Ο μακρύς δρόμος της διάσωσης

Αν σκεφτεί κανείς από τι γλιτώσαμε, τώρα που αποκαλύπτονται σιγά-σιγά τα συνωμοτικά σχέδια της δραχμοσυμμορίας, να λέμε και δόξα τω Θεώ, αν είναι να πληρώσουμε μόνο τα νέα χαράτσια με τα οποία μας επιδαψιλεύει από αύριο η κυβέρνηση μειοψηφίας του Αλέξη Τσίπρα.

Αν τελικά δεν καταλάβαινε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή την παγίδα που του είχαν στήσει στενοί του συνεργάτες, με το σχέδιο της δραχμής, με το ντου στα αποθεματικά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που φυλάσσονται στην Ελλάδα αλλά και στις θυρίδες των Ελλήνων πολιτών, και δεν αντιλαμβανόταν εγκαίρως σε ποια εθνική τραγωδία θα οδηγούμασταν, σήμερα θα βιώναμε σκηνές από την «Κόλαση» του Δάντη.

Εστω λοιπόν στο παρά ένα αποφύγαμε, τουλάχιστον προς το παρόν τα χειρότερα.

Οχι όμως φθηνά, το αντίθετο. Θα μας στοιχίσει πολύ-πολύ ακριβά όλη αυτή η ετερόκλητη παρέα με τις κρυφές και φανερές ατζέντες της, οι οποίες όμως είχαν έναν κοινό παρονομαστή: δεν ακουμπούσαν στην κοινή λογική και αγνοούσαν επιδεικτικά τους νόμους και τους κανόνες λειτουργίας όχι μόνο της Ευρώπης, αλλά και της ίδιας μας της χώρας. Αλλος ονειρευόταν επαναστατικές λύσεις με κόκκινους κομάντος που θα απαλλοτρίωναν τις περιουσίες, άλλος με εθνικοποιήσεις επιχειρήσεων, υποδομών και τραπεζών, άλλος με παράλληλο νόμισμα και bitcoins, άλλος με θεωρίες παιγνίων και chicken game και άλλος με... όραμα να αλλάξουν πρώτα την Ευρώπη και μέσω αυτής της αλλαγής να μας δανείζουν χωρίς όρους και εγγυήσεις!

Με αυτό τον εκρηκτικό συνδυασμό στη διοίκηση της χώρας και πάλι καλά να λέμε και να ευχόμαστε να έχει θετική κατάληξη η διαπραγμάτευση για τη νέα δανειακή σύμβαση των 80 δισ. ευρώ. Γιατί πριν πέσουν όλες οι υπογραφές κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος. Και όχι τόσο από την πλευρά των δανειστών όσο από αυτούς που εκπροσωπούν την ελληνική πλευρά.

Και πώς να μην ανησυχούμε όταν στη Βουλή ακόμα και αυτοί του ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισαν το νέο μνημόνιο το έκαναν κλαίγοντας και βρίζοντας, ενώ ο πρωθυπουργός δεν έπαψε στιγμή να υποστηρίζει πως δεν πιστεύει τη συμφωνία που ο ίδιος υπέγραψε. Και είναι απορίας άξιο πώς αυτοί οι άνθρωποι θα αναλάβουν να εφαρμόσουν τα προβλεπόμενα σκληρά μέτρα με τρόπο που να πείθει τους ελεγκτές των δανειστών ώστε να εκταμιεύονται οι δόσεις και να απομακρυνθεί διά παντός η έξοδος από το ευρώ.

Πολλώ δε μάλλον όταν έχουμε ζήσει την  εμπειρία από τις προηγούμενες κυβερνήσεις που θεωρητικά έκριναν αναγκαία τα μνημόνια, αλλά στην πράξη προσπαθούσαν να κοροϊδέψουν τους κουτόφραγκους και έκαναν τα μισά απ’ όσα είχαν συμφωνήσει, με αποτέλεσμα να φτάσουμε σε τρίτο και  επαχθέστερο μνημόνιο.

Κατά συνέπεια, έχουμε πολύ και δύσβατο ανηφορικό δρόμο μπροστά μας. Και σαν να μη φτάνει αυτό, έχουμε και τεράστιο πολιτικό πρόβλημα και μια κυβέρνηση ανοχής και όχι πλειοψηφική.

Μια κυβέρνηση που ανά πάσα στιγμή μπορεί να πέσει, αφού στην πράξη στηρίζεται στην ανοχή της αντιπολίτευσης μετά την ουσιαστική διάσπαση των δραχμολάγνων.

Με άλλα λόγια, αυτή την αποφασιστική στιγμή ο τόπος αν μη τι άλλο χρειαζόταν μια στιβαρή κυβέρνηση που θα αναλάμβανε να σηκώσει τα μανίκια και να δώσει έστω για μία φορά δείγματα σοβαρότητας και μέσα και έξω από τη χώρα. Να αποδείξει πως αυτή η τελευταία ευκαιρία που έχει η χώρα να μείνει στην Ευρώπη δεν θα πάει χαμένη και να μετατρέψει την κρίση σε ευκαιρία μιας πραγματικής αναγέννησης της χώρας. Να αντιστρέψει δηλαδή τις προβλέψεις  επιτυγχάνοντας τους στόχους πολύ νωρίτερα, ώστε να μη χρειαστούμε τρία χρόνια για να περάσουμε ξανά στην ανάπτυξη και να επανέλθουμε στην κανονικότητα.

Δυστυχώς, όμως, όλο το επόμενο διάστημα  των διαπραγματεύσεων για το νέο δάνειο μετά μνημονίου θα το ζούμε σε μια ιδιότυπη προεκλογική περίοδο και με μια ασθενική και εύθραυστη κυβέρνηση.