Μας κατάντησαν κοινωνία χαμηλών προσδοκιών

Η πλειονότητα των πολιτών, έχει χάσει σχεδόν τα πάντα, απ' όλα εκείνα που με κόπο και μόχθο είχε πετύχει όλα τα προηγούμενα χρόνια είτε αφορά σε αποταμιεύσεις, είτε σε εισοδήματα, είτε σε περιουσιακά στοιχεία, είτε σε εργασιακή ασφάλεια, είτε σε προγραμματισμούς ζωής.

Ακόμα κι εκείνοι που σε όλη τους τη ζωή πορεύτηκαν με νοικοκυροσύνη και σύνεση στη διαχείριση των οικονομικών τους, αρνούμενοι στην περίοδο των παχιών αγελάδων να προστρέξουν  στις επιταγές των σειρήνων της υπερκατανάλωσης και των υπερβολών, διαπιστώνουν τώρα πως το μόνο που τους απέμεινε, είναι δόσεις και ρυθμίσεις χρεών και δανειακών υποχρεώσεων.

Μόνο ένα μικρό ποσοστό  απέμεινε να ζει  στα επίπεδα που ζούσε  στα προηγούμενα προ κρίσης επίπεδα. Όλοι οι υπόλοιποι άλλος λίγο άλλος περισσότερο, μετρούν απώλειες,χαμένους κόπους μιας ζωής και πολλοί ακόμα και τους κόπους των γονιών τους. Μετρούν χαμένα όνειρα, ξεθωριασμένες ελπίδες και λαβωμένη αξιοπρέπεια.

Κι όμως, η στωικότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε τη μοίρα μας, ξεπερνάει και τον Γκάντι. Μια παθητικότητα και παράδοση άνευ όρων σ' αυτούς που ορίζουν τις ζωές μας με τα δικά τους μέτρα και σταθμά που έχουν σαν βασική αρχή, πόσα πρέπει να μαζέψει το κράτος για να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις που του έχουν επιβάλλει από τη μια οι δανειστές και από την άλλη η λειτουργία του δημόσιου τομέα.

Οι αντιδράσεις περιορίζονται σε χλιαρές ανακοινώσεις κομμάτων και συνδικάτων και το πολύ κάποια διαδήλωση 5-10 χιλιάδων ανθρώπων. Και οι υπόλοιποι; Τι κάνουν οι υπόλοιποι; Πως περιμένουν να αλλάξει η κατάσταση;Γιατί ανέχονται πέραν όλων των άλλων και την υβριστική κοροϊδία και τον κυνισμό του κάθε Κατρούγκαλου ο οποίος επαίρεται πως με τα 384 ευρώ  εθνική σύνταξη που πέτυχε, κανένας Ελληνας δεν θα μείνει φτωχός!

Νοιώθουν ικανοποιημένοι οι 550.000 συμπολίτες μας που αναγκάζονται να δουλεύουν για 400 ευρώ με τις λεγόμενες ελαστικές μορφές απασχόλησης και τις ανελαστικές υποχρεώσεις;

Οι 1,5 εκατ.  άνεργοι που ζουν με τα επιδόματα πρόνοιας και τα συσσίτια, έχουν να περιμένουν τίποτα καλό από τις αντιαναπτυξιακές πολιτικές της κυβέρνησης που όχι μόνο δεν φέρνουν επενδύσεις και  θέσεις εργασίας αλλά βάζουν λουκέτα και σε όσες επιχειρήσεις άντεξαν μέχρι σήμερα;

Οι απλήρωτοι του ιδιωτικού τομέα σε τι έχουν να ελπίζουν αν όχι στο σταμάτημα του απηνούς διωγμού της ιδιωτικής πρωτοβουλίας από τους χρυσοκάνθαρους της αριστερής  εξουσίας;
Οι άνθρωποι των αξιών και των αρχών( ναι υπάρχουν και τέτοιοι)  πόση καταρράκωση αντέχουν ακόμα για να αντιδράσουν;

Ο λεγόμενος πνευματικός κόσμος με τις όποιες αριστερές καταβολές  στο DNA του, τι άλλο περιμένει να δει για να καταλάβει την εξαπάτηση που υφιστάμεθα στο όνομα μιας δήθεν αριστερής πολιτικής που προστατεύει και καλά τους φτωχούς ενώ στην ουσία τους εξαθλιώνει έτι περαιτέρω;

Και εν τέλει αυτή η  κοινή λογική γιατί εξέλιπε από την καναπεδάτη κοινωνία μας και γιατί όλη αυτή η απόγνωση και απελπισία που διαπιστώνουμε μεταξύ μας οι πολίτες, παραμένει  μόνο “μεταξύ μας”;
Κι αν τα κόμματα της αντιπολίτευσης ενεργούν υποτονικά με το σκεπτικό “ας αφήσουμε τον Τσίπρα να θερίσει τις θύελλες που ο ίδιος δημιούργησε”, τι μας εγγυάται ότι αύριο αυτοί,  μπορούν να πετύχουν κάτι καλύτερο όταν σήμερα δεν συμμερίζονται και δεν κάνουν σημαία τους τις ανάγκες  των πολιτών και της χώρας;