Η μεγάλη αποχή απαιτεί άλλη ερμηνεία

Ο ίδιος προσωπικά και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι όποιες ιδέες αντιπροσωπεύει ή τέλος πάντων αντιπροσώπευε μέχρι να υπογράψει το μνημόνιο. 

Ο λαός του έδωσε όχι απλά μια νέα ευκαιρία αλλά και όπως ακριβώς  την απαιτούσε.

 Με συνεταίρο τον Πάνο Καμένο και όχι με κάποιο άλλο κόμμα που ενδεχομένως θα τον δυσκόλευε και θα του έθετε όρους που δεν επιθυμούσε.

 Όμως  αν δούμε ψυχρά τους αριθμούς,  θα διαπιστώσουμε  ότι η νομιμοποίηση αυτής της νίκης του, δεν είναι όπως φαίνεται με την πρώτη ματιά .

 Η αποχή του 43-44% των ψηφοφόρων από την ύψιστη ευθύνη του πολίτη να συμμετέχει ενεργά στη διαμόρφωση της πολικής εκτός της διαστρέβλωσης των αποτελεσμάτων, μειώνει και τη νομιμοποίηση των κομμάτων και δίνει λανθασμένη εικόνα για τα πραγματικά ποσοστά τους. 

Και μπορεί κάποιοι από τους συμπολίτες μας να παρουσιάζουν ως άλλοθι για την αποχή τους, την απαξίωση του πολιτικού συστήματος και της πολιτικής γενικότερα, όμως  το να μην ασχολείται κανείς με την πολιτική δεν σημαίνει πως δεν θα ασχοληθεί και η πολιτική με τον ίδιο!

Παλιότερα( όχι και τόσο) ο νομοθέτης γνωρίζοντας προφανώς τη ροπή του Ελληνα και στη στάση ζωής που είναι το “δε βαριέσαι, σιγά μην  εξαρτάται από εμένα η πολιτική κατάσταση, είχε ορίσει την συμμετοχή στις εκλογές υποχρεωτική και μάλιστα με ποινές.

 Σαφώς κι αυτό δεν ήταν και το  καλύτερο γιατί παρέπεμπε σε χώρες  και πολίτες που δεν ήταν και τόσο εξοικειωμένοι με τις δημοκρατικές  διαδικασίες και τις υποχρεώσεις του πολίτη έναντι του Δημοκρατικού πολιτεύματος. Όταν ήρθη η υποχρεωτικότητα,  πιστέψαμε πως η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών έχει εμπεδώσει τη δημοκρατική ευθύνη να αποφασίζει ο καθένας ξεχωριστά για το μέλλον του και στη διαμόρφωση  των δυνάμεων των πολιτικών κομμάτων. Πέρασε η αντίληψη ότι δεν θα γίνουμε αμερικανάκια που για το μέλλον και τις ζωές τους αποφασίζει μόλις το 50% αυτών που έχουν δικαίωμα ψήφου. Ότι οι τόσοι αγώνες  για συμμετοχική δημοκρατία  και στο δικαίωμα ψήφου έχουν περάσει σε όλους τους εχέφρονες και ώριμους πολίτες.

Να όμως που σταδιακά και χωρίς να το αντιληφθούμε, γίναμε κι εμείς οι απολίτικοι Γιανκηδες της Ευρώπης. 

Σχεδόν οι μισοί συμπολίτες μας δωρίζουν το δικαίωμα  συμμετοχής στις αποφάσεις που τους αφορούν και μας αφορούν όλους, στους άλλους μισούς που σε μεγάλο βαθμό λειτουργούν οπαδικά και υπολογιστικά. 

 Αφήνουν στους άλλους να αποφασίσουν τι θα γίνει με τους μισθούς, τις συντάξεις, την υγεία, την παιδεία, την ασφάλεια και το μέλλον  ημών και των παιδιών μας.

 Θα πει κανείς  πως με το ζόρι δεν γίνεται κανείς υπεύθυνος και Δημοκράτης. Σωστά. Όμως μήπως  είναι σωστό και η γνώμη του 50 % να δεσμεύει το 100%;

Και εν κατακλείδι είναι πολύ δημοκρατικό να θεωρείται νικητής και απόλυτα κυρίαρχος του μέλλοντος της χώρας, αυτός που παίρνει το 35% του 50% του πληθυσμού τουτέστιν γύρω στο 20% του συνόλου και να αποφασίζει για το 100%;

Απορίες και ερωτήματα που δεν μπορούν να βρουν απάντηση αλλά σίγουρα δεν αποτελούν προσπάθεια  απομείωσης των αποτελεσμάτων που προέκυψαν από τις χθεσινές κάλπες γιατί απλούστατα ουδείς μπορεί να υποστηρίξει πως ακόμα κι αν πήγαιναν άλλα δυο εκατομμύρια  συμπολίτες μας να ψηφίσουν, το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό. 

Απλά η αυξημένη συμμετοχή  δίνει μεγαλύτερη νομιμοποίηση στο νικητή να εφαρμόσει το πρόγραμμα του ενώ η αποχή τον αδυνατίζει ακόμα και να μιλά εξ ονόματος του λαού παρά μόνο εκ μέρους ενός μικρού κομματιού του!