Αρκετά με τις τζάμπα μαγκιές

Τελικά αναρωτιέμαι αν έχουν κάποιο νόημα όλοι αυτοί οι παληκαρισμοί Βενιζέλου με τον ΦΠΑ εστίασης, αφού γνωρίζει πολύ καλά πως δεν είναι στο χέρι του Σαμαρά πότε και πόσο θα μειωθεί.

Πριν από 10-12 μέρες η τρόικα ήταν εδώ και τους συνάντησε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Αν ήθελε να κάνει την παρέμβασή του, πιστεύοντας ότι μπορεί να έχει κάποιο αποτέλεσμα γιατί δεν το έκανε; Γιατί δεν τους είπε «ή τον μειώνουμε τώρα ή εγώ αποσύρω την εμπιστοσύνη μου από την κυβέρνηση»;

Γιατί λοιπόν έρχεται τώρα και εκβιάζει; Μήπως θεωρεί ότι αυτή η στάση του θα κεφαλαιοποιηθεί από το εκλογικό σώμα σε ψήφους οψέποτε γίνουν οι εκλογές;
Αν ναι, τότε μάλλον πλανάται πλάνην οικτράν.

Το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτούν οι ψηφοφόροι είναι ότι κάποιος κυβερνητικός εταίρος έθεσε θέμα μείωσης του ΦΠΑ με μεγαλύτερη ένταση από τους άλλους.

Εχει τόσα άλλα που τον πονάνε κάθε ώρα, έχει τόσο πολλούς λόγους να μαυρίσει όλους αυτούς που τον κατάντησαν από νοικοκύρη επαίτη, που δεν θα παίξει κανένα ρόλο στην κρίση του η όποια συμβολή και στάση του κάθε Βενιζέλου ή Κουβέλη στο εγχείρημα διάσωσης της χώρας.

Ακόμα κι αν σωθούμε, ελάχιστα πολιτικά οφέλη έχουν να περιμένουν οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι γιατί ο κόσμος για πολλά ακόμα χρόνια θα γιατρεύει τις πληγές που του άφησαν όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών.

Επομένως ούτε τα κολπάκια της Νέας Δημοκρατίας να εμφανίσει ως δικό της έργο τις όποιες μικρές επιτυχίες σε έναν πόλεμο διαρκείας πιάνουν γιατί ο κόσμος έχει στρέψει την πλάτη στην πολιτική με τους όρους του χθες.

Τα καθημερινά άγχη, οι αγωνίες και τα δάκρυα από τις ζωές εκατομμυρίων Ελλήνων που έγιναν θρύψαλα από το τσουνάμι των μέτρων έχουν θολώσει τη ματιά που βλέπουμε τα γεγονότα αλλά και την ορθή κρίση να αποδίδουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.

Δεν έχει πια καμιά σημασία για τους περισσότερους ποιος πολιτικός προσπάθησε περισσότερο και ποιος θεωρεί ότι κινήθηκε με γνώμονα το εθνικό συμφέρον.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει και θα μετρήσει. Κι αυτό δεν είναι άλλο από μια εξαθλιωμένη κοινωνία, μια κοινωνία με 1,5 εκατομμύριο ανέργους.

Μια κοινωνία με συνταξιούχους που η σύνταξή τους δεν επαρκεί ούτε για τα φάρμακά τους και με σοβαρό επισιτιστικό πρόβλημα. Εργαζομένους με τα μισά προ κρίσης εισοδήματα και τριπλές φορολογικές και άλλες υποχρεώσεις. Ιδιοκτήτες που όχι μόνο δεν μπορούν να πληρώσουν το δάνειο αγοράς σπιτιού αλλά ούτε το ρεύμα με το χαράτσι.

Συμπολίτες που μόχθησαν μια ζωή για να αποκτήσουν κάποιο κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους και τώρα όχι μόνο δεν μπορούν να το συντηρήσουν αλλά ούτε και να το πουλήσουν γιατί κανείς δεν θέλει ακίνητα ακόμα κι αν του τα χαρίζουν!

Νέους χωρίς καμιά προοπτική εντός συνόρων, κοινωνικό κράτος διαλυμένο, υπηρεσίες και παροχές ανύπαρκτες, εθνική και ατομική αξιοπρέπεια τσαλακωμένη και πολιτικούς που τελικά για το μόνο που νοιάζονται είναι πώς δεν θα πληρώσουν πολιτικό κόστος. Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι…