Εκτός από τα μνημόνια, σκίζουν και τις δικαστικές αποφάσεις

Όλοι έχουμε δει και ακούσει περιπτώσεις εξόφθαλμων αποφάσεων, παραλείψεων, θαψίματος υποθέσεων, χρονοτριβής στα όρια της παραγραφής και κακοδικιών που αίρουν την εμπιστοσύνη του κόσμου, στο μοναδικό καταφύγιο του πολίτη στους δύσκολους καιρούς που ζούμε όλοι.
Όμως από την άλλη, δεν είναι και λίγες οι περιπτώσεις που ενώ η Δικαιοσύνη κάνει το καθήκον της και αποδίδει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, έρχεται η  εκτελεστική εξουσία και είτε με το έτσι θέλω είτε με νέο νόμο, επιχειρεί να παρακάμψει τις αποφάσεις της.

Δύο πρόσφατα παραδείγματα που απασχολούν την επικαιρότητα, είναι  ενδεικτικά της κατάστασης. Το πρώτο αφορά στην υπόθεση των απολυμένων καθαριστριών του Υπουργείου Οικονομικών. Δεν μπαίνω στην ουσία του θέματος αν δηλαδή καλά έκανε  η κυβέρνηση και τις απέλυσε ή όχι. Ούτε θα σταθώ στο ανθρώπινο και συγκινησιακό γι αυτές τις άτυχες γυναίκες που έχασαν τη δουλειά τους.

Θα σταθώ όμως στην Δικαστική απόφαση που τις δικαιώνει και διατάσσει  την επαναπρόσληψη τους άμεσα. Παρ' ότι λοιπόν η απόφαση έχει εκδοθεί εδώ και σχεδόν 20 μέρες, η κυβέρνηση κάνει πως δεν καταλαβαίνει την έννοια της  “άμεσα εκτελεστέας απόφασης” και εισάγει νέα ήθη στα δικαστικά πράγματα της χώρας. 
Επειδή λέει, προσέφυγε στον Άρειο Πάγο κατά της απόφασης του Εφετείου,  μέχρι να εκδοθεί  και η απόφαση του Α.Π, δεν θα τις επαναπροσλάβει!
Αν ένας απλός πολίτης αρνούνταν να εκτελέσει απόφαση του Εφετείου και προφασιζόταν επιχειρήματα όπως αυτό του υπουργείου οικονομικών, θα τον έτρωγε το μαύρο φίδι. Όταν όμως παραβάτης είναι  η εκτελεστική εξουσία, τότε το πράγμα αλλάζει! 

Πρόσφατα επίσης του Συμβούλιο της Επικρατείας, έκρινε ότι το γνωστό εμπορικό κέντρο Mall, συμφερόντων εταιρείας του Σπύρου Λάτση, όταν κτίσθηκε δεν τήρησε τους συντελεστές δόμησης της περιοχής αλλά και τους όρους της  εκδοθείσας οικοδομικής άδειας, με συνέπεια οι  τεράστιες υπερβάσεις, να έχουν δημιουργήσει το μεγαλύτερο αυθαίρετο της χώρας.
Όμως και πάλι έρχεται η εκτελεστική εξουσία και με μια απόφαση της διυπουργικής επιτροπής και την υπογραφή 4 υπουργών, εντάσσει αναδρομικά το Mall  στις fαst track  επενδύσεις  κι έτσι τα ταμεία του κράτους δεν μπορούν να εισπράξουν ούτε ένα ευρώ από τα προβλεπόμενα πρόστιμα για τα αυθαίρετα!
Ενώ ένας πολίτης που αυθαιρέτησε κλείνοντας κάποιο ημιυπαίθριο, με τις λεγόμενες τακτοποιήσεις, το πληρώνει χρυσό.

Τα επιχειρήματα και στις δυο περιπτώσεις, ένθεν κακείθεν πολλά και δεν ξέρω ποιος έχει δίκιο  και στο κάτω -κάτω της γραφής, δεν με νοιάζει.
Αυτό όμως που ανάγεται στην κοινή λογική και  ξεχωρίζει τις ευνομούμενες  κοινωνίες από τις αφρικανικού τύπου δημοκρατίες, είναι ότι οι Δικαστικές αποφάσεις (καλές ή κακές) γίνονται σεβαστές από όλους, όποιοι κι αν είναι αυτοί, είτε φυσικά πρόσωπα  είτε νομικά πολύ δεν περισσότερο θεσμοί.
Σε διαφορετική περίπτωση μπορεί τα μνημόνια να  τελειώσουν ή να σκιστούν από κάποιους άλλους, αυτό όμως που θα μείνει  στο τέλος , θα είναι μια χώρα χειρότερη από πριν , καθώς αυτό που θα μετράει θα είναι το δίκιο του ισχυρού.
 Και  ως γνωστόν στη ζούγκλα, η Δημοκρατία είναι περιττή πολυτέλεια και κακώς την επικαλούνται  .