Η τελευταία ευκαιρία της Κεντροαριστεράς

Διαβάζοντας τις δηλώσεις και των τεσσάρων -μέχρι τώρα- υποψηφίων για την ηγεσία του νέου σχηματισμού, μένει κανείς με την εντύπωση, πως και οι τέσσερις προσπαθούν να διασφαλίσουν την εκλογή τους, χωρίς να τους απασχολεί ιδιαιτέρως τι θα συμβεί την επόμενη μέρα.

Κανείς τους μέχρι σήμερα, δεν έχει δεσμευθεί πως θα παραμείνει στον νέο σχηματισμό εφόσον ηττηθεί. Αντιθέτως, μέσω των διακηρύξεών τους, αλλά και της επιμονής τους να διασφαλιστούν κανόνες διαφάνειας, πολυσυλλεκτικότητας και ισοτιμίας, δείχνουν να ενδιαφέρονται περισσότερο πως θα περάσουν τουλάχιστον στον δεύτερο γύρο και λιγότερο για το πως θα διατηρηθεί συμπαγές το εκλογικό σώμα που θα δημιουργηθεί από αυτή την διαδικασία.


Μια καλή αρχή για παράδειγμα, θα ήταν να δεσμευθούν και να υπογράψουν μια κοινή δήλωση όλοι οι υποψήφιοι που θα αναφέρει ρητώς, πως θα παραμείνουν όλοι, ως απλοί στρατιώτες, ή άντε ως επίλεκτοι αξιωματούχοι, στη διάθεση του νέου αρχηγού και θα υπηρετήσουν τις επιλογές του.

Όμως αντί αυτού, έχουμε ήδη δηλώσεις και διαρροές, πως τα κόμματα και οι δυνάμεις που θα συστρατευθούν στην προσπάθεια επανένωσης της κεντροαριστεράς, διατηρούν την αυτονομία και την αυτοτέλειά τους.


Είναι ενδεχομένως λογικό να μην βιαστεί ο αρχηγός του Ποταμιού Σταύρος Θεοδωράκης, να ενώσει τους βουλευτές του με τους βουλευτές της Δημοκρατικής Συμπαράταξης για να μη χαθούν κοινοβουλευτικά προνόμια και δικαιώματα.

Αλλά εφόσον συμφωνηθεί η διαδικασία εκλογής σε όλες της τις λεπτομέρειες, θα πρέπει να δεσμευθεί κι εκείνος, όπως και η Φώφη Γεννηματά, πως στο εξής θα υπάρχει ένας στενός συντονισμός των βουλευτών τους στη Βουλή, όπως και γενικότερα στις πολιτικές τους πρωτοβουλίες. Και πως μετά την εκλογή αρχηγού, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, τα δύο κόμματα θα γίνουν ένα.


Ανάλογες δεσμεύσεις θα πρέπει να αναλάβει και ο Γιώργος Καμίνης που απέφυγε χθες να δεσμευθεί πως προσχωρεί στην Δημοκρατική Συμπαράταξη για να παραμείνει ότι κι αν γίνει. Αλλά κι ο Γιάννης Ραγκούσης που επίσης θέτει υποψηφιότητα, χωρίς να δεσμευθεί ρητώς πως θα παραμείνει στον νέο φορέα, όπως κι αν λέγεται στο μέλλον κι ανεξαρτήτως με το ποιον θα έχει για αρχηγό.


Ίσως αυτοί οι πρωταγωνιστές που αναλαμβάνουν αυτή την δύσκολη αποστολή, με πιθανό κόστος για ορισμένους από αυτούς, να μην έχουν καταλάβει πως αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία της κεντροαριστεράς να ανασυγκροτηθεί και να αποτελέσει και πάλι μια μεγάλη και αξιόπιστη πολιτική δύναμη που μπορεί να πρωταγωνιστήσει στη χώρα.


Αν χαθεί κι αυτή η ευκαιρία, όπως χάθηκαν πολλές προηγούμενες που σκόνταψαν σε προσωπικές φιλοδοξίες και μικροκομματικούς υπολογισμούς, το πιθανότερο είναι πως θα αργήσει πολύ να υπάρξει άλλη.

Κι αυτή την βαριά ευθύνη, την αναλαμβάνουν τώρα οι συγκεκριμένοι υποψήφιοι που θα πρέπει να αποδείξουν στην πράξη, πως τοποθετούν το συμφέρον της νέας παράταξης, πάνω από το προσωπικό τους συμφέρον...