Ενας Γουάτσα δεν φέρνει την άνοιξη

Είναι, πάντως, σαφές ότι το κάνει για να στηρίξει τις επενδύσεις του, γιατί ούτε άγιος είναι, ούτε φιλέλληνας, με την αγνή έννοια του όρου. Ο άνθρωπος διαχειρίζεται τα δισεκατομμύρια του fund που έχει έναν και μόνο σκοπό: το κέρδος για τους μετόχους που του εμπιστεύτηκαν τα λεφτά τους.

Ποια είναι, όμως, η αλήθεια; Εχει όντως γίνει η Ελλάδα μέσα σε 4 μήνες ο ιδανικός προορισμός για τους απανταχού της Γης επενδυτές με το μαγικό ραβδάκι του Μητσοτάκη; Και αν ναι, γιατί μέχρι τώρα τουλάχιστον δεν έχουμε αντιληφθεί στην πράξη κάποιες κινήσεις που να το πιστοποιούν, πέρα από τις ώριμες επενδύσεις που αράχνιαζαν κάτω από την υποκριτική φιλοεπενδυτική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ όπως το Ελληνικό;

Να ομολογήσουμε βέβαια πως αυτή η κυβέρνηση, όντως, από την πρώτη στιγμή έδειξε και δείχνει να επιθυμεί πραγματικά τις επενδύσεις και ο αρμόδιος υπουργός Αδωνις Γεωργιάδης είναι ιδιαίτερα παρεμβατικός στην προσπάθεια να δίνει λύσεις και να ξεπερνιούνται γραφειοκρατικά εμπόδια και αγκυλώσεις. Βλέπει συνέχεια υποψήφιους, άλλους σοβαρούς και άλλους λιγότερο, και τους κατευθύνει πώς να προχωρήσουν.

Ωστόσο, το γενικότερο πλαίσιο -τόσο το νομικό όσο και το φορολογικό- αλλά και οι υποδομές που απαιτούνται στην ψηφιακή εποχή, στην οποία έχει εισέλθει η παγκόσμια οικονομία, δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι είναι το ιδανικό.

Οι περισσότερες προτάσεις και σκέψεις που εμφανίζονται είναι και πάλι από funds που ενδιαφέρονται να μπουν μετοχικά σε υφιστάμενες επιχειρήσεις οι οποίες έχουν αναπτυξιακά και επενδυτικά πλάνα ώστε να μπορούν μόλις δοθεί η ευκαιρία από την άνοδο της μετοχής ή την απόδοση των μερισμάτων να φύγουν για κάπου αλλού όπου θα δουν καλύτερες αποδόσεις.

Κι είναι η περίοδος που διανύουμε, με μια τεράστια ρευστότητα σε παγκόσμια κλίμακα, η οποία δεν μπορεί εύκολα να βρει κέρδη, καθώς τα ομόλογα που ήταν μια σίγουρη απόδοση τώρα πλέον σε πολλές χώρες κινούνται ακόμα και με αρνητικά επιτόκια.

Εμάς, όμως, ως χώρα, το πρώτιστο που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι πότε θα αποκτήσουν μεγάλη ρευστότητα οι τράπεζές μας, γιατί, κακά τα ψέματα, εκεί βρίσκεται το κουμπί της ανάπτυξης της οικονομίας και των πολλών μικρών και μεσαίων επενδύσεων. Οσο το τραπεζικό μας σύστημα θα βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, με τη θηλιά των κόκκινων δανείων στον λαιμό, την ανάπτυξη, όπως θα θέλαμε να τη δούμε, με καινούριες επιχειρήσεις σε όλους τους τομείς από τον πρωτογενή μέχρι την τεχνολογία, με νέες θέσεις εργασίας και την παραγωγή νέου πλούτου που θα προστίθεται στο ΑΕΠ, δεν πρόκειται να τη νιώσουμε. Μπορεί οι αριθμοί να δείχνουν ανάκαμψη και το κράτος να προχωρήσει όπου και όσο μπορεί με τις δημόσιες επενδύσεις, αλλά αυτό δεν φτάνει.

Οταν μπορέσει ο μικροεπειχειρηματίας, ο μικροεπενδυτής να αποκτήσουν ξανά πρόσβαση στον τραπεζικό δανεισμό -και μάλιστα φθηνό και όχι με ληστρικά επιτόκια-, τότε θα αρχίσουμε να μιλάμε για σταδιακή επιστροφή στην κανονικότητα.

Μέχρι τότε θα χειροκροτούμε τις ανάριες επενδυτικές τουφεκιές και ιδιωτικοποιήσεις υφιστάμενων επιχειρήσεων και θα ακούμε ωραία λόγια από τους διάφορους Γουάτσα.

Κι όσο δεν θα δίνονται ουσιαστικά κίνητρα προσέλκυσης επενδύσεων θα παρακολουθούμε τους γείτονές μας να υποδέχονται καθημερινά τους ξένους επενδυτές και να εγκαινιάζουν νέες μονάδες παραγωγής.