Κυνηγούν το όνειρο για ένα τζακ ποτ

Κρίνοντας από την πυκνότητα των εν εξελίξει γεγονότων, η έκβαση των οποίων θα κριθεί μέσα στον τρέχοντα μήνα, πολύ φοβούμαι ότι ο φετινός Ιούνιος θα είναι σημαδιακός τόσο για τη χώρα όσο και για το πολιτικό μέλλον του Τσίπρα. Πολύς ο απλωμένος τραχανάς και δεν ξέρω αν στο τέλος θα σωθεί κάτι και τι.

Πρώτο και κύριο είναι το θέμα με τα Σκόπια, με τις εξελίξεις να τρέχουν την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές. Η κυβέρνηση έβαλε ένα στοίχημα με τον εαυτό της, να λύσει το θέμα προφανώς κατόπιν εξωγενών ισχυρών πιέσεων χωρίς όμως ανταλλάγματα (τουλάχιστον εμφανών) και με το 70% του ελληνικού λαού απέναντί της. Οι ίδιοι κυνικά ομολογούν ότι το 70% δεν τους ενδιαφέρει, γιατί ούτως ή άλλως δεν τους ψηφίζει. Τους ενδιαφέρει το υπόλοιπο 30% ελπίζοντας να το πείσουν για την ορθότητα των αποφάσεων και ενεργειών τους! Αυτό κι αν είναι δημοκρατία!

Πάντως, κάποιοι ορθολογιστές μέσα από το κυβερνητικό στρατόπεδο δεν κρύβουν ότι αυτό που στο βάθος θέλουν, αφού έδωσαν την καλή εικόνα στους ξένους πάτρωνες, με τις υποχωρήσεις που έκαναν στις διαπραγματεύσεις, είναι να κολλήσει τελικά το θέμα από την απέναντι πλευρά. Κερδισμένοι ή χαμένοι από την όλη υπόθεση θα φανεί όταν θα γίνει ταμείο μπροστά στις κάλπες.

Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα, το οποίο με κάποιον τρόπο θα λυθεί μέσα στον μήνα, είναι οι όροι της μεταμνημονιακής περιόδου, ο τρόπος εξόδου στις αγορές αλλά και η ρύθμιση του χρέους.

Οι οιωνοί και τα πρώτα σημάδια σε αυτό το δυνατό τζαρτζάρισμα της κυβέρνησης με τους δανειστές δεν είναι και οι καλύτεροι. Ηδη για το χρέος δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια σοβαρή προοπτική που να το καθιστά βιώσιμο και να ελαφρύνει τις υποχρεώσεις της χώρας.

Οι πιέσεις του ΔΝΤ βρίσκουν σθεναρή αντίσταση από τους Γερμανούς και τους συνοδοιπόρους τους και πλέον ο ρόλος του ΔΝΤ στη μεταμνημονιακή εποχή οδηγείται σε αυτόν του τεχνικού συμβούλου. Η δε έκθεση που θα συντάξει για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, την οποία λαμβάνουν σοβαρά υπόψη οι αγορές, το πιθανότερο θα είναι αρνητική, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το όνειρο της καθαρής εξόδου χωρίς προληπτική γραμμή στήριξης.

Το τρίτο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, είναι η όξυνση των προκλήσεων από την Τουρκία και μακάρι οι προκλήσεις να μείνουν μόνο στο λεκτικό επίπεδο.
Ο Τούρκος πρόεδρος, όσο θα πλησιάζουμε στην ημερομηνία των εκλογών τους, θα μετέλθει όλα τα μέσα προκειμένου να πείσει τους ψηφοφόρους του πόσο μεγάλος ηγέτης είναι και πόσο ισχυρή είναι η χώρα του. Ενας ηγέτης που δεν φείδεται προκλήσεων προς χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Γαλλία κ.λπ. θα χαριστεί στην Ελλάδα;

Μας θεωρεί τον ευκολότερο στόχο για τη δημιουργία έντασης που θα μετουσιωθεί σε ψήφους. Τη μια με τους 8 στρατιωτικούς που πέρασαν στην Ελλάδα και τους οποίους απειλεί ότι θα έρθει να τους πακετάρει και να τους παραδώσει στην τουρκική Δικαιοσύνη, την άλλη με τις ασκήσεις στο Αιγαίο και τις καθημερινές εναέριες παραβιάσεις του εθνικού μας χώρου, την τρίτη με τις βραχονησίδες και την τέταρτη με τις έρευνες για πετρέλαιο και φυσικό αέριο και τις απειλές προς την ελληνική πλευρά, πολύ φοβούμαι ότι δεν θα αργήσει να προκληθεί ένα σοβαρότερο επεισόδιο με ερωτηματικό για τις διαστάσεις που μπορεί να πάρει.

Μακάρι οι εξελίξεις να είναι τέτοιες που στο τέλος να μείνουμε μόνο με τους φόβους μας. Αλλά και μόνο η υπαναχώρηση του Ερντογάν στη συμφωνία της επαναπροώθησης των προσφύγων από μόνη της δημιουργεί τεράστιο πρόβλημα στη χώρα μας, καθώς δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε τους ήδη υπεράριθμους πρόσφυγες που έχουν περάσει στην ελληνική επικράτεια. Φανταστείτε να τους αφήσει εντελώς ελεύθερους από απέναντι, και μάλιστα στην έναρξη της τουριστικής περιόδου.

Με άλλα λόγια, τις υπόλοιπες ημέρες του Ιουνίου η κυβέρνηση κυνηγά και ελπίζει να της κάτσει τζακ ποτ. Πόσες ελπίδες έχει; Ε, περίπου όσες και οι παίκτες του Τζόκερ. Κι αν της κάτσει, ποιος την πιάνει...