίους που, και καλά, πετύχαμε πολλά με τις προσπάθειές μας και τις θυσίες του ελληνικού λαού, τι να την κάνω την επανάκτηση της «αξιοπιστίας» της Ελλάδας όταν υπάρχουν παιδιά που πεινάνε όπως στον Τρίτο Κόσμο. Μας κόψατε τα πάντα, μας φορτώσατε χρέη και δόσεις, μας καταστρέψατε τις ζωές και τα όνειρα. Ε, μη φτάσουμε να πεθαίνουμε στους δρόμους από πείνα, όπως τον Δεκέμβρη του 1942. Κάντε κάτι επειγόντως.