Μήπως εκεί στο μετρό έχασαν το μέτρο;

Εδώ και μία εβδομάδα άλλο ένα πρόβλημα ήρθε να προστεθεί στις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων δεινοπαθούντων Αθηναίων, αυτό της μετακίνησης προς τις δουλειές τους, εξαιτίας των απανωτών απεργιών στο μετρό και στα άλλα μέσα μαζικής μεταφοράς που συμπαρίστανται στους συναδέλφους τους.

Κι επειδή στη μεταπολιτευτική Ελλάδα η οιαδήποτε απεργία έχει γίνει κάτι σαν «ιερό φετίχ», δύσκολα θα βρεθεί κάποιος να εναντιωθεί σε απεργούς και απεργίες χωρίς τον κίνδυνο να χαρακτηριστεί αντιδημοκράτης, βολεμένος, ξενόδουλος ή φασίστας.

Τι έχουμε λοιπόν στην προκείμενη περίπτωση; Τους εργαζόμενους στο μετρό που αντιδρούν στις περικοπές των μισθών τους που έχουν επιβληθεί με το ενιαίο μισθολόγιο.

Ολοι όμως ξέρουμε ότι το ενιαίο μισθολόγιο έχει ψηφιστεί εδώ και καιρό προκειμένου να αμβλυνθούν οι τεράστιες μισθολογικές διαφορές που υπήρχαν στους διάφορους κλάδους του Δημοσίου και του ευρύτερου Δημοσίου.
Οι περικοπές που  έγιναν στους μισθούς δεν άφησαν κανέναν στο απυρόβλητο, από τους δικαστές, στρατιωτικούς, εκπαιδευτικούς έως τον στενό δημόσιο τομέα και τις ΔΕΚΟ.

Κακώς; Κάκιστα.
Για κανέναν δεν είναι ευχάριστο να ανατρέπεται η ζωή του.
Επιβεβλημένο; Προφανώς ναι, αν λάβουμε υπόψη ότι το κράτος έχει στην ουσία χρεοκοπήσει και πορεύεται παρακαλώντας για δανεικά τα οποία παίρνει  παραχωρώντας πολλαπλάσιες υποθήκες και βαρύτατους όρους στους δανειστές.

Από τη στιγμή λοιπόν που δεν έχει μία, πώς κάποιοι κρατικοί υπάλληλοι απαιτούν και εκβιάζουν μέσω των απεργιών ώστε να τύχουν ιδιαίτερης μισθολογικής μεταχείρισης;

Κι αν υποκύψει η κυβέρνηση στους εκβιασμούς και ικανοποιήσει τα αιτήματά τους προκειμένου να  «ελευθερώσει» τους εκατοντάδες χιλιάδες ομήρους- επιβάτες, τα λεφτά αυτά πού θα τα βρει;
Μήπως με κάποια νέα έκτακτη εισφορά στον ιδιωτικό τομέα και στις επιχειρήσεις;

Ή μήπως με κάποιες επιπλέον περικοπές στις συντάξεις;
Ή αυτό δεν ενδιαφέρει τους απεργούς, οι οποίοι ακόμα και με τις τελευταίες περικοπές και με βάση τα τυπικά τους προσόντα πληρώνονται πολύ καλύτερα από τον σκληρό, ανταγωνιστικό και εντελώς ανασφαλή ιδιωτικό τομέα.

Οπως δεν τους ενδιαφέρει και ο άγραφος νόμος που επικρατεί στον ιδιωτικό τομέα, όπου ο εργοδότης αν διαμαρτυρηθείς για το ύψος των αμοιβών σου, σου δείχνει την πόρτα λέγοντας: «Δεν σε κρατάμε δεμένο, ορίστε η αγορά, πήγαινε και βρες περισσότερα»!

Με άλλα λόγια, υπάρχει κανείς σε αυτόν τον τόπο που δεν γνωρίζει τι έχει αναγκαστεί να ψηφίσει η Βουλή για να μη χρεοκοπήσουμε;
Υπάρχει κανείς που δεν έχει καταλάβει ότι αυτά που  ξέραμε πρέπει να τα ξεχάσουμε και πως μας περιμένει όλους -μα όλους- ένας μακρύς δρόμος μέσα στην έρημο; Υπάρχει κανείς που δεν άκουσε ότι όσα δικαιώματα είχαμε κατακτήσει τις προηγούμενες δεκαετίες μας αναιρέθηκαν με τα μνημόνια κα τους εφαρμοστικούς νόμους;

Εφεξής λοιπόν όσοι θέλουμε και αντέχουμε, αποδεχόμαστε τη νέα κατάσταση. Οσοι όχι, παίρνουμε των ομματιών μας, κι αν είμαστε νέοι και βράζει το αίμα μας, γιαουρτώνουμε όποιον βρούμε στο διάβα μας.

Οι διακρίσεις και τα βολέματα ομάδων, συντεχνιών, επαγγελμάτων δεν έχουν πλέον χώρο μέσα στη γενική ισοπέδωση που μας έχει επιβληθεί. Οι δε δήθεν αντιστάσεις τύπου απεργών μετρό, οι οποίοι μάλιστα διατείνονται πως το κάνουν και για όλους εμάς, καθώς αν κερδίσουν, ανοίγει ο δρόμος και για τις υπόλοιπες κατηγορίες εργαζομένων του Δημοσίου, πολύ φοβάμαι ότι το μόνο που πετυχαίνουν είναι να μας διαιρούν για άλλη μία φορά και δεν θα αργήσει η στιγμή που ο ένας θα τρώει τις σάρκες του άλλου.