Η τρόικα φταίει ή εμείς που τους ανεχόμαστε;

Και μετά ταύτα, κάθε μέρα βγαίνει κι ένα φασούλι από τις επαφές του ανώτατου κλιμακίου της τρόικας με τους καθ’ ύλην αρμόδιους Ελληνες και είναι αποτέλεσμα των διάφορων προτάσεων που κάνουν τα μονίμως εγκατεστημένα στελέχη της τρόικας στην Αθήνα και που κατά την άποψή μου είναι ένα τεράστιο θέμα με το οποίο ελάχιστα έχουμε ασχοληθεί.

Αυτά λοιπόν τα χαμηλόβαθμα στελέχη, τα οποία είναι επιφορτισμένα να παρακολουθούν διάφορους τομείς της ελληνικής πραγματικότητας, αν υποβάλουν έκθεση ότι όλα βαίνουν καλώς και κλείσουν το κεφάλαιο που τους έχει ανατεθεί, θα πρέπει να γυρίσουν στην έδρα τους.
Αν επιστρέψουν όμως, εκτός του ότι θα χάσουν τον ελληνικό ήλιο και τις ομορφιές της χώρας μας, θα χάσουν και τα επιδόματα εκτός έδρας, τα οποία στις περισσότερες φορές ισοδυναμούν με έναn μισθό συν.

Επομένως, με το να εφευρίσκουν κάθε τόσο άλλη μία αναγκαιότητα παρέμβασης -πότε για τις εμπορικές μισθώσεις, πότε για τις εξώσεις ή ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς- μεγαλώνουν την ατζέντα των απαιτήσεων που βάζουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων τα αφεντικά τους και υποχρεώνουν την ελληνική πλευρά να απολογείται για τα πιο απίθανα πράγματα έτσι ώστε στο τελικό παζάρι, αν υποχωρήσουν σε κάποιο εντελώς παράλογο αίτημα, να προσφέρουν στην ελληνική πλευρά την ικανοποίηση της... επιτυχίας.

Οπως λένε συνομιλητές του μόνιμου κλιμακίου της τρόικας, όταν θέτουν μια νέα «κουφή» απαίτηση και τους ρωτάνε ποιο είναι το δημοσιονομικό όφελος από μια τέτοια ενέργεια, συνήθως δεν έχουν απάντηση και το μόνο που λένε είναι: «Πρέπει να εκσυγχρονιστείτε!».
Φυσικά όλα αυτά τα μικρά παράλογα των τεχνικών κλιμακίων που βγάζουν από τα ρούχα τους Ελληνες διαπραγματευτές φτάνουν και στα ανώτερα κλιμάκια της πολιτικής ηγεσίας, αλλά, βλέπετε, όταν οι προτεραιότητες που έχουν τεθεί για τη χώρα είναι πολύ μεγαλύτερες, όπως και το διακύβευμα μιας καλής συνεργασίας με τους εκπροσώπους των δανειστών, απλώς κάνουν τα στραβά μάτια και δεν τους στέλνουν από κει που ήρθαν.

Από τις τελευταίες επαφές, όμως, φαίνεται πως και η ελληνική πλευρά το ’μαθε το μάθημα και θέτει στο τραπέζι μαξιμαλιστικούς στόχους, όπως, για παράδειγμα, να επανέλθει η φορολογία του πετρελαίου θέρμανσης στα προηγούμενα επίπεδα, ξέροντας εκ των προτέρων ότι κάτι τέτοιο δεν θα γίνει αποδεκτό, αλλά είναι προφανώς ικανό να εξισορροπηθεί με το άλλο θέμα που έθεσε άκαιρα η τρόικα, αυτό της επαναφοράς του ΦΠΑ στην εστίαση στο 23% προτού καν λήξει η εξάμηνη δοκιμαστική περίοδος και προτού ακόμα μετρηθεί η αποδοτικότητα του μέτρου μείωσης.

Και όλα αυτά μπορεί να μοιάζουν με ένα παιχνιδάκι για μεγάλα παιδιά, όμως η επίδραση στο θυμικό όλων ημών των ταλαίπωρων πολιτών που βρεθήκαμε στο λάθος μέρος, τη λάθος χρονική περίοδο είναι τεράστια. Οσο και να θέλουμε να παραμερίσουμε τη δεινή πραγματικότητα και να αντλήσουμε αισιοδοξία έστω από μικροχαρές της ζωής, δεν μας αφήνουν.

Μας πολυβολούν και μας απειλούν καθημερινά ότι μας περιμένουν ακόμα χειρότερα είτε για τους γλίσχρους μισθούς και συντάξεις μας, είτε για τις εναπομείνασες κοινωνικές παροχές μας, είτε για κάποιους πρόσθετους φόρους που μελετώνται προκειμένου να καλυφθούν οι τρύπες από τους προηγούμενους, καθώς δεν πλήρωσαν όλοι όσοι όφειλαν.

Ομως τα όρια της υπομονής δεν είναι απεριόριστα, ούτε ξέρω κάποιον λαό που λατρεύει τον Ιώβ!