Ο μη ψευτράκος πρώτος τον λίθον βαλέτω

Αν το καλοσκεφτεί κανείς και βγει έξω από το κάδρο της προεκλογικής περιόδου, αν παρακολουθήσει τι λέγεται και τι φαίνεται να επιδιώκουν τα κόμματα που διεκδικούν την ψήφο μας, θα διαπιστώσει εύκολα πως αυτό που ζούμε είναι ο απόλυτος παραλογισμός.
Σχεδόν όλα τα κόμματα που διαγκωνίζονται, στην ουσία, δεν ξέρουν τι να κάνουν την επόμενη μέρα εκτός από το να ικανοποιήσουν έναν εσωτερικό εγωισμό και τη φιλοδοξία να συνεχίσουν να βρίσκονται στο κέντρο των πολιτικών εξελίξεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, που υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο, μέχρι τώρα αποφεύγει να το αναφέρει ως μνημόνιο και προσπαθεί να το εξωραΐσει με τη λέξη «συμφωνία». Και όχι μόνο αυτό, αλλά με περισσό θράσος τονίζει ότι δεν την πιστεύει αυτή τη συμφωνία και πως θα επιδιώξει να την ανατρέψει όταν ακόμα δεν έχει στεγνώσει η υπογραφή του και δεν άρχισε να εφαρμόζεται ούτε το ένα εκατοστό από τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτήν - τις προϋποθέσεις δηλαδή για να μη μας πετάξουν οριστικά έξω από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Φαντάζομαι ότι κάποιοι εκεί μέσα θα διαθέτουν τη στοιχειώδη λογική και έχουν καταλάβει ότι αυτά που λένε απλώς δεν γίνονται και πως αν τους επιλέξει ξανά ο λαός, θα εφαρμόσουν τα συμφωνηθέντα, τελεία και παύλα.

Ο άλλος διεκδικητής της πρώτης θέσης, η Ν.Δ., τι μας λέει; Ψηφίστε μας γιατί εμείς διαθέτουμε το τεκμήριο της σοβαρότητας και της πιστής εφαρμογής του μνημονίου επειδή πολλές από τις προβλέψεις του τις θεωρούμε αναγκαίες. Για τις επιπτώσεις στον εξαθλιωμένο λαό και ποιες μέριμνες μπορούν να αναληφθούν η απάντηση δεν είναι καθόλου σαφής. Επειδή είμαστε σοβαροί και λογικοί, θα μας εμπιστευτούν οι επενδυτές, θα σπεύσουν, θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας και θα φέρουν την ανάπτυξη, κι έτσι με την αύξηση του ΑΕΠ θα υπάρξει περίσσευμα για άσκηση κοινωνικής πολιτικής και σταδιακή μείωση των φορολογικών βαρών. Με άλλα λόγια, ζήσε Μάη μου.

Αν πάμε παρακάτω, θα δούμε τον απόλυτο σουρεαλισμό. Το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ αγωνίζονται να επιβιώσουν πολιτικά έτσι ώστε να είναι οι χρήσιμοι εταίροι σε όποιον έρθει πρώτος και ουσιαστικά να βάλουν τους όρους τους στον επόμενο ένοικο του Μαξίμου, θεωρώντας ότι κατέχουν τη συνταγή του ορθολογισμού και το φάρμακο για την έξοδο από την κρίση.
Η Λαϊκή Ενότητα του Λαφαζάνη και το ΚΚΕ αποζητούν η ουτοπία τους να βρει θέση στο πολιτικό σκηνικό. Και τούτο γίνεται σαφές βλέποντας τόσο διαχρονικά τα ποσοστά του ΚΚΕ στις εκλογές όσο και τα δημοσκοπικά ευρήματα για τη ΛΑΕ. Η πλειονότητα του κόσμου προφανώς δεν θέλει ούτε τον κομμουνιστικό «παράδεισο» ούτε την περιπέτεια με τη δραχμή. 
Αρα η μοναδική επιδίωξη είναι μια καρέκλα στο πολιτικό σκηνικό για να πετροβολούν αυτούς που θα αναλάβουν να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι άλλοι, όπως η Χρυσή Αυγή, ο Λεβέντης και οι ΑΝ.ΕΛ., που η πρώτη ποντάρει στην οργή του κόσμου και τα χαμηλά ένστικτα και οι άλλοι δύο στη γελοιοποίηση του πολιτικού συστήματος, καθώς τα επιχειρήματά τους δεν αντέχουν σε σοβαρή προσέγγιση.

Κι όμως, από την 21η του μηνός και μετά ο Γολγοθάς θα είναι για όλους μας και θα είναι μακρύς. Τρία χρόνια τουλάχιστον για να μην πάμε στα χειρότερα σενάρια αν το πολιτικό προσωπικό δεν βάλει μυαλό ούτε τώρα. Αν δεν παραμερίσουν δηλαδή όλα τα λεγόμενα ευρωπαϊκού προσανατολισμού κόμματα τις διαφορές τους και δεν καθίσουν όλοι μαζί, υποστέλλοντας τις κομματικές τους σημαίες, για να σώσουν ό,τι σώζεται έτσι που τα ’καναν. Να παραμερίσουν τις προσωπικές τους διαφορές γιατί στην ουσία αυτό που έχουν να κάνουν είναι δεδομένο και το έχουν ψηφίσει όλοι μαζί. Το να προσπαθούν τώρα να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους και να επιρρίπτει ο ένας τις ευθύνες στον άλλον είναι το λιγότερο υποκριτικό. Ως συνυπεύθυνοι -ανεξάρτητα από το μερίδιο ευθύνης- ας αναλάβουν όλοι μαζί να μας επαναφέρουν σε μια στοιχειώδη κανονικότητα πριν φουντώσουν οι καταστροφικές ουτοπίες, ο εθνικισμός και η γελοιότητα.