Οι Φαρισαίοι βγάζουν στο σφυρί την κοινή λογική

Κρύβει μικρά και μεγάλα δράματα τα οποία επιχειρούν  επαγγελματικά να καπηλευθούν, λαϊκιστές πολιτικοί και δημοσιολόγοι όπως επίσης κρύβει και στρατηγικούς κακοπληρωτές και προκλητικά αδιάφορους, στις επίμονες προσπάθειες των τραπεζών για συνεργασία.

Καλό λοιπόν θαρρώ είναι, να ειπωθούν κάποιες αλήθειες, τις οποίες αποφεύγουν για ευνόητους λόγους όλοι αυτοί που ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα και υψώνουν τα πανό με συνθήματα του τύπου “κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη”.

-Τα πάσης φύσεως κόκκινα δάνεια στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, -το οποίο να θυμίσω πως αν ακόμα υφίσταται , είναι επειδή όλοι εμείς οι φορολογούμενοι το κρατήσαμε όρθιο με τις ανακεφαλαιοποιήσεις μέσω των φόρων μας και το δημόσιο χρέος που φορτωθήκαμε- ξεπερνούν τα 104 δισ. ευρώ. Άλλα τόσα και περισσότερα, είναι τα δάνεια των συνεπών δανειοληπτών που παρ' όλες τις δυσκολίες που κι αυτοί περνούν, φροντίζουν να είναι ενήμεροι κι ας ενδεχομένως κόβουν  ακόμα και από τα είδη πρώτης ανάγκης.

-Στην παρούσα φάση, οι τράπεζες  προχωρούν σε πλειστηριασμούς ακινήτων  που δεν είναι πρώτης κατοικίας αλλά επιχειρηματικά δάνεια ή εξοχικές κατοικίες.

-Η τιμή εκκίνησης  των πλειστηριασμών είναι συνήθως πολύ μικρότερη από το υπόλοιπο του δανείου και ακόμα κι αν ο πλειστηριασμός  καταστεί γόνιμος και πάλι ο επισπεύδων ή οι επισπεύδοντες δεν πρόκειται να καλύψουν τη ζημιά τους.

-Οι τράπεζες έχουν δεσμευτεί πως μέχρι το τέλος του χρόνου δεν πρόκειται να προχωρήσουν σε πλειστηριασμούς πρώτων κατοικιών αντικειμενικής αξίας κάτω από 300.000.

-Τι θα γίνει στη συνέχεια κι αν οι αντικειμενικές μειωθούν ώστε να προσεγγίσουν τις εμπορικές, μένει να το δούμε αν και έχει προαναγγελθεί από την κυβέρνηση.

-Τα μικρά ακίνητα που βλέπουμε στους πίνακες πλειστηριασμών, δεν είναι πρώτες κατοικίες αλλά δεύτερες ή τρίτες κατοικίες πάνω στις οποίες είχαν εγγράψει υποθήκες επαγγελματικών και επιχειρηματικών δανείων, αφού πρώτα είχαν προφανώς φροντίσει να μεταβιβάσουν σε άλλο όνομα την κύρια κατοικία τους ή κάποια άλλα ακίνητα τους.

-Πριν προχωρήσει μια τράπεζα σε αναγκαστική εκτέλεση επί χρόνια προσπαθεί να  βρει μια συμβιβαστική ρύθμιση ώστε να μπορεί ο οφειλέτης με βάση τη σημερινή οικονομική του κατάσταση, να πληρώνει έστω ένα μικρό ποσό για να περάσει το δάνειο του, στην κατηγορία του ρυθμισμένου και εξυπηρετούμενου.

-Για να φθάσει ένα δάνειο στην τελική πράξη του πλειστηριασμού σημαίνει ότι όλες οι προηγούμενες προσπάθειες ήταν ατελέσφορες και ο οφειλέτης ή δεν είχε καμιά δυνατότητα ή ξέγραψε το ακίνητο του.

-Οι δανειστές επιμένουν στο ξεμπλοκάρισμα των πλειστηριασμών όχι γιατί είναι ανάλγητοι και εκδικητικοί αλλά για να προστατευθούν οι τράπεζες  της χώρας αφού σε διαφορετική περίπτωση πρέπει  αυτές να πάρουν μεγαλύτερες προβλέψεις χασούρας που όμως δεν το επιτρέπει η κεφαλαιακή τους κατάσταση και μοιραία θα χρειαστούν ξανά νέα κεφάλαια.

-Νέα κεφάλαια όμως δεν υπάρχουν ούτε από τον ESM  ούτε από τους ιδιώτες μετόχους και άρα ο κίνδυνος κατάρρευσης κάποιων συστημικών τραπεζών ορατός.

-Και τι θα σήμαινε μια τέτοια κατάρρευση; Κατάρρευση ξανά όλης της εύθραυστης ελληνικής οικονομίας.

Επομένως τι είναι προτιμότερο; Να πάμε όλοι μαζί ξανά στον πάτο προκειμένου να γλιτώσει τη βίλα του ή το ακίνητο του εκείνος ο επιχειρηματίας ο οποίος καλώς ή κακώς( αυτό είναι μια άλλη συζήτηση)  έπεσε έξω ή να αφήσουμε να λειτουργήσουν οι νόμοι περί αναγκαστικής εκτέλεσης όπως ίσχυε πάντα και τότε που δεν είχαμε οικονομική κρίση;

Την ίδια στιγμή που οι ευαίσθητοι των συλλογικοτήτων, οι Λαφαζάνηδες και οι Ζωές, σηκώνουν τα λάβαρα της επανάστασης, θυμίζοντας παράλληλα πως  τα ίδια συνθήματα που φωνάζουν σήμερα, πριν τρία χρόνια τα φώναζαν μαζί με τον Τσίπρα και την παρέα  του, δεν βλέπουμε καμιά ακτιβίστικη ενέργεια έξω από το υπουργείο οικονομικών ή τα γραφεία των ασφαλιστικών ταμείων. Μήπως τους διαφεύγει πως πλειστηριασμούς και μάλιστα με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς συμβιβαστικές προτάσεις κάνει κάθε μέρα το Δημόσιο και τα ταμεία;

 Ή μήπως τους διαφεύγει πως  σε καθημερινή βάση, δεσμεύονται από την εφορία 6.000 τραπεζικοί λογαριασμοί; Κι αλίμονο σε όσους δεν πρόλαβαν να ορίσουν κάποιο λογαριασμό τους ως ακατάσχετο. Με ένα πάτημα του κουμπιού, αδειάζουν και κανείς δεν νοιάζεται αν αυτός ο λογαριασμός  έχει μέσα λεφτά κάποιου συνδικαιούχου, της μαμάς του μπαμπά ή του παππού που είχε κάποιες οικονομίες για μια δύσκολη ώρα για γιατρούς.

 Γι αυτό λοιπόν φρονώ, πως το ευκολότερο πράγμα είναι προσχωρήσει κανείς στη λογική των λαϊκιστών ρητόρων και λωποδυτών που ψαρεύουν ψήφους στη θάλασσα της άγνοιας του ευρέως ακροατηρίου. Το δύσκολο είναι  να προσχωρήσει κανείς στον ωμό ρεαλισμό γιατί αυτός απαιτεί  γνώση, ενημέρωση ,ορθολογισμό , κρίση και ευρύτητα πνεύματος. Κι αυτά  τα στοιχεία ως γνωστόν είναι είδος εν ανεπαρκεία στη σημερινή κοινωνία