Εμπιστοσύνη μόνο στον εαυτό μας!

Αναρωτιέμαι τελικά αν έχει απομείνει έστω και μία σταθερά σε τούτη τη χώρα, από την αποφράδα ημέρα της ένταξής μας στον Μηχανισμό Στήριξης και εντεύθεν.
Στην αρχή μάς είπαν πως δεν είναι τίποτα, θα πάρουμε τη βοήθεια, θα πάρουμε κάποια προσωρινά μέτρα και από το 2011 θα ξαναβγούμε στις αγορές για δανεισμό και θα περάσουμε στην ανάπτυξη.

Εκτοτε έχει κυλήσει μπόλικο νερό στ’ αυλάκι και τα τρία χρόνια έγιναν αιώνας, με την κατακρήμνιση των πάντων από τη λαίλαπα των διαρκών απαιτήσεων των δανειστών. Διαλύθηκαν οι ζωές της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων, ξεφτιλίστηκαν νόμοι και θεσμοί, καταρρακώθηκε ακόμα και το Σύνταγμα της χώρας, εξαφανίστηκαν τα κυριαρχικά δικαιώματά της και η εθνική ανεξαρτησία, η εκτελεστική και νομοθετική εξουσία παραχωρήθηκαν στην ουσία στους δανειστές, τα καλύτερα μυαλά μεταναστεύουν και οι νέες γενιές των Ελλήνων υποχρεώνονται εν έτει 2013 να ζήσουν όπως οι παππούδες τους στη μεταπολεμική Ελλάδα.

Και παρά τις αμέτρητες αναγκαστικές θυσίες στις οποίες υποβαλλόμαστε, συνεχίζουμε να μη βλέπουμε έστω και μια θετική ένδειξη ότι η πατρίδα μπορεί να σωθεί.

Μια θολούρα με πολλά «εφόσον και αν», αλλά και νέες συνεχώς απαιτήσεις από έναν λαό που πνέει τα λοίσθια. Το κυριότερο δε, οι «δόκτορες θάνατοι» που επιχειρούν αυτό το πρωτοφανές σε παγκόσμιο επίπεδο πείραμα με μια ιστορική χώρα αλλάζοντας κάθε τόσο τακτικές και εφευρίσκοντας νέες μεθόδους επειδή απέτυχαν οι προηγούμενες.
Εκεί που τους βλέπεις να ωθούν, για παράδειγμα, τη συγχώνευση τραπεζών, αλλάζουν αίφνης άποψη και λένε τώρα «όχι στη συγχώνευση», αδιαφορώντας για τις συνέπειες και την προετοιμασία χιλιάδων ανθρώπων πάνω στο πρώτο τους πλάνο.

Αδιαφορούν ακόμα αν με τα ήξεις αφήξεις τους εκθέτουν ακόμα και τον πρωθυπουργό που θεωρητικά επιθυμούν για συνομιλητή τους έναντι άλλων πολιτικών.

Μέχρι πριν από λίγες μέρες μάς διαβεβαίωναν επίσης ότι οι καταθέσεις μας δεν κινδυνεύουν από «κούρεμα» γιατί οι τράπεζες είναι θωρακισμένες και διάφορα τέτοια ωραία. Ερχονται τώρα και προωθούν επισήμως μέσα από το Εurogroup νόμο για υποχρεωτικό «κούρεμα» αν σε κάποια τράπεζα προκύψει πρόβλημα.

Και άραγε για ποιον πρώτα απ’ όλους χτυπάει η καμπάνα; Δεν θέλει και μεγάλη φαντασία για να το καταλάβουμε.
Στριμωγμένοι στα σχοινιά, αναγκαζόμαστε να εφευρίσκουμε θέματα προς διαπραγμάτευση, όπως οι γερμανικές αποζημιώσεις, πιστεύοντας αφελώς πως θα ιδρώσει το αφτί του Σόιμπλε.

Μέσα δε στην απελπισία του ο κόσμος και επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, κρεμιέται από τα χείλη ακραίων πολιτικών απόψεων, οι οποίες πάντοτε αναφύονται σε περιόδους κρίσης αξιών, παραμερίζοντας τη λογική και αφήνοντας τα οργισμένα συναισθήματα να τον παρασύρουν στην ουτοπία και σε απόψεις ακραίες και ολοκληρωτικές. Απόψεις και προτάσεις που δεν μπορούν να κοστολογηθούν όπως κοστολογούνται καθημερινά τα μέτρα της οικονομικής κατοχής.

Κι ενώ η μόνη ορατή, έστω και μικρή, ελπίδα είναι να συνασπιστούν οι κατατρεγμένοι του Ευρωπαϊκού Νότου και να δώσουν από κοινού τον αγώνα της επιβίωσης από τα ισοπεδωτικά σχέδια της Γερμανίας, ουδείς παίρνει μια πρωτοβουλία. Νομίζουν οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί, οι Ιταλοί αλλά και οι Γάλλοι πως θα τα καταφέρουν μόνοι τους απλώς και μόνο γιατί αποδέχονται αδιαμαρτύρητα τις εντολές του Βερολίνου!

Και η Γερμανία, ακολουθώντας την πολιτική τού διαίρει και βασίλευε, χαϊδεύει τα αυτιά των Ιταλών, των Ισπανών, των Πορτογάλων, λέγοντας: «Μην κοιτάτε την Ελλάδα, εσείς δεν έχετε καμία σχέση με αυτούς. Αυτοί είναι μοναδική περίπτωση...». Οσο μοναδική ήταν και η περίπτωση της Κύπρου, θα προσέθετα, όπου πριν αλέκτορα φωνήσαι το «κούρεμα» των καταθέσεων έγινε ένας πανευρωπαϊκός εφιάλτης!

Γι’ αυτό και δεν εμπιστευόμαστε πια κανέναν. Ούτε τον Προβόπουλο, ούτε τον Στουρνάρα, ούτε τον Σαμαρά και πολύ περισσότερο τους Ευρωπαίους μανδαρίνους και τα τσιράκια της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Προτιμότερο τούτες τις μέρες να εμπιστεύεται κανείς τα ένστικτά του παρά τις πομπώδεις διαβεβαιώσεις μιας χρήσης.