«Ελα μωρέ, και τι έγινε, ας χρεοκοπήσουμε!»

Ωρες-ώρες έχω την εντύπωση πως το κάνουν επίτηδες. Πως είναι μια τακτική να ανοίγουν όλα τα μέτωπα ταυτόχρονα για να τους τρελάνουν όλους - εντός και εκτός Ελλάδος. Να τους πείσουν ότι έχουν να κάνουν με μια πραγματικά «εναλλακτική» και έξω από τα συνηθισμένα κυβέρνηση, η οποία δεν το ’χει σε πολύ να τα τινάξει όλα στον αέρα αλά Κούγκι, όπως έχει πει και ο εταίρος της, ο Καμμένος. Δεν εξηγούνται διαφορετικά όλα όσα βλέπουμε να εκτυλίσσονται καθημερινά στην πολιτική σκηνή, μια και η εύκολη εξήγηση περί άμαθων και ερασιτεχνών προσκρούει στην κοινή λογική, την οποία φανταζόμαστε ότι τουλάχιστον διαθέτουν.

Πάνε λοιπόν στις 20 Φεβρουαρίου, μετά πολλών κόπων και βασάνων, υπογράφουν μια συμφωνία με τους δανειστές και αναλαμβάνουν να υλοποιήσουν κάποιες υποχρεώσεις-μεταρρυθμίσεις μέχρι το τέλος Απριλίου.

Επί δύο μήνες σαπίζουν στην κυριολεξία όλα τα θέματα και οι συζητήσεις και λίγο πριν από την εκπνοή της προθεσμίας διαπιστώνουν με έκπληξη (!) ότι οι διαφωνίες που μας χωρίζουν με τους δανειστές και τους θεσμούς τους είναι αβυσσαλέες.

Και επειδή στο μεταξύ μαζί με το σάπισμα των διαπραγματεύσεων έχει αρχίσει να σαπίζει και η χώρα, ενώ το κράτος μαζεύει χρήμα ακόμα και από τα παγκάρια, ξαναεμφανίζουν στο τραπέζι την ανάγκη πολιτικής επίλυσης των διαφορών, όταν αυτό ήταν το βασικό επιχείρημά τους από τις 25 Ιανουαρίου και το οποίο απερρίφθη από τους Ευρωπαίους άμα τη εμφανίσει του.

Οταν σε όλους τους τόνους και σε όλες τις επαφές με Ευρωπαίους ηγέτες, στους τρεις μήνες, έμπαινε ως όρος απαράβατος πρώτα η ολοκλήρωση της αξιολόγησης και μετά όλα τα άλλα, η αριστερή μας κυβέρνηση ξαναγυρίζει πάλι στα ίδια. Απειλώντας μάλιστα (άραγε ποιον;) με εκλογές αν δεν μας κάνουν το χατίρι! Είμαστε άραγε σε θέση να στέλνουμε τελεσίγραφα την ώρα που επαιτούμε για τα χρήματά τους;

Και μάλιστα αφού έχουν προηγηθεί οι επαφές με τον Πούτιν που έκαναν Τούρκους τους Ευρωπαίους και τους Αμερικάνους; Και αφού την ώρα που βυθίζεται η χώρα στη φτώχεια και στην ανυποληψία θεώρησαν πως προτεραιότητα της χώρας είναι να αποφυλακίσει τον Ξηρό!

Και τώρα που βλέπουν να απειλείται διπλωματικό επεισόδιο με τους Αμερικανούς, να εμφανίζονται έκπληκτοι και να λένε ότι δεν περίμεναν τέτοια αντίδραση!

Παρέλκει η αναφορά στην εσωτερική οπερέτα με όλους αυτούς τους απίθανους υπουργούς που εμφανίζονται ασυγκράτητοι μόλις δουν κάμερα και μικρόφωνο και με τις απερίγραπτες δηλώσεις τους ανοίγουν συνεχώς μέτωπα, τα οποία στη συνέχεια δεν ξέρουν πώς να τα κλείσουν και απλώς αυτογελοιοποιούνται. Και δεν είναι ένας, δεν είναι δύο. Είναι όλο το stuff. Από τον θυμόσοφο κυρ Αλέκο (έλα μωρέ, και τι έγινε... Τα λεφτά είναι αέρας και φεύγουν) έως τον Walkman Μάρδα που περπατώντας βρίσκει εκατομμύρια και θεωρεί ότι τα λεφτά των δήμων είναι ασφαλέστερα στην Τράπεζα της Ελλάδος (άρα, τα λεφτά όλων μας στις εμπορικές τράπεζες μήπως δεν είναι ασφαλή;). Από τον Γιάνη (ένας είναι ο Γιάνης!) που αλλάζει απόψεις γρηγορότερα και από τον Τσακ Νόρις έως τον Στρατούλη που κάθε μέρα φέρνει το νομοσχέδιο για την κατάργηση της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος στα ασφαλιστικά ταμεία και βάζει τα στήθη του μπροστά για να μην αγγίξει κανείς τα διαθέσιμα των Ταμείων (λέμε τώρα), όλο το κυβερνητικό επιτελείο θα μπορούσε να διαπρέψει στο «Δελφινάριο» αν η κατάσταση δεν ήταν τόσο απελπιστικά σοβαρή.

Σε άλλες εποχές αυτά τα φαινόμενα θα μας διασκέδαζαν και θα το απολαμβάναμε. Πλην όμως, εδώ έχουμε να κάνουμε με τη χώρα μας, με τις ζωές μας και τις ζωές των παιδιών μας. Και μ’ αυτά δεν μπορεί κανείς να παίζει ούτε να πειραματίζεται. Η... βαθιά πολιτική ανάλυση του μέντορα του πρωθυπουργού που συνοψίζεται στο βαθυστόχαστο «έλα μωρέ, και τι έγινε;» μπορεί να σταθεί σε οποιοδήποτε καφενείο της επικράτειας, αλλά σε καμία χώρα και σε κανένα κράτος - ούτε καν στις υποσαχάριες περιοχές. Πολλώ γε μάλλον στην Ευρώπη, στο όνομα της οποίας ομνύουν (μάλλον υποκριτικά) οι νέοι μας κυβερνήτες.