Στο ευρωσκαμνί η τρόικα! Το άλλο με τον Τοτό;...

Μάλιστα στο προσχέδιο ασκείται κριτική και στην ευρωζώνη για την έλλειψη νομικής βάσης στη σύσταση της τρόικας, αλλά και στον ρόλο της τριμερούς, καθώς δεν ελήφθησαν υπόψη οι επιπτώσεις των εφαρμοζόμενων πολιτικών τόσο στην Ελλάδα όσο και στα υπόλοιπα κράτη-μέλη που έχουν πληγεί από την κρίση. 

Τόσο σκληρά! Και η παράσταση θα έχει συνέχεια, καθώς από τον άλλο μήνα θα παρελάσουν για ακρόαση τεχνοκράτες από την Κομισιόν και την ΕΚΤ προκειμένου να συνταχθεί η τελική έκθεση με τα συμπεράσματα της συγκεκριμένης επιτροπής του Ευρωκοινοβουλίου.
Δεν είμαι σε θέση να σας πω πού ακριβώς θα χρησιμεύσει και ποια θα είναι τύχη της. Ωστόσο, αυτό που ξέρω μετά βεβαιότητος είναι ότι τα όποια συμπεράσματα δεν πρόκειται να έχουν καμιά αξία για μας που είμαστε το υποκείμενο στην υπόθεση αυτή. 

Ενδεχομένως να υπάρχει κάποια αξία για όσους στο μέλλον βρεθούν στην ίδια θέση με την Ελλάδα. Κι αυτό γιατί, αν η σφαίρα φύγει από την κάννη, δεν γυρίζει πίσω.
Επομένως, όσα λάθη και παραλείψεις κι αν διαπιστωθούν, δεν πρόκειται να γίνουν επανορθώσεις στον αιώνα τον άπαντα. Αλλωστε πώς θα φέρουν πίσω τις χαμένες ζωές εκατομμυρίων Ελλήνων, αλλά και Πορτογάλων; Ο γέγονε γέγονε και πάμε παρακάτω.
Αλλωστε εδώ και έναν χρόνο το ίδιο το ΔΝΤ παραδέχτηκε ότι έκανε λάθος στους υπολογισμούς του για την ελληνική οικονομία με βάση τους εφαρμοσθέντες
πολλαπλασιαστές. Μήπως ακούσαμε έστω μία συγγνώμη; Μήπως είδαμε τον Τόμσεν πιο διαλλακτικό στις διαπραγματεύσεις; Μήπως κάνανε τα στραβά μάτια σε κάποιο -έστω και ήσσονος σημασίας- θέμα;

Ε, το ίδιο θα συμβεί και με το «ειδικό δικαστήριο» του Ευρωκοινοβουλίου. Ακόμα και να παραδεχτούν τα οφθαλμοφανή και πέραν πάσης αμφισβητήσεως λάθη της τρόικας, τα οποία έχουν δημιουργήσει ανυπέρβλητα κοινωνικά προβλήματα στον ελληνικό λαό, δεν πρόκειται να πουν ότι για αντιστάθμισμα της λανθασμένης συνταγής κόβουμε ένα κομμάτι από το χρέος ή αυξάνουμε τα κονδύλια κάποιων προγραμμάτων.

Οπως τώρα που στυλώνουν τα πόδια για θέματα που δεν λύνουν κανένα δημοσιονομικό ή έστω εισπρακτικό θέμα, αλλά απλώς ανατρέπουν τις ζωές των ανθρώπων. Για παράδειγμα, επιμένανε στην απελευθέρωση των εμπορικών μισθώσεων και όταν οι δικοί μας τους ρωτούσαν ποιο θα είναι το μετρήσιμο αποτέλεσμα, απλώς σήκωναν τους ώμους και επαναλάμβαναν μονότονα τη διαταγή: «Πρέπει να το κάνετε!». Ζητούσαν και πέτυχαν την απελευθέρωση του δικηγορικού επαγγέλματος, το οποίο όμως ούτως ή άλλως ήταν απελευθερωμένο και υπερκορεσμένο. Απελευθέρωσαν το επάγγελμα του συμβολαιογράφου, ένα επάγγελμα καταδικασμένο να πεθάνει από την αναδουλειά, και δεν υπάρχει ούτε ένας νέος που να μπήκε στο... απελευθερωμένο επάγγελμα. Και τέτοια παραδείγματα μύρια όσα.
Οι κύριοι ξερόλες, με το απαρχαιωμένο manual που πρωτοφτιάχτηκε για χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Ασίας, έρχονται να «διορθώσουν» τα κακώς κείμενα σε μια ευρωπαϊκή χώρα.

Και μετά ταύτα, εμείς ως λαός έχουμε υποστεί τα πάνδεινα: χάσαμε τις ζωές μας, γκρεμίστηκαν τα όνειρα και οι ελπίδες της νέας γενιάς, ταπεινωθήκαμε ως χώρα και απολέσαμε την εθνική μας κυριαρχία και υπερηφάνεια και τώρα, μέσα στη μιζέρια και την απόγνωση, έρχονται να μας δουλέψουν και οι χαρτογιακάδες της Ευρωβουλής. 
Αυτοί με τα άπειρα προνόμια και τους μισθούς των 15.000 ευρώ θα αναλάβουν να «ερευνήσουν» τι πήγε στραβά για να συντάξουν μια έκθεση ιδεών. Γιατί περί αυτού πρόκειται, αφού αυτός ο γραφειοκρατικός μηχανισμός έχει μετατραπεί σε βιομηχανία ψηφισμάτων που ουδείς λαμβάνει υπόψη, καθώς οι εξουσίες του εξαντλούνται μέσα στους τοίχους του επιβλητικού τους κτιρίου.