Πηδάλιο έχουμε, μηχανή δεν έχουμε!

Τα πυκνά σύννεφα που έχουν μαζευτεί στη γειτονιά μας και τα παιχνίδια πολέμου που εξυφαίνονται από τους ισχυρούς του πλανήτη, με αφορμή τα χημικά στην Ντούμα της Συρίας, δεν ξέρω πώς μπορούν να διαλυθούν, καθώς η λογική και η ψυχραιμία από κάποιους ηγέτες που εμπλέκονται στη νέα αυτή κρίση δεν είναι δεδομένες. Αυτό που ξέρω, όμως, είναι ότι η χώρα μας, λες και δεν της έφταναν τα δικά της δεινά, έχει να αντιμετωπίσει πλέον και παράπλευρες απώλειες που προφανώς δεν είχε υπολογίσει
.
Και οι αστάθμητοι παράγοντες αυξάνονται πλέον συνεχώς και ουδείς μπορεί τούτη την ώρα να προβλέψει τις συνέπειες μιας νέας ανάφλεξης στη Συρία, με συμμετοχή μάλιστα από τη μια των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της Γαλλίας και από την άλλη της Ρωσίας. Αρκεί να αναφέρουμε ότι και μόνο με τις απειλές μέσω Twitter ενός χτυπήματος στον Ασαντ από τον Τραμπ οι αγορές υπέστησαν σοκ, η δε τιμή του πετρελαίου πήρε την ανιούσα. Φανταστείτε να πατηθεί και το κουμπί ενός πυραύλου!

Αυτό δε που θεωρείται βέβαιο είναι ότι, ακόμα κι αν αποφευχθεί το τρελό σενάριο, οι προσφυγικές ροές προς τη χώρα μας θα αυξηθούν, χωρίς κανείς να μπορεί να υποστηρίξει ότι υπάρχουν αντοχές στο σύστημα υποδοχής εκ μέρους της Ελλάδας.

Και δεν είναι μόνο το Συριακό. Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και η κλιμάκωση των τουρκικών προκλήσεων και απειλών είναι ένα εξίσου σοβαρό και επικίνδυνο γεγονός που παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις εν όψει της έναρξης της τουριστικής περιόδου, στην οποία τόσα έχουμε στηρίξει ως εθνική οικονομία.

Ολοι απευχόμαστε τα χειρότερα, αλλά, από την άλλη, η σημερινή ρευστή κατάσταση αποτελεί και ένα καλό μάθημα για την κυβερνητική έπαρση και τον τρόπο που θεωρεί ότι έχει δρομολογήσει την ελληνική οικονομία για την έξοδο από τα μνημόνια. Επένδυσε και επενδύει στην προοπτική της καθαρής εξόδου στις αγορές απαξιώνοντας το χέρι βοηθείας που τείνουν οι δανειστές, σαν να γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον τις αγορές. Τις αγορές, δηλαδή τα funds που κατέχουν το χρήμα, τις οποίες πάντα μισούσε, ουδέποτε κατάλαβε τον τρόπο λειτουργίας τους, αλλά ούτε και με ποιον τρόπο αυτές εμπιστεύονται ή δεν εμπιστεύονται τα λεφτά τους. Και να πει κανείς ότι η χώρα έχει καταφέρει να επιδείξει σημαντικά επιτεύγματα στην ανάπτυξη, στη δημοσιονομική λειτουργία, στις επενδύσεις, στα πλεονάσματα που δεν είναι αποτέλεσμα βαριάς φορολόγησης, στην ανταγωνιστικότητα, στο κλίμα εμπιστοσύνης κ.λπ., πάει και έρχεται να ελπίζεις ότι οι αγορές θα σε στηρίξουν χωρίς ληστρικά επιτόκια.

Οταν όμως η διαφημιζόμενη ανάκαμψη είναι εκ των πραγμάτων αναιμική και εύθραυστη, τότε επόμενο να θεωρούμαστε ως χώρα υψηλού ρίσκου ελλείψει διεθνών εγγυήσεων, οι οποίες ναι μεν μας προσφέρονται, πλην όμως με ιδιότυπο μικρομεγαλισμό και ιδεολογικές αγκυλώσεις που έχουν τη βάση τους στο στενό κομματικό συμφέρον αρνείται να τις αποδεχτεί η κυβέρνηση.
Μόνο φιέστες και παράτες δεν ετοιμάζουν για την έξοδο από τα προγράμματα στήριξης, τη στιγμή που και τα μικρά παιδιά γνωρίζουν ότι η λήξη του προγράμματος είναι απλώς η λήξη της χρηματοδότησης και όχι των υποχρεώσεων έναντι των προηγούμενων δανείων.

Σε φουρτουνιασμένη θάλασσα δεν βγαίνεις με χιλιομπαλωμένο σκαρί που με το ζόρι επιπλέει απλώς γιατί ο καπετάνιος θεωρεί εαυτόν θαλασσόλυκο.

Τα μέτωπα που έχει μπροστά της ανοιχτά η χώρα πολλά και το ζητούμενο είναι να μην μπούμε ξανά σε μεγαλύτερες περιπέτειες. Αν δεν το καταλάβουν αυτοί που έχουν την ευθύνη στα χέρια τους, τότε οι μέρες και οι μήνες που ακολουθούν θα είναι νέος Γολγοθάς για όλους μας.