Οι μόνιμες ουρές πολιτών της τελευταίας στιγμής

Οι ατέλειωτες ουρές στις εφορίες για τέλη κυκλοφορίας, ΦΠΑ, δόσεις φόρου κλπ και κάποιοι αφηνιασμένοι συμπολίτες μας να ωρύονται για την ταλαιπωρία που τους επιφυλάσσει το κράτος χρονιάρες μέρες!

Να με συμπαθάτε αλλά αυτό εγώ δεν το καταλαβαίνω. Γιατί κάποιος να αφήνει την τελευταία μέρα του χρόνου να πάει να καταθέσει τις πινακίδες του αυτοκινήτου του, ή να πληρώσει τα τέλη κυκλοφορίας. Κατανοώ αυτούς που δεν έχουν να πληρώσουν λόγω της κρίσης, αυτοί όμως λόγω αδυναμίας πληρωμής, "γλιτώνουν" και τις ουρές! Όσοι όμως έχουν ακόμα τη δυνατότητα πληρωμής των οφειλών τους γιατί το αφήνουν την τελευταία μέρα;

Μήπως τους ήρθαν ουρανοκατέβατα τα λεφτά την τελευταία στιγμή ή μήπως τα άφηναν στην τράπεζα για να τρέχουν ...οι τόκοι με αυτά τα φοβερά επιτόκια που προσφέρουν οι τράπεζες;

Προφανώς τίποτα από όλα αυτά. Είναι στη φύση πολλών από εμάς να τα αφήνουμε όλα την τελευταία στιγμή. Είτε πρόκειται για τις υποχρεώσεις μας είτε πρόκειται ακόμα και για την ίδια την υγεία μας. Κάποιος που αναγκάζεται να ακινητοποιήσει το αυτοκίνητο του γιατί δεν αντέχει τα τέλη κυκλοφορίας, δεν θα πάθαινε τίποτα αν κατέθετε τις πινακίδες μια εβδομάδα πριν, γιατί αν μη τι άλλο θα γλίτωνε την ταλαιπωρία. Το ίδιο και για όλες τις άλλες διεκπεραιώσεις που τρέχουν μέχρι σήμερα, παραμονή της πρωτοχρονιάς να προλάβουν χιλιάδες συμπολίτες μας.

Αγρυπνούν από προχθές έξω από τα ειρηνοδικεία υπερχρεωμένοι συμπολίτες μας προκειμένου να προλάβουν να καταθέσουν αιτήσεις ένταξης στο Νόμο Κατσέλη και να γλιτώσουν τα σπίτια τους. Γιατί όμως στο παρά ένα κυριολεκτικά; Μήνες τώρα το μόνιμο καθημερινό θέμα είναι τα κόκκινα δάνεια, οι απαιτήσεις των δανειστών και η λήξη ισχύος των ευεργετικών διατάξεων του συγκεκριμένου νόμου. Τώρα το πήραν χαμπάρι όλοι αυτοί που τώρα αγωνιούν για την τύχη του σπιτιού τους; Ή μήπως πίστεψαν την αριστερή μας κυβέρνηση που μιλούσε για σεισάχθεια ή κάποιου τύπου διαγραφή χρεών όπως είχε κάνει ο Παπαδόπουλος με τα αγροτικά χρέη το 1968;

Τείνω πάντως να πιστέψω ,πως δεν είναι μόνο κάποιου τύπου αμέλεια για όλη αυτή την κατάσταση συμφόρησης που παρατηρείται στα γκισέ δημοσίων υπηρεσιών πάντα στην εκπνοή κάποιας προθεσμίας. Σίγουρα θα υπάρχει και κάποιου είδους κουτοπονηριά και κρυφή ελπίδα μήπως την τελευταία στιγμή γίνει κάποιο θαύμα και χαριστούν ή ακόμα-ακόμα στο να δοθεί κάποια παράταση που όμως σε καμιά περίπτωση δεν αλλάζει ούτε το ύψος των υποχρεώσεων ούτε αυτήν καθαυτήν την υποχρέωση.

Κι αυτές τις ουρές δεν τις βλέπουμε μόνο στις δημόσιες υπηρεσίες. Τις βλέπουμε ακόμα και στα θέατρα πέντε -δέκα λεπτά πριν την έναρξη της παράστασης, όπου θεωρητικά πηγαίνει κανείς να διασκεδάσει και να απολαύσει μια παράσταση. Για αυτό καταλήγω να μην συμπάσχω για την ταλαιπωρία που υφίστανται οι συμπολίτες μας, της τελευταίας στιγμής όσο κι αν συμπάσχω με αυτές καθαυτές τις υποχρεώσεις που μας έχουν φορτώσει και τις επωμιζόμαστε όλοι, ανεξάρτητα πότε ο καθένας τις πληρώνει.