Η ανακύκλωση της μιζέριας

Από τον κανόνα αυτό δεν μπόρεσε να ξεφύγει και η παρούσα κυβέρνηση, που διανύει τη δική της προεκλογική περίοδο, η οποία δεν μπορεί να είναι μακρά, με μπαράζ παροχών και ενεργειών που θεωρεί ότι μπορούν να αλλάξουν την ατζέντα και να ξεχάσουν οι ψηφοφόροι όσα υπέστησαν από την πολιτική της τα προηγούμενα χρόνια.

Επιστροφές επιδομάτων που έχουν κριθεί από τα δικαστήρια αλλά μέχρι τώρα τις αγνοούσαν επιδεικτικά, προσλήψεις (κατά κανόνα ημετέρων) απ’ άκρου εις άκρον της χώρας, νομοθετήσεις φωτογραφικές για συγκεκριμένες ομάδες του πληθυσμού, κοινωνικά μερίσματα, προγράμματα ΕΣΠΑ για χιλιάδες επαγγελματίες, επιστροφές φόρων που εκκρεμούσαν για μήνες, πληρωμένα προγράμματα απασχόλησης από τον ΟΑΕΔ και φυσικά μη περικοπή των συντάξεων.

Καλά και άγια όλα αυτά και ποιος αλίμονο μπορεί να είναι αντίθετος, γνωρίζοντας τη δραματική κατάσταση της πλειονότητας των συμπολιτών μας από την πολύχρονη κρίση και τα μνημόνια.
Ωστόσο, μια κινέζικη παροιμία λέει ότι είναι καλύτερο να μάθεις κάποιον πεινασμένο να ψαρεύει από το να δώσεις μια φορά ένα ψάρι. Κι αυτή η σοφή παροιμία θα έπρεπε μετά από όσα έχουμε υποστεί να είναι μια εθνική και όχι μόνο κυβερνητική επιλογή.

Μήπως από την κρίση βγήκαμε ισχυρότεροι και δεν το πήραμε χαμπάρι; Μήπως το δημοσιονομικό πλεόνασμα είναι τέτοιο που αρκεί για όλους; Μήπως οι κίνδυνοι εκτροχιασμού της οικονομίας μας εκλείπουν διά παντός;
Δυστυχώς όχι. Η έξοδος από τα μνημόνια δεν μας πέρασε σε κάποιον παράδεισο. Μας έδωσαν μια περίοδο χάριτος περίπου 2 ετών για να μην αναγκαστούμε να βγούμε σώνει και καλά στις αγορές για δανεικά και παράλληλα μας φόρεσαν έναν στενό κορσέ με υπερβολικά πλεονάσματα για πολλά-πολλά χρόνια και στην ουσία δεν μας αφήνουν κανένα περιθώριο να πάρουμε ανάσα.

Η βαρύτατη υπερφορολόγηση αλλά και τα διάφορα τρικ όπως η καθυστέρηση στην έκδοση νέων συντάξεων και στην πληρωμή των προμηθευτών του Δημοσίου, η περικοπή του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων κ.λπ. δημιούργησαν ένα ματωμένο υπερπλεόνασμα. Το οποίο δεν ξέρουμε ακόμα πόσο ακριβώς θα είναι, πλην όμως η κυβέρνηση αποφάσισε από τώρα πώς θα το μοιράσει, με τη λογική να δώσουμε ένα ψάρι στους πεινασμένους και όχι να δημιουργήσουμε ευκαιρίες στην οικονομία της χώρας να πάρει μπροστά ώστε αργότερα όλοι να δικαιούμαστε περισσότερα.

Ετσι, τα αντίμετρα και οι περίφημες εξαγγελίες για μείωση του ΕΝΦΙΑ, των φορολογικών συντελεστών των επιχειρήσεων αλλά και των φυσικών προσώπων, της εισφοράς αλληλεγγύης και των εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία, η ενίσχυση των δημοσίων επενδύσεων, τα κίνητρα για νέες επενδύσεις και για προσλήψεις στις επιχειρήσεις κ.λπ. θυσιάζονται στον βωμό του προεκλογικού αγώνα.

Τη στιγμή που τα μαύρα σύννεφα στο διεθνές περιβάλλον πυκνώνουν και όλοι στοιχηματίζουν για τον χρόνο της νέας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Τη στιγμή που οι ισορροπίες μέσα στην Ε.Ε έχουν γίνει επικίνδυνα εύθραυστες, καθώς μέρα με τη μέρα σηκώνουν κεφάλι οι λαϊκιστικές και ακροδεξιές δυνάμεις που απειλούν με διάλυση ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Τη στιγμή που ξεμένουμε από συμμάχους και φίλους σε οικονομικό επίπεδο και όλοι χτυπούν καμπανάκι ότι το πρώτο θύμα μιας παγκόσμιας οικονομικής ανατάραξης θα είμαστε και πάλι εμείς.

Αυτή λοιπόν τη στιγμή, αντί να θωρακιζόμαστε όσο περισσότερο γίνεται με επενδύσεις, θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας, η κυβέρνηση επιλέγει τον εύκολο δρόμο του δόγματος «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα» το οποίο τόσο ακριβά πληρώσαμε ως χώρα και ως κοινωνία τα προηγούμενα χρόνια. Μια λογική αναδιανομής του όποιου πλούτου απόμεινε στη χώρα και εξίσωσης των πάντων στη μιζέρια και στην ανακύκλωσή της χωρίς καμιά προοπτική πραγματικής ανάπτυξης που θα μεγαλώνει την πίτα του ΑΕΠ.