Από την ελπίδα στην ουτοπία, 100 μέρες δρόμος

Δεν ξέρω πόσο βάσιμη είναι η αισιοδοξία για επίτευξη συμφωνίας με τους δανειστές τις επόμενες μέρες, όπως διαρρέεται από το Μαξίμου, αλλά από τις συνακόλουθες δηλώσεις υπουργών καθώς και τη «βιομηχανία παραγωγής non papers» η εικόνα, αντί να ξεκαθαρίζει, συσκοτίζεται και περιπλέκεται περισσότερο. Από τη μια, μαθαίνουμε από τα πλέον επίσημα χείλη, αυτά του πρωθυπουργού, πως γίνεται προσπάθεια με αμοιβαίες υποχωρήσεις να υπάρξει σύγκλιση και συμφωνία και, από την άλλη, τα non papers εμφανίζουν την κυβέρνηση ανυποχώρητη στις κόκκινες γραμμές της. Ητοι ανυποχώρητη στο Συνταξιοδοτικό, στο Εργασιακό, στις αποκρατικοποιήσεις και τον ΦΠΑ στα νησιά.

Αν όμως αυτές οι κόκκινες γραμμές παραμένουν, έχω την απορία σε ποια σημεία υπάρχει σύγκλιση με τους δανειστές; Μήπως στα προγράμματα προστασίας της καφέ αρκούδας στην Πίνδο και των αργυραετών στο δάσος της Δαδιάς;

Διότι, αν καταλαβαίνω καλά, οι δανειστές με τους «θεσμούς» τους από την αρχή μέχρι αυτή τη στιγμή επιμένουν μέχρι κεραίας σε όλα τα εκκρεμή θέματα με την προηγούμενη κυβέρνηση, στα οποία περιλαμβάνονται και αυτές οι κόκκινες γραμμές, συν τα πρόσθετα μέτρα που δεν υπήρχαν τον Δεκέμβριο επειδή θεωρούν (και μάλλον έτσι θα ’ναι) πως οι δημοσιονομικές ανάγκες της χώρας έχουν αυξηθεί κατακόρυφα αυτό το τρίμηνο της γενικής απραξίας.

Επομένως, με ποιον τρόπο θα επιτευχθεί η συμφωνία αν δεν έχει καταλάβει ακόμα η κυβέρνηση πως πολιτική λύση δεν υπάρχει; Πώς θα καταλήξουν σε συμφωνία όταν η απέναντι πλευρά ζητάει μέτρα άμεσης απόδοσης και αυστηρά κοστολογημένα και όχι γενικότητες του τύπου πληρωμές στα νησιά με κάρτες για να συλληφθεί ο διαφεύγων ΦΠΑ;

Ακούω επίσης πως η επιδίωξη της κυβέρνησης στην παρούσα φάση είναι μια «μικρή συμφωνία» ώστε να αποδεσμευτεί μέρος των 7 δισ. για να καλυφθεί ο Μάιος και τα υπόλοιπα θέματα να μπουν στη μεγάλη συμφωνία του νέου μνημονίου (συγγνώμη, συμβολαίου ανάπτυξης) που θα πρέπει να καταλήξει μέχρι το τέλος Ιουνίου γιατί διαφορετικά καλοκαίρι δεν βγάζουμε. Μα, αυτό ήταν και η μεγάλη διαφωνία στην τραγική συνεδρίαση του Eurogroup στη Ρίγα. Τι μπορεί να άλλαξε έκτοτε και ξαναελπίζουμε πως στις 11 Μαΐου, οπότε είναι το επόμενο Eurogroup, θα μας κάνουν το χατίρι;

Μήπως ότι ψαλιδίστηκαν οι αρμοδιότητες Βαρουφάκη και τώρα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θα βρίσκονται μόνο οι κόκκινες γραμμές χωρίς το κόκκινο πανί, που ήταν ο εκκεντρικός μας υπουργός για τους Ευρωπαίους συναδέλφους του;

Πολύ αμφιβάλλω. Οπως επίσης πολύ φοβάμαι ότι τώρα που βλέπουν τη φανερή αδυναμία της χώρας με τα άδεια ταμεία, η οποία με το ζόρι κατάφερε να μαζέψει τα λεφτά για τις πληρωμές συντάξεων και μισθών, θα μας πατήσουν στην κυριολεξία κάτω.

Θα απαιτήσουν και θα τα πάρουν όλα όσα ζητούν, αδιαφορώντας ακόμα κι αν ο Τσίπρας έχει τη δυνατότητα να περάσει τα απαιτούμενα μέτρα από την Κοινοβουλευτική Ομάδα. Η αλήθεια είναι πάντως πως μετά τη Ρίγα η κυβέρνηση εμφανίζεται πιο αποφασισμένη να κλείσει μια συμφωνία και τα τελευταία 24ωρα τρέχει και δεν φτάνει. Ο χρόνος που έχει στη διάθεσή της είναι ελάχιστος και αν στις 11 του μηνός δεν υπάρξει συμφωνία, τότε την επομένη, δηλαδή στις 12 Μαΐου, θα βρεθεί αντιμέτωπη με πιστωτικό γεγονός, καθώς τα 750 εκατ. της δόσης του ΔΝΤ απλώς δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και οι μισθοί για το τέλος Μαΐου.

Αυτοπαγιδευμένη στις ερασιτεχνικές επιλογές της και τα εκτός χρόνου και τόπου ιδεολογήματά της, είναι τώρα υποχρεωμένη να πιει το πικρό ποτήρι μέχρις τελευταίας σταγόνας ή, αν δεν το κάνει, να οδηγήσει τη χώρα σε περιπέτειες που, όπως δείχνουν οι μετρήσεις, δεν επιθυμεί η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών. Και τώρα ίσως καταλάβουν πως ήταν τεράστιο λάθος οι βαρύτατες κατηγορίες περί γερμανοτσολιάδων, εθνοπροδοτών και μερκελιστών που εξακόντιζαν όλα τα προηγούμενα χρόνια στους πολιτικούς τους αντιπάλους και στον διαχωρισμό των πολιτών σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Κανείς σε αυτόν τον τόπο, εκτιμώ, δεν θέλει τα μνημόνια. Ποιες όμως είναι οι εναλλακτικές αν δεν τα δεχτούμε, μια που και η αριστερή πρόταση αποδείχτηκε στην πράξη ουτοπική; Μήπως το σχέδιο Λαφαζάνη;