Η χλεύη των κουτόφραγκων

Ο τελευταίος «τσαμπουκάς» τους για τον ΕΝΦΙΑ, που ταπείνωσε με τρόπο ωμό και κυνικό όχι μόνο την κυβέρνηση αλλά και τους βουλευτές που στήριξαν την τροπολογία για τις δόσεις -και ήταν πολλοί και πέρα από τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης-, γκρέμισε και τις τελευταίες ελπίδες για μια αξιοπρεπή σχέση με τους δανειστές μετά τη λήξη του παρόντος προγράμματος. Ο αγώνας δρόμου των 20 ημερών που απομένουν μέχρι το Eurogroup της 8ης Δεκεμβρίου εξελίσσεται σε ένα απέραντο ναρκοπέδιο για την κυβέρνηση, καθώς η απέναντι πλευρά εμφανίζεται όχι μόνο αδιάλλακτη αλλά και σκληρότερη από κάθε άλλη φορά. Και ο βομβαρδισμός των ελληνικών θέσεων δεν γίνεται αυτή τη φορά πάνω σε κάποιο τραπέζι διαπραγματεύσεων αλλά με email. Ωσάν σε πραγματικό πόλεμο, όπου η Αεροπορία βομβαρδίζει και ισοπεδώνει και τον τελευταίο θύλακα αντίστασης και μετά ακολουθεί το Πεζικό για την τυπική διαδικασία της κατάληψης.

Πώς όμως φτάσαμε πάλι ως εδώ; Οπως όλα δείχνουν, το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για άλλη μια φορά ανήκει στην ελληνική πλευρά. Αναθάρρησε η κυβέρνηση με την επιτυχία του πρωτογενούς πλεονάσματος (big shit που λένε και οι Αγγλοσάξονες, καθώς ήταν και το εύκολο μέρος του προγράμματος αφού το μόνο που απαιτούσε ήταν η φορολογική εξόντωση των Ελλήνων) και άφησε στην άκρη τις άλλες προϋποθέσεις που έθετε το μνημόνιο και έπρεπε να θίξουν τον σκληρό πυρήνα της κομματικής πελατείας. 

Το Δημόσιο και τα προνόμια των συνδικαλιστών. Εκοψε δηλαδή με μεγάλη ευκολία τις συντάξεις των ανυπεράσπιστων συνταξιούχων, φτωχοποίησε όλους τους Ελληνες, αλλά δεν τολμά μέχρι και σήμερα να θίξει τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων - είτε τους χρειάζεται το κράτος είτε όχι.

Πατώντας λοιπόν στο πλεόνασμα, άρχισε τις μαξιμαλιστικές κορόνες για αυτοδύναμη έξοδο στις αγορές, απεμπλοκή από τα μνημόνια, διαπραγμάτευση για ελάφρυνση του χρέους, 100 δόσεις στις οφειλές προς την Εφορία, μέρισμα στην κοινωνία από το πλεόνασμα και διάφορα άλλα επηρμένα που δεν συμβάδιζαν με την πραγματική εικόνα της οικονομίας της χώρας που συνεχίζει να έχει τα χάλια της και τα οποία δεν καλύπτονται πίσω από το πλεόνασμα.

Λέγεται μάλιστα ακόμα ότι και η καλή χημεία που είχε αναπτυχθεί μεταξύ Μέρκελ - Σαμαρά διαταράχθηκε όταν στο Βερολίνο πριν από δύο μήνες ο Ελληνας πρωθυπουργός δημοσιοποίησε τις προθέσεις της κυβέρνησής του. Μπορεί η Μέρκελ για λόγους τακτ να μην τον αντέκρουσε μπροστά στους δημοσιογράφους, όμως η συνέχεια απέδειξε ότι η μονομέρεια και η σπουδή δεν είναι πάντα χωρίς τίμημα.

Οι αγορές αντέδρασαν και υπενθύμισαν ότι η χώρα δεν είναι ακόμα έτοιμη να της εμπιστευτούν τα χρήματά τους, ενώ οι Ευρωπαίοι δανειστές διά της τρόικας υπενθυμίζουν με κάθε ευκαιρία πως ή θα κάνουμε αυτά που έχουμε δεσμευτεί ή διακόπτεται η αρωγή και οι στρόφιγγες των δανεικών.

Ετσι ωμά και ανερυθρίαστα. Αν δεν κάνουμε αυτά που ζητάει η τρόικα με τα 19 προαπαιτούμενα σε εργασιακά, απολύσεις, συνδικαλιστικό νόμο, αλλά και απόσυρση διατάξεων και αποφάσεων, όπως οι πολλές δόσεις αλλά και τα κόκκινα δάνεια, ακόμα κι αν δεήσουν να έρθουν δεν πρόκειται να υπάρξει καμιά συμφωνία. Και χωρίς καλή έκθεση πεπραγμένων από την τρόικα, τα άλλα και πιο σημαντικά που έχουν να κάνουν με το μέλλον μας από την 1η Ιανουαρίου είναι κυριολεκτικά στον αέρα. Ούτε γραμμή χρηματοδοτικής στήριξης, ούτε νέα συμφωνία για τη σχέση μας με τους δανειστές εφεξής, ούτε ελάφρυνση του χρέους. Οχι πως έχουμε καμιά αμφιβολία ποιανού θα περάσει στο τέλος, αλλά όπως και να το κάνουμε ο τωρινός απροκάλυπτος ευτελισμός της ελληνικής κυβέρνησης, να την αναγκάζουν να πάρει πίσω νόμους που ψηφίστηκαν από το Κοινοβούλιο μιας «ανεξάρτητης» χώρας μόλις πριν μερικές ημέρες, θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν δεν κάναμε τις γνωστές κουτοπονηριές αγνοώντας τις προειδοποιήσεις τους.

Οι μονομερείς ενέργειες δυστυχώς έχουν κόστος και καλό είναι αυτό να το λάβουν υπόψη τους κι αυτοί που δεν βλέπουν την ώρα να αναλάβουν την εξουσία.