Οι απόψεις Καρανίκα, είναι κολλητικές σαν τη... χολέρα!

Η ιστορική αυτή φράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, τότε που έδινε τη μάχη να εντάξει τη χώρα στην τότε ΕΟΚ, φαίνεται πως βρίσκει δικαίωση σήμερα στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα, καθώς οι Ευρωπαίοι δανειστές,  παρά την ιδεολογική  άβυσσο που τους χωρίζει και τους ψευτοπαλληκαρισμούς των πρώτων μηνών της θητείας του, σήμερα διαπιστώνουν πως δεν θα έβρισκαν πιο πειθήνιο διεκπεραιωτή  των απαιτήσεων τους. 


Για τους τύπους, κάνει στην αρχή τον δύσκολο διαπραγματευτή αλλά στο τέλος καταφέρνει και περνάει ό,τι του ζητούν χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Ποιος άλλος θα το κατάφερνε αυτό; Όλοι θυμόμαστε πως οι προηγούμενοι μνημονιακοί πρωθυπουργοί, για κάθε νόμο που ψήφιζαν, για κάθε μέτρο που έπαιρναν, έχαναν και καμιά δεκαριά βουλευτές και στο τέλος τα κόμματα τους συρρικνώθηκαν στα επίπεδα που τα βλέπουμε σήμερα.

Κόβει συντάξεις, επιδόματα, μισθούς, επιβάλλει συνεχώς νέους φόρους, παραδίδει τη δημόσια περιουσία στους ξένους για 99 χρόνια κι όλα αυτά γίνονται με  μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία μπετόν αρμέ, ωσάν να πρόκειται για εφαρμογή του προεκλογικού τους προγράμματος.

 Εξ ου και το μέλι που στάζει από τα χείλη του Ντάιζελμπλουμ και των άλλων αξιωματούχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης.

Και μπορεί εσχάτως έξω να πάμε καλά, ουδείς όμως μπορεί να ισχυριστεί το ίδιο και για το εσωτερικό της  χώρας, καθώς αυτό που διαπιστώνουμε όλοι καθημερινά, είναι  η ξέφρενη φτωχοποίηση των Ελλήνων, η ανελέητη υπερχρέωση των πολιτών από νέους φόρους και εισφορές χωρίς όμως να πιάνονται και οι στόχοι καθώς εξαντλήθηκε προ πολλού η φοροδοτική δυνατότητα των υπόχρεων και η γιγάντωση της απαισιοδοξίας για το αύριο. 

Μια άλλη σημαντική πτυχή της εσωτερικής κακοδαιμονίας, είναι και ο θρυμματισμός του  τελευταίου αφηγήματος της κυβέρνησης περί φιλεπενδυτικού  κλίματος,  με ουρές επενδυτών που σπεύδουν να ρίξουν τα λεφτά τους στο νέο Ελντοράντο που προέκυψε  στη χρεοκοπημένη Ελλάδα.

Όσο και να προσπαθούν όμως με λόγια να αποδείξουν πόσο πολύ θέλουν τις επενδύσεις και την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα, ένα σημαντικό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και μέσα στην κοινοβουλευτική  ομάδα, δεν ξεχνά τις ρίζες του και τα συνθήματα με τα οποία έφθασαν μέχρι την εξουσία.

Η αγαπημένη τους λέξη, το όχι, σε ο,τιδήποτε αναπτυξιακό και σύγχρονο πάει να γίνει σ΄ αυτό τον τόπο, επανέρχεται σε κρίσιμες στιγμές για κρίσιμες αποφάσεις και τινάζει τα πάντα στον αέρα.

Άνθρωποι βολεμένοι πίσω από μόνιμες δημόσιες καλοπληρωμένες θέσεις, μέσα από συλλόγους και οργανώσεις που για ψύλλου πήδημα προσφεύγουν στο ΣτΕ και στα αστικά δικαστήρια, μπλοκάρουν επενδύσεις οι οποίες και φόρους σημαντικούς θα προσφέρουν στα αδειανά δημόσια ταμεία αλλά  και θέσεις εργασίας θα προσφέρουν στην εργασιακή Σαχάρα που μας έχει προκύψει από τα μνημόνια. 

Το πολύπαθο Ελληνικό που 17 χρόνια μετά τη μετακόμιση του αεροδρομίου στα Σπάτα παραμένει εγκαταλειμμένο ,δεν είναι η μόνη επένδυση που καρκινοβατεί στην ελληνική γραφειοκρατία και στο δαίδαλο της ελληνικής δικαιοσύνης. Υπάρχουν δεξκάδες άλλες επενδύσεις που παραμένουν στα χαρτιά και κυνηγούν δικαστικές αποφάσεις. Ειδικά για το ελληνικό όμως, έχω μια  αφελή απορία . Άραγε, όλα αυτά τα χρόνια, ποιος εμπόδιζε τους αρχαιολόγους να πάρουν τη σκαπάνη τους και να βγάλουν στο φως τα ευρήματα τους που  τώρα εικάζουν  ότι βρίσκονται κάτω από λόφους και από το διάδρομο προσγειώσεων, οπότε θα είχαν και χειροπιαστά επιχειρήματα;

 Η κατάσταση λοιπόν εσωτερικά, είναι εκτός ελέγχου και η κυβέρνηση  δεν πρόκειται να εισπράξει εύσημα  ούτε καν από τους δικούς της. Κι αυτό γιατί ο Καρανίκας που στέλνει στα τσακίδια τις επενδύσεις, δεν είναι ο μόνος. Υπάρχουν πολλοί Καρανίκες τρυπωμένοι στον κρατικό μηχανισμό που μπορούν με τις ενέργειες τους, να στείλουν κυριολεκτικά τους επενδυτές στα τσακίδια, αν στο μεταξύ δεν τους στείλει στα τσακίδια ο ίδιος ο πρωθυπουργός που κόπτεται για  επενδύσεις και ανάπτυξη. Διαφορετικά μας περιμένουν  μνημόνια μέχρι να βγάλει ο ήλιος κέρατα!