Οι ελπίδες και πάλι στην ιδιωτική πρωτοβουλία

Εκτός εξαιρετικών απρόοπτων και απρόβλεπτων καταστάσεων και εξελίξεων, στο δεύτερο εξάμηνο του 2014 σχεδόν όλοι εκτιμούν ότι τα σημάδια της ανάκαμψης θα είναι απτά. Οι θετικές αυτές εκτιμήσεις συνεπικουρούνται και από γεγονότα που συντελούνται στην πραγματική οικονομία, όπως οι επιτυχημένες αυξήσεις κεφαλαίων της Πειραιώς και της Alpha Bank, αλλά και η δεδηλωμένη πρόθεση ξένων funds να τοποθετηθούν στην αύξηση της Eurobank, η οποία θα λάβει χώρα μόλις ψηφιστεί το σχετικό νομοσχέδιο. Βλέπουμε δηλαδή ξένους κεφαλαιούχους να εμπιστεύονται ξανά έπειτα από σχεδόν 5 χρόνια ελληνικές τράπεζες και επιχειρήσεις, προεξοφλώντας με αυτόν τον τρόπο την οριστική διάσωση της χώρας από τη χρεοκοπία.

Ακόμα και η βελτιωμένη προσφορά για το Ελληνικό από την κοινοπραξία που απαρτίζουν αραβικά και κινεζικά κεφάλαια και ο όμιλος Λάτση, που, όπως δείχνουν τα πράγματα, θα γίνει αποδεκτή τελικά από το ΤΑΙΠΕΔ, και η εξαγορά του «Αστέρα» της Βουλιαγμένης έρχονται να συνθέσουν ένα θετικό momentum. Αρκούν, όμως, αυτά για να μπορεί να μιλήσει κανείς για επανεκκίνηση της οικονομίας; Προφανώς όχι. Είναι όμως θετικές τάσεις και μπορούν να αποτελέσουν προάγγελο και για άλλες επενδύσεις, καθώς οι ευκαιρίες που ανοίγονται στη χώρα μας τώρα είναι μεγάλες μετά τη σημαντική συρρίκνωση όλων των αξιών - σε ορισμένες περιπτώσεις σε εξευτελιστικά επίπεδα.

Καλώς Ή κακώς, η κρίση ήρθε και εξαφάνισε υπεραξίες σε όλους τους τομείς είτε ως μέρος ενός σχεδίου των δανειστών είτε ως αποτέλεσμα ενός εξορθολογισμού με το σκάσιμο της φούσκας. Το να καθόμαστε, όμως, και να κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα επί μακρόν δεν έχει καμιά αξία. Αυτό που μετράει τώρα είναι να δούμε από ποια βάση ξεκινάμε όλοι και πώς μπορούμε να ανακάμψουμε βήμα-βήμα. Και -ω τι τραγική ειρωνεία!- ο ιδιωτικός τομέας που επλήγη περισσότερο και πλήρωσε τα σπασμένα όλων των άλλων αποτελεί και πάλι τη μοναδική ελπίδα ανάκαμψης και ανάπτυξης της οικονομίας. Στις ιδιωτικές επενδύσεις και στην ιδιωτική πρωτοβουλία εναποθέτουν όλοι τις ελπίδες τους για να πάρει μπροστά η οικονομία, παρότι ο συγκεκριμένος τομέας μετρά χιλιάδες λουκέτα και απώλεια εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας αλλά και συρρίκνωση παραγωγής και τζίρου.

Αυτοί που δεν κατάφεραν να επιβιώσουν εξαφανίστηκαν, κάποιοι που λαβώθηκαν γιατρεύουν τώρα τις πληγές τους και ετοιμάζονται για την επόμενη μέρα, ενώ είναι πολλοί οι νέοι που κάνουν ή ετοιμάζονται να κάνουν τα πρώτα δικά τους βήματα στη νεανική επιχειρηματικότητα με φρέσκες ιδέες, στηριγμένες στις ανάγκες της νέας εποχής. Το βόλεμα στο Δημόσιο, που αποτελούσε το όνειρο των μεταπολεμικών γενεών, έγινε χίλια κομμάτια με την κρίση και τώρα σχεδόν όλοι όσοι βρισκόμαστε ακόμα σε παραγωγικές ηλικίες πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τους ρόλους μας στη νέα τάξη πραγμάτων. Η ιδιωτική πρωτοβουλία, στερημένη από τα δεκανίκια του κρατισμού, των επιδοτήσεων, των προμηθειών και των σικέ διαγωνισμών καλείται να αποδείξει ότι υπάρχει δημιουργικότητα, έμπνευση, όραμα και εργατικότητα για να φτιάξουμε όλοι μαζί τη νέα Ελλάδα. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος και οι συμπληγάδες ανάμεσα στις οποίες θα πορεύεται η χώρα για χρόνια πολλές και επικίνδυνες.

Δεν υπάρχει, όμως, άλλη λύση. Η επίσημη πολιτεία απ’ όποιον κι αν εκπροσωπείται θα κάνει τη δουλειά της και θα διαπραγματεύεται με τους δανειστές (ελπίζουμε με άξονα το εθνικό συμφέρον) και η επιχειρηματική κοινότητα με τα στελέχη και τους εργαζομένους της τη δική της. Εχουμε χάσει πολύ δρόμο τα τελευταία χρόνια, όπως και πολλούς άξιους συμπολίτες μας που αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν για να πουλήσουν την επιστημοσύνη, τη δημιουργικότητα και την εργασία τους. Εξίσου πολλοί έγιναν και πρόωρα απόμαχοι. Ο απολογισμός των θυμάτων της κρίσης, όμως, είναι δουλειά άλλων και όχι των ενεργών και ανήσυχων ανθρώπων που θέλουν να χτίσουν ξανά το μέλλον που κάποιοι προσπάθησαν να τους στερήσουν με βίαιο τρόπο!