Περηφανεύονται αντί να ντρέπονται

Αυτό όχι μόνο δεν το ακούσαμε, αλλά έκπληκτοι είδαμε να δικαιολογούν τις πράξεις τους λέγοντας πως δήθεν όλη η διάλυση της μεσαίας τάξης έγινε για να βοηθηθούν οι φτωχότεροι!
Φαντάζομαι, σε επόμενη φάση θα ομολογήσουν πως ούτε τους φτωχότερους βοήθησαν, αφού οι οριζόντιες πολιτικές τους με φορολογική αφαίμαξη χωρίς διακρίσεις κατέστησαν τους φτωχούς φτωχότερους σε σημείο που τα ψίχουλα, μέσω κοινωνικού επιδόματος που επιχειρούν να επιστρέψουν, να είναι υποπολλαπλάσια όσων έχουν κοπεί από αυτούς τους φτωχούς πολίτες.

Οπως, φαντάζομαι, δεν θα έχουν κανένα επιχείρημα για να διαψεύσουν τους αμείλικτους αριθμούς, που διαπιστώνουν ότι οι πολίτες που συναθροίζονται σ’ αυτούς που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας έχουν σχεδόν διπλασιαστεί στα τρία τελευταία χρόνια. Αν στόχος της αριστερής τους πολιτικής ήταν να εξισώσουν τους Ελληνες διά της αναγκαστικής φτωχοποίησης όλων, ε, τότε μπορούν να επαίρονται για την επιτυχία τους.

Σε καμιά περίπτωση όμως δεν μπορούν να ισχυριστούν πως ό,τι έγινε έγινε και πως από δω και πέρα δεν έχει παρακάτω. Και πώς να το κάνουν, αν και το θράσος τους δεν γνωρίζει όρια, όταν οι ίδιοι με τις υπογραφές τους έχουν ναρκοθετήσει όχι μόνο τα χρόνια της θητείας τους, αλλά και τα πολλά επόμενα. Και δεν είναι μόνο τα πλεονάσματα ύψους 3,5% που είναι υποχρεωμένη να παραγάγει η χώρα μέχρι και το 2022, κι αυτά ως γνωστόν δεν επιτυγχάνονται με μαγικά ραβδάκια, αλλά με φόρους, φόρους και ξανά φόρους, όπως και τα υπερπλεονάσματα που πέτυχαν το 2016 και το 2017, αλλά με σαφώς μικρότερους στόχους, και όχι το ανέφικτο 3,5%.

Οι Τσακαλώτος - Χουλιαράκης, αλλά και ο προϊστάμενός τους πρωθυπουργός ξεχνούν να αναφερθούν στο τι περιμένει τα ευάλωτα στρώματα της κοινωνίας -για τα οποία δήθεν κόπτονται- από την 1η/1/2019, όταν θα τεθούν σε εφαρμογή οι συμφωνίες που οι ίδιοι υπέγραψαν και νομοθέτησαν με την κουτοπονηριά «μέχρι τότε ποιος ζει, ποιος πεθαίνει». 
Κουτοπονηριά γιατί μέχρι τότε μπορεί κάποιος άλλος να βρεθεί στη θέση τους για να αντιμετωπίσει τη λαϊκή οργή, όταν το αφορολόγητο θα πέσει στα 5.600 ευρώ και θα παρακρατούνται φόροι ακόμα και από αυτούς που καλούνται να ζήσουν με 450 ευρώ τον μήνα - είτε αυτοί είναι εργαζόμενοι με οικογένειες, είτε συνταξιούχοι. Κουτοπονηριά γιατί ευελπιστούν πως κάποιοι άλλοι θα χρεωθούν τις νέες περικοπές που θα επέλθουν στις συντάξεις -μεσοσταθμικά 22%- μέσω της προσωπικής διαφοράς από το 2019, αν και ο νόμος έχει το ονοματεπώνυμο του Κατρούγκαλου και ψηφίστηκε από τη σημερινή κυβερνητική πλειοψηφία των 153.

Οχι, λοιπόν, δεν έχουν κανένα δικαίωμα να επαίρονται για το παραμικρό. Μόνο να απολογούνται. Κι αυτό το παραμύθι ότι η χώρα επιστρέφει στην κανονικότητα και πως τον Αύγουστο του 2018 βγαίνουμε από τα μνημόνια δεν περνάει ούτε στα μικρά παιδιά. Ποια έξοδος και πράσινα άλογα;

Οταν τα μνημόνια έχουν υποθηκευμένη τη χώρα εις το διηνεκές, όταν περίπτωση καθαρής εξόδου στις αγορές δεν υφίσταται και όταν, όπως την τελευταία εβδομάδα, μας προετοιμάζουν οι εκπρόσωποι των δανειστών για τη μετονομασία του 4ου μνημονίου σε «υβριδικό πρόγραμμα στήριξης» με αυξημένη εποπτεία και αυστηρή τήρηση όλων των δεσμεύσεων που υπήρχαν σε όλα τα προηγούμενα μνημόνια, είναι πρόκληση για το κοινό αίσθημα να πανηγυρίζουν για την επιτυχία τους. 

Η εξόντωση των πάντων με την αναγκαστική χρεοκοπία των νοικοκυριών (για βιοτικό επίπεδο έχουμε πάψει από καιρό να συζητούμε) προκειμένου να υπηρετηθούν οι παράλογοι φορολογικοί στόχοι που επέλεξε η κυβέρνηση Τσίπρα και όχι οι δανειστές για μια παράταση παραμονής τους στην εξουσία δεν είναι για να περηφανεύονται, αλλά για να ψάχνουν τρύπα να κρυφτούν.