Και ύστερα μιλάτε για επενδύσεις!

Η διστακτικότητά τους, όπως μου εξήγησε, οφείλεται στο διαρκώς ρευστό θεσμικό πλαίσιο τόσο στη φορολογία όσο και στη βιομηχανία παραγωγής νέων νόμων, τροπολογιών και αποφάσεων της Πολιτείας.

Προχθές τον πήραν τηλέφωνο και τον ειρωνεύτηκαν για την τροπολογία του υπουργείου Ανάπτυξης που επιχειρεί να εμποδίσει τη ΒΙΟΧΑΛΚΟ να μετακομίσει στο εξωτερικό, αλλά και όσες άλλες επιχειρήσεις έχουν κατά νου να πράξουν κάτι ανάλογο στο μέλλον. Ο ίδιος δεν είχε ακόμα πληροφορηθεί για την κατάθεση της εν λόγω τροπολογίας, αλλά στο Λονδίνο ήδη την είχαν αναλύσει. Βλέπετε, όταν μια χώρα βρίσκεται διαρκώς στο μικροσκόπιο των ξένων, και κουνούπι να πετάξει θα το μάθουν αμέσως.

«Είδες τελικά που είχαμε δίκιο να μην εμπιστευόμαστε την Ελλάδα; Για φαντάσου να σε είχαμε ακούσει, να επενδύαμε και τελικά με μια απλή τροπολογία το ελληνικό κράτος να μας εγκλώβιζε στην Ελλάδα εις το διηνεκές και να μας απαγόρευε ουσιαστικά να πάρουμε τα λεφτά μας πίσω!».

Αναυδος ο συνομιλητής μας, το μόνο που κατάφερε να ψελλίσει συντετριμμένος ήταν: «Εχετε δίκιο».

Από την άλλη, ακούω με κάθε ευκαιρία απ’ όλους πως η Ελλάδα θα βγει από την κρίση μόνο όταν την εμπιστευτούν οι επενδυτές και αρχίσουν να επενδύουν.
Οι δε κυβερνητικοί παράγοντες αναμασούν συνέχεια την ίδια καραμέλα με τα «πλεονεκτήματα» μιας επένδυσης στον τόπο μας, πραγματοποιούν εκατοντάδες ταξίδια και επαφές για να πείσουν και αδυνατούν να καταλάβουν αυτό που τους λένε οι πάντες: για να έρθουμε και να φέρουμε τα λεφτά μας, θέλουμε ένα σταθερό νομικό και φορολογικό περιβάλλον. Σταθερούς κανόνες παιχνιδιού και όχι να ξυπνάμε κάθε πρωί με την αγωνία τι καινούριο νόμο ψηφίσατε, ποια υπουργική απόφαση εκδόθηκε η οποία αλλάζει όλο τον προγραμματισμό μας.

Οι νομικοί συνηθίζουν να λένε πως υπανάπτυκτη είναι μια χώρα όταν διαθέτει δαιδαλώδη πολυνομία, όταν δηλαδή μια χώρα κάθε τρεις και λίγο, χωρίς ολοκληρωμένη μελέτη, εισάγει έναν νέο νόμο για να αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα που προέκυψε ή να καλύψει κάποια τρύπα στα δημόσια έσοδα. Να μην πούμε και για τις φωτογραφικές διατάξεις που έρχονται να εξυπηρετήσουν όχι το σύνολο αλλά συγκεκριμένα πρόσωπα.

Ολοι αυτοί που ασχολούνται με την πολιτική και αναθέτουν στους νομικούς τους συμβούλους να συντάξουν έναν νόμο έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: έχουν μαύρα μεσάνυχτα από την αγορά και τον τρόπο λειτουργίας και στρατηγικής των επιχειρήσεων, ξένων και ελληνικών, γιατί απλούστατα δεν έχουν δουλέψει στη ζωή τους έξω από τα κομματικά γραφεία.
Ενας επενδυτής στη μελέτη που κάνει προτού επενδύσει, βάζει κάτω τις σταθερές, δηλαδή κόστος παραγωγής και φορολογία, για να δει σε βάθος πενταετίας αν τον συμφέρει η απόδοση της επένδυσης. Αν την παράμετρο της φορολογίας η Πολιτεία την αλλάζει κάθε τόσο είτε με έκτακτες εισφορές, είτε με φόρους αλληλεγγύης, είτε με προκαταβολή φόρων επόμενων ετών, όλοι οι σχεδιασμοί και οι μελέτες σκοπιμότητας τινάζονται στον αέρα.

Επομένως, γιατί κάποιος να έρθει στην Ελλάδα, όσο κι αν του αρέσει η χώρα για τον ήλιο και τις θάλασσές της, και να μην πάει σε κάποια άλλη που του εξασφαλίζει, αν μη τι άλλο, το μίνιμουμ που είναι οι σταθεροί κανόνες αντιμετώπισης του επιχειρείν;
Αυτά τα απλά όμως (γιατί υπάρχει και το άλλο μεγάλο κεφάλαιο, η γραφειοκρατία και η διαφθορά) δυστυχώς δεν μπορούμε να τα προσφέρουμε ούτε τώρα που μας ήρθε ο ουρανός στο κεφάλι!