Καλώς όρισες, κανονικότητα!

Σε άλλες, δε, συναντήσεις του στη Νέα Υόρκη με μεγάλους διεθνείς οίκους κάλεσε τη διεθνή οικονομική κοινότητα να προσέλθει για παραγωγικές επενδύσεις στην Ελλάδα γιατί τώρα υπάρχουν πραγματικά ευκαιρίες και εχέγγυα. Δεν ξέρω αν αυτά τα πίστευε ή εντάσσονται είτε σε μια προσπάθεια εξωραϊσμού της πραγματικότητας είτε σε αυτές τις μικρές υπερβολές που λένε οι ηγέτες με στόχο την προβολή της χώρας τους στα μάτια των ξένων, οπότε είναι και δικαιολογημένα.

Αυτό που ξέρω, όμως, όπως το ξέρουν πολύ καλύτερα οι ξένοι κεφαλαιοκράτες ,οι οποίοι μας έχουν διαρκώς στο μικροσκόπιο, είναι ότι οι θεμιτές επιθυμίες ενός ηγέτη δεν συμπίπτουν πάντα με την πραγματικότητα. Ξέρουν κι αυτοί, όπως κι εμείς, ότι για να επανέλθει μια στοιχειώδης κανονικότητα στη χώρα και στις ζωές των πολιτών υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα καταφέρουμε βιολογικά να φτάσουμε όλοι στο τέρμα.

Καλή και ευπρόσδεκτη η απελευθέρωση στις αναλήψεις από τις τράπεζες μετά από τρία χρόνια, αλλά για τους περισσότερους από εμάς αυτό πλέον είναι δώρο άδωρον, καθώς οι αποταμιεύσεις που υπήρχαν πριν από τρία χρόνια για πολλούς συμπολίτες μας έχουν πλέον εξαϋλωθεί από φόρους, εισφορές, απώλεια εισοδημάτων, μισθών, συντάξεων και κατασχέσεις λογαριασμών. Οι έχοντες πλέον είναι λίγοι σε σχέση με μερικά χρόνια πριν και οι έχοντες πολλά ούτως ή άλλως είχαν κάνει τα κουμάντα τους από πριν και στην ουσία δεν κατάλαβαν τίποτα από τα capital controls.

Κανονικότητα, όπως τουλάχιστον την είχαμε μάθει τα προηγούμενα χρόνια, είναι να υπάρχουν δουλειές με ικανοποιητικούς μισθούς (τότε που τους είχαμε δεν το εκτιμούσαμε και κάναμε απεργίες για ακόμα περισσότερα) και να πληρώνονται στην ώρα τους.

Κανονικότητα είναι να έχουν όλοι οι άνθρωποι πλήρη απασχόληση. Κανονικότητα είναι να πληρώνεις φόρους και εισφορές όπως και οι άλλοι λαοί της Ευρώπης και όχι το 60%-65% του μισθού να πηγαίνει σε τέτοιες υποχρεώσεις.

Κανονικότητα ήταν τότε που η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών, αν μη τι άλλο, δεν έκανε εκπτώσεις στα βασικά είδη διατροφής.

Κανονικότητα ήταν τότε που αν τύχαινε και χρειαζόσουν τις υπηρεσίες δημόσιας υγείας δεν έφερνες από το σπίτι σου γάζες και σεντόνια (και ας γκρινιάζαμε για τα ράντζα).

Κανονικότητα ήταν τότε που μπορούσαμε να πάμε διακοπές (όχι με διακοποδάνεια) μερικές μέρες τον χρόνο, να κάνουμε κάποια εκδρομή, να βγούμε μια στο τόσο με φίλους έξω.

Κανονικότητα ήταν τότε που μπορούσαμε να προσδοκούμε σε μια αξιοπρεπή σύνταξη όταν θα τελειώσει ο εργασιακός μας βίος - έστω και μετά 35 ή και 40 χρόνια.

Κανονικότητα ήταν τότε που μπορούσαμε να στηρίξουμε τα παιδιά μας στις σπουδές τους και στα πρώτα τους επαγγελματικά βήματα, όπως άλλωστε έκαναν και οι δικοί μας γονείς.

Κανονικότητα ήταν τότε που στοιχειωδώς μπορούσαμε να εκπληρώνουμε τις κοινωνικές μας υποχρεώσεις.

Κανονικότητα ήταν τότε που μπορούσαμε να προγραμματίζουμε τις ζωές μας και η εργατικότητα με τη δημιουργικότητα έφερναν την προκοπή.

Σήμερα, τι απ’ όλα αυτά υπάρχει ώστε να μπορεί οιοσδήποτε πολιτικάντης να επαίρεται ότι τα κατάφερε, μας έσωσε και μας ξαναγύρισε στην κανονικότητα;

Εκτός και αν θεωρείται μεγάλη επιτυχία που μας εξίσωσε όλους στη φτώχεια και στην ανέχεια.

Εκτός και αν θεωρείται επιτυχία ότι πλέον υπάρχει στη χώρα άφθονο και πολύ φθηνό εργατοϋπαλληλικό δυναμικό και γι’ αυτό την παρουσιάζει ως ευκαιρία στους δυνητικούς επενδυτές. Ξεχνά όμως πως αυτοί κοιτάνε και τη φορολογία και τη γραφειοκρατία και το γενικότερο επιχειρηματικό περιβάλλον, αλλά και τον τρόπο λειτουργίας της Δικαιοσύνης. Και σε αυτά οι ανταγωνιστές μας βρίσκονται σε πολύ πλεονεκτικότερη θέση.