Επιτέλους, δώστε πίσω τις ζωές μας

Η ανακούφιση που ένιωσε το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού από τη συμφωνία που τελικά υπέγραψε ο πρωθυπουργός με τους δανειστές, μέρα με τη μέρα δίνει τη θέση της στην απογοήτευση, καθώς όχι απλά δεν ομαλοποιείται η οικονομική και κοινωνική ζωή, αλλά αντίθετα επιδεινώνεται.

Και όσο όλοι εμείς παρακολουθούμε με το στόμα ανοιχτό τις εξωγήινες ιδεολογικές και πολιτικές μάχες εντός του ΣΥΡΙΖΑ, η πραγματική οικονομία βουλιάζει όλο και πιο βαθιά στην κινούμενη άμμο των τραπεζικών περιορισμών.

Οταν ακόμα και οι πιο απλές τραπεζικές πράξεις για τα στοιχειώδη έχουν γίνει ένας γραφειοκρατικός Γολγοθάς για επιχειρήσεις και πολίτες, είναι πασιφανές ότι δεν υπάρχει ελπίδα για επιστροφή στην κανονικότητα και την ομαλότητα και ο συνολικός λογαριασμός που θα πέσει στα κεφάλια όλων μας συνεχώς θα αυξάνεται.

Οι δε παροτρύνσεις των τραπεζιτών προς τον κόσμο να επιστρέψουν το ρευστό που ενδεχομένως διαθέτουν στα σπίτια ή στις θυρίδες είναι κενές περιεχομένου και δεν πρόκειται να φέρουν κανένα αποτέλεσμα. Γιατί λοιπόν κάποιος να επιστρέψει τα 5.000-10.000 ευρώ στην τράπεζα όταν από την επομένη θα μπορεί να κάνει ανάληψη μόνο 60 ευρώ ημερησίως;

Εχει καμιά λογική αυτό; Και ποια εγγύηση υπάρχει αυτή τη στιγμή ότι οι τράπεζές μας έχουν διαφύγει τον κίνδυνο όταν εκκρεμούν τόσες πολλές ενέργειες και προαπαιτούμενα μέχρι την κατάληξη των διαπραγματεύσεων και την υπογραφή του νέου μνημονίου; Επίσης, ποιος μπορεί να εγγυηθεί για τις καταθέσεις, όταν εκκρεμούν τα κρίσιμα stress tests των τραπεζών που θα αρχίσουν μέσα στον Αύγουστο και από το αποτέλεσμα των οποίων θα κριθούν οι ανάγκες ανακεφαλαιοποίησής τους, χωρίς όμως επί του παρόντος να έχει εξασφαλιστεί ποιος θα αναλάβει να καταθέσει τα όποια απαιτούμενα νέα κεφάλαια;

Ή μήπως μπορεί να προεξοφληθεί πως αυτή η συγκεκριμένη κυβέρνηση της παράνοιας, που δηλώνει σε όλους τους τόνους, ακόμα και μέσω του ίδιου του Τσίπρα, ότι δεν πιστεύει σε αυτό το πρόγραμμα και πως το υπέγραψε με το πιστόλι στον κρόταφο, είναι ικανή και να το εφαρμόσει; Για να μην πω ότι αμφιβάλλω ακόμα και αν θα καταφέρει με τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα να φτάσει μέχρι την υπογραφή.

Επομένως το χάος που βλέπουμε όλοι στην αγορά και την πραγματική οικονομία είναι πρόδηλο από πού προέρχεται. Από την κεντρική εξουσία που αντί νυχθημερόν να ασχολείται με το πώς θα θέσει σε τροχιά εκκίνησης την οικονομία, αναλώνεται με τη Ζωή, τον Λαφαζάνη και τα άλλα ultra επαναστατημένα παιδιά, που άλλο στη ζωή τους δεν έμαθαν πέρα από τις κομματικές ίντριγκες και διαδικασίες. Λες και οι ζωές 11 εκατομμυρίων Ελλήνων δεν έχουν καμία αξία μπροστά στην ιδεολογική καθαρότητα μερικών εκατοντάδων βαρεμένων τύπων που στελεχώνουν το κυβερνητικό κόμμα. Αραγε αυτοί οι ακατονόμαστοι τύποι τι θα είχαν να πουν στη μάνα που συνάντησα σε τράπεζα και η οποία επί δύο μέρες προσπαθούσε να στείλει 150 ευρώ για ένα εισιτήριο επιστροφής στο παιδί της που σπουδάζει στο εξωτερικό και κοιμόταν στον δρόμο επειδή το είχαν πετάξει έξω από την εστία;

Για να μην τρέφουμε λοιπόν αυταπάτες, η κατάσταση συνεχίζει να είναι κρίσιμη και όλα αυτά για τα οποία φοβόμασταν πριν από τη Σύνοδο Κορυφής παραμένουν πάνω στο τραπέζι. Το μόνο που κερδήθηκε προς το παρόν είναι λίγος χρόνος να συνεχίσουμε να ανακυκλώνουμε τη μιζέρια και τη δυστυχία μας. Οσο δεν βλέπουμε κάποιον μέσα στην κυβέρνηση να βγαίνει και να λέει με παρρησία, κακή - ξεκακή η συμφωνία, εμείς θα την εφαρμόσουμε στο ακέραιο γιατί αυτή είναι η μοναδική και η τελευταία μας ευκαιρία και δεν μας νοιάζει το όποιο πολιτικό κόστος, γιατί πάνω από όλα είναι πατρίδα, τόσο η ανησυχία θα χτυπάει κόκκινο. Κατά τα άλλα, τα μόνα σίγουρα για τους πολίτες είναι η ακρίβεια, οι νέοι φόροι, οι περικοπές σε συντάξεις και μισθούς και η ενίσχυση της τεράστιας λίστας των νεόπτωχων που χρήζουν ανθρωπιστικής βοήθειας!