Οι χαμένες ευκαιρίες των ιδιωτικοποιήσεων

Δεν ξέρω αν το τίμημα για την πώληση του ΟΠΑΠ είναι καλό ή αν θα μπορούσε να είναι καλύτερο.  Αυτό που ξέρω είναι πως μετά από χρόνια, γίνεται επιτέλους μια ιδιωτικοποίηση από τις εκατοντάδες που έχουν υποσχεθεί τουλάχιστον οι 4 τελευταίες κυβερνήσεις.

Ιδιωτικοποιήσεις που ήταν στο πρόγραμμα Καραμανλή και δεν έγιναν  και στη συνέχεια έγιναν απαίτηση των δανειστών από τη στιγμή που μπήκαμε στα μνημόνια. Κι αυτή η ιδιωτικοποίηση, αν μη τι άλλο, σηματοδοτεί τη βούληση της κυβέρνησης  να κάνει πράξη αυτά που υπόσχεται.

Κάποιοι υποστηρίζουν πως η κυβέρνηση ξεπουλάει τα ασημικά της χώρας σε εξευτελιστικές τιμές και πως δεν πρέπει να πουλιέται η περιουσία του λαού και να υποθηκεύεται το μέλλον των επομένων γενεών.
 Είναι ενδεχομένως οι ίδιοι που φρενάρουν και εμποδίζουν με κάθε τρόπο άλλες ιδιωτικοποιήσεις όπως για παράδειγμα την έκταση του πρώην αεροδρομίου στο Ελληνικό. Δώδεκα χρόνια τώρα άγεται και φέρεται μεταξύ οικολογικών ευαισθησιών, δημάρχων που κάνουν απεργίες πείνας και πολιτικών που πλειοδοτούν σε λαϊκισμό και χάϊδεμα αυτιών.
 Αν υπήρχε ισχυρή βούληση πριν 12 χρόνια και προχωρούσε  η εκμετάλλευση αυτής της έκτασης με αποφασιστικότητα, είναι βέβαιο πως και πολύ μεγαλύτερα ποσά από αυτά που ακούγονται τώρα, θα είχαν μπει στα κρατικά ταμεία και περισσότερες μέριμνες για προστασία του περιβάλλοντος θα είχαν ληφθεί.

 Και φθάσαμε στο σήμερα  αφού έχουμε κοροϊδέψει παντοιοτρόπως όλους τους εν δυνάμει επενδυτές, να ψάχνουμε με το κερί και παρακαλετά να βρεθεί επιτέλους κάποιο σχήμα να πάρει το Ελληνικό να το τσιμεντώσει όσο θέλει και να δώσει κάποια ψιχία πλέον, στα άδεια κρατικά ταμεία.

Τα 5 δισ. που έδιναν κάποιοι με την υποχρέωση να μετατρέψουν τη μισή έκταση σε πάρκο αναψυχής δεν  μας άρεσαν. Τώρα εδώ που φθάσαμε δεν βάζει το ελληνικό κράτος όρους, αλλά οι επενδυτές και πιστέψτε με ,είναι τρισχειρότεροι, αλλά αναγκαζόμαστε και τους συζητάμε!

Ανάλογες καταστάσεις   επικρατούν και στα άλλα υπό ιδιωτικοποίηση  περιουσιακά  στοιχεία του δημοσίου τα οποία είναι υποχρεωμένες οι ελληνικές κυβερνήσεις να  πουλήσουν στο πιο ακατάλληλο timing.
Και οι αδικαιολόγητες κωλυσιεργίες  πολλών χρόνων έχουν σήμερα βαρύ τίμημα και κανονικά θα έπρεπε να καθίσουν στο σκαμνί όλοι εκείνοι που ενώ μπορούσαν να πουλήσουν σε καλές τιμές δεν το έκαναν και όχι  να  απολογούνται αυτοί που εκ των πραγμάτων είναι υποχρεωμένοι να πουλήσουν σήμερα και με τις συνθήκες αγοράς που κυριαρχούν σήμερα. Λες και 12 χρόνια τώρα ο ελληνικός λαός είδε καμιά ωφέλεια από το παρατημένο ελληνικό.

Ο ΟΠΑΠ λοιπόν είναι μια  αρχή και καλό είναι να υπάρξει συνέχεια. Εύχομαι δε σύντομα να ακούσουμε και για κάποιο λουκέτο  οργανισμού από τους εκατοντάδες που συντηρούμε εμείς οι φορολογούμενοι για να μην παράγουν τίποτα αλλά απλά για να προσφέρουν δουλειά σε κάποιους συμπολίτες μας που σε κάποια στιγμή της ζωής τους κατάφεραν και «τρούπωσαν» όπως έλεγε και ο Κ. Βουτσάς!