Πόσο πέτυχε το μνημόνιο, το ξέρουμε μόνο εμείς!

Αυτό είναι  που τους ενδιαφέρει αλλά και επισκιάζει τα άλλα θέματα. Όμως τα ερωτήματα  απευθύνθηκαν σε ένα  πρόεδρο που με μεγάλη ευκολία αποδέχθηκε  ότι το μεγαλύτερο βάρος των ευθυνών  ανήκουν σ' εμάς τους ίδιους (ως χώρα) ενώ  κάποια “λαθάκια” με τους πολλαπλασιαστές που έγιναν στη χάραξη του πρώτου μνημονίου,  τώρα έχουν διορθωθεί και τώρα βαδίζουμε στο δρόμο της επιτυχίας!.

Η Ελλάδα δοκιμάστηκε, αλλά άντεξε! Και τώρα αλλάζει ριζικά, ξεπερνά τα προβλήματά της, μπαίνει στον δρόμο της εξυγίανσης και της ανάκαμψης είπε ο κ. Σαμαράς
Οι ενστάσεις όμως σ' αυτές τις  επισημάνσεις του πρωθυπουργού είναι πολλές εκτός κι αν πρόκειται για ευχές οπότε κι εμείς μαζί του για υπέρβαση των προβλημάτων, εξυγίανση και ανάκαμψη.

Επί του παρόντος όμως, το μόνο ορατό είναι ότι πιάσαμε  τον πάτο  του βαρελιού. Ο πάτος όμως δεν είναι ελατήριο για να με πετάξει επάνω. Κι αν δεν  γίνουν  άμεσα σημαντικά πράγματα για επενδύσεις, απασχόληση  φορολογικές ελαφρύνσεις και κατανάλωση τότε κανείς δεν εγγυάται για πόσα χρόνια μπορεί να μείνουμε  αδρανείς  μέχρι σήψεως στον πάτο.

Γιατί ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω όταν  διάφοροι υπουργοί  βγαίνουν και υποστηρίζουν ότι έχουν γίνει σημαντικότατες αλλαγές στο κράτος. Αλήθεια ποιες αλλαγές;  Έγιναν απολύσεις; Μειώθηκε η γραφειοκρατία; Έγινε το δημόσιο αποτελεσματικό; Άλλαξαν οι σαθρές δομές του; Ή απλώς εμείς κάνουμε ότι αλλάζουμε και οι Ευρωπαίοι κάνουν πως μας πιστεύουν;
Μέχρι σήμερα  κάποιοι μέσα στην κυβέρνηση ορκίζονται στο μνημόνιο ( κάποιος μάλιστα έφθασε να πει ότι είναι το σοβαρότερο κείμενο των τελευταίων ετών για τη χώρα!) και δεν βλέπουν πως το  μόνο που επιτυγχάνει η άκριτη εφαρμογή του, είναι η συνεχής μείωση των εισοδημάτων με παράλληλη αύξηση των  φόρων.

Ο δε ιδιωτικός τομέας, από τον οποίο περιμένουμε όλοι να πάρει κάποια στιγμή μπροστά και να επανεκκινήσει η οικονομία, επί του παρόντος απλώς πληρώνει τα σπασμένα που δημοσίου ενώ ο  τραπεζικός τομέας  από τον οποίο προσδοκά ο ιδιώτης  ρευστότητα, βρίσκεται ακόμα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και ελάχιστα έχουμε να προσδοκούμε  ως συνεισφορά στην ανασυγκρότηση της οικονομίας στο άμεσο μέλλον.

Από την άλλη το 1,5 εκατομμύρια των ανέργων και ο διαλυμένος κοινωνικός αλλά και παραγωγικός ιστός της χώρας αποτελούν μια ωρολογιακή βόμβα στο  success story  για το οποίο επιχειρούν να μας πείσουν. Όλο θεωρίες και ωραία ανέξοδα λόγια για φανταστικές επιτυχίες  και στην πράξη η κατάσταση στα μη περαιτέρω. Τουλάχιστον να έλειπε το ...δούλεμα!